Massa’s slijk had ik verwacht. Niets van dat. Wel koeienvlaaien. Het zou me niet verwonderen als er zaterdag nog koebeesten op die weide gestaan hebben. Ze hebben plaats moeten ruimen voor met linten aan elkaar verbonden paaltjes. Tot vóór gisteren iets wat alleen in Lennik gebeurde maar sinds de baron geen pottenkijkers meer op zijn domein wil, nu ook in Wespelaar. ”Een nieuwe start, met de nodige schoonheidsfoutjes” valt er te lezen op hun website. Inderdaad. Wie een tijdschema publiceert houdt zich daar best aan. Wanneer de cadetten al een kwartier vroeger dan aangekondigd de wei ingeschoten worden dan heb je te maken met masters die het moeten doen met een veel te korte opwarming of, in het slechtste geval, niet eens moeten beginnen aan een opwarming wegens te laat aangekomen.
Ik was er wel op tijd en mijn “concurrenten” ook. De tijd dat ik me met de Danny’s, Dirken en Philippen kon meten lijkt voorbij. Geen nood. Spanning genoeg met de Eddie’s, Svennen en sinds gisteren de Marcen van deze wereld. Met zijn allen stonden we aan de start. Het was alsof ik de enige was die een officieel zag, zwaaiend met zijn startpistool. Ongeveer dertig meter verwijderd van de startlijn stond hij. Toen hij de trekker overhaalde wisten de meesten van mijn collega’s niet wat er aan de hand was. De start dus. Nog zo’n schoonheidsfoutje .
Ik vond mijn start nog zo slecht niet. Ik zat in het spoor van Philippe die zich al onmiddellijk opwond omdat hij niet door kon: te smalle paadjes. Het duurde niet lang of hij was weg. Voor mij zag ik dan Eddie lopen. Hij had al een mooie kloof geslagen. In tegenstelling tot in Kortenberg had ik al snel door dat hij ongrijpbaar zou zijn. Dan toch mijn start gemist? Even later hoorde ik in de achtergrond een heus peloton op mij naderen. Ik vreesde overrompeld te worden. Tot mijn grote verbazing gebeurde dat niet. Ze verkozen in mijn “wiel” te blijven hangen. Maar wie? Gelukkig was er mijn madame. Zij liet mij weten wat ik niet kon zien: “Komaan Jos, komaan Sven”. Sven dus. En zo ging dat verder. “Komaan Jos, komaan Sven”. Af en toe stak iemand me voorbij. Ik trok me er aan op maar kon dat tempo niet volgen. Nog steeds Sven achter mij. Aan het getrappel achter mij hoorde ik dat hij niet alleen was. Ik weigerde om te kijken. Ten eerste omdat je dan laat zien dat je je tegenstand vreest. Ten tweede omdat de hobbelige ondergrond al mijn concentratie vergde. Even had ik zin om mij opzij te zetten en te vertragen: “Jongens, jullie blijven hier achter mij hangen, nu is ’t aan u”. Ik liet mijn plan varen toen iemand riep: “Jos, ze hangen aan de rekker”. Laatste ronde gaat in. De eerste haarspeldbocht uitgekomen plaats ik een versnelling, de volgende bocht terug. Het wordt alsmaar stiller achter mij. Ik begin nu anderen in te lopen. Ik wacht net vóór een bocht om ze te passeren in de hoop dat ze mijn volgers hinderen. Eens de laatste lastige bocht genomen is, tracht ik mijn tempo te verhogen. Ik slaag er nog in een paar medestanders in te halen. Om dan vast te stellen dat de ongrijpbaar gewaande Eddie amper tien seconden eerder aangekomen is.
Samenvatting: tevreden over de eerste en laatste ronde, het middenstuk had beter gekund. Maar… Ik heb er nog een concurrent bij. Mijn buik. Zelfs mijn madame vertelde me achteraf dat ik er "zwaar" uitzag. Vijf kilo boven mijn competitiegewicht. Tja, ik zal een inspanning moeten doen. Maar vandaag heb ik terug gezondigd. Vanmiddag een Italiaan gedaan met mijn klanten en vanavond de restjes opgegeten die mijn madame en de kinderen niet opkregen. En een paar Duvels terwijl ik dit schrijf. En dan de feestdagen die er aan komen. Zo zal ’t niet gaan. Maar ik verheug me al op de volgende confrontatie met mijn kompanen. Concurrenten in de koers, maten buiten de koers.
