Het veldloopseizoen loopt op zijn laatste benen. Het wordt stilletjes aan tijd om kampioenen te benoemen. Zondag werden we in Lennik verwacht alwaar de provinciale titels konden verdiend worden. Weer eens in Lennik.
De glooiende weide die ons onder de voeten geschoven werd is nu ook niet bepaald mijn geliefkoosde habitat. Maar ja, wie bepaalt waar een kampioenschap gelopen wordt? Is dat het Provinciale Comité? Is dat de Vlaamse Atletiekliga? Wordt de organisatie toegewezen aan de club die de meeste centen op tafel legt? Ik heb er geen flauw benul van. En om eerlijk te zijn, ik hoef dat ook niet te weten. Ik ben die gek die op om het even welke omloop loopt. Ik mag me nog gelukkig prijzen. Dat het niet voor iedereen evident is om aan atletiek te doen heb ik vandaag gelezen op een blog.
En daar stond ik dan, kou te lijden aan die startlijn. Alles behalve gefocust op die bijna zeven kilometer die me te wachten stond. Vijftig meter verder was de koers al gedaan. Ingesloten, geen uitkomen aan. Ik zag mijn concurrenten weglopen. Ik hoorde de trainer nog roepen dat ik nog alle tijd had om het gat te dichten. De eerste ronde probeerde ik inderdaad mijn achterstand goed te maken, en dat lukte. Maar tijdens de tweede ronde brak de veer. Geen macht in de benen, geen zin in het hoofd. Tijdens die zeldzame vlakke strook probeerde ik het tempo de hoogte in te jagen om er dan telkens weer de brui aan te geven. Opgeven? Neen, dat doe ik niet. Alleen al door de vele aanmoedigingen die ik van de zijlijn mocht ontvangen. En ja, ik weet dat mijn mimiek, de lichaamstaal waarmee ik de supporters liet weten dat het me niet afging, niet bepaald voorbeeldig was. Mea culpa, mea maxima culpa.
Tot ziens, vrienden uit het Pajottenland. Ik hou niet van jullie omloop. Maar toch zal ik er, bij leven en welzijn, volgend jaar terug bij zijn.
