Hoe leert ge nieuwe muziek kennen? Door naar de radio te luisteren en hier en daar dingen op te pikken. Door recensies over albums en concerten te lezen. Op die manier geraakte ik vertrouwd met Elbow. Mijn madame heeft Elbow leren kennen door een filmpje dat een Facebook-vriend op zijn prikbord plaatste.
Pas wanneer een artiest met een levend publiek zijn enthousiasme, zijn gevoelens kan delen, dan heeft die artiest mijn gevoelige snaar geraakt. Sommige artiesten geven grif toe dat ze de pest hebben aan liveoptredens. Dat heb ik lang geleden eens over Prefab Sprout eens gelezen. Andere treden dan wel op maar dan blijkt dat hen dat niet zo goed afgaat. Een mooi voorbeeld was wat mij betreft Tanika Tikaram op Torhout-Werchter 1989. Misschien had ze net die dag een offday. Veel hebben we later over haar niet meer over gehoord.
Twee jaar geleden op Rock Werchter was het wel bingo met Elbow. Hoe die zanger een band smeedde met de massa, dat was straf. Dat er wondermooie muziek gespeeld werd hielp natuurlijk om lied na lied de weide in te palmen. Afgelopen zomer stonden ze terug op het hoofdpodium op de Werchterse wei. Ik had eerlijk gezegd toch wat twijfels. Zou het zo goed kunnen zijn als vorige keer? Zal het overwegend jonge volk die rustige muziek ook kunnen appreciëren? Overduidelijk van wel. Zanger Guy Garvey overbrugde de grote afstand tussen hem en zijn publiek moeiteloos. Hij was zelfs overbezorgd. Na elk nummer vroeg hij hoe het met ons was. Een leukerd die op de eerste rijen stond vond zijn overbezorgd ietwat overdreven en hield een pancarte omhoog met daarop de tekst: “Yes, We are still OK”. De muziek was magistraal, de sfeer op de wei fenomenaal.
Toen deze zomer bekend raakte dat ze naar Vorst Nationaal zouden komen was ik er als de kippen bij om mijn kaartjes te bestellen. Waar is de tijd dat ik naar Brussel moest gaan om daar in een platenwinkel mijn tickets te kopen. Mijn kaartjes voor Elbow heb ik vanuit Frankrijk besteld dank zij het wereldwijde web. Lang leve de technologische vooruitgang.
Afgelopen zaterdag was het zo ver. Mijn madame en ik kwamen in Vorst aan net toen de deuren opengingen. Waar ik normaal gezien liever staand een optreden bijwoon vond ik het een goed idee om Elbow zittend mee te maken. Vanop de twee rij hadden wij een perfect zicht op het parterre en het podium. Het viel me op dat velen eerder de stoeltjes op zochten. De gemiddelde leeftijd was inderdaad een stuk hoger dan op een fesitvalweide. Ik heb altijd een beetje schrik voor de beleving van een iets ouder publiek. Gaan deze mensen zich laten gaan, gaan ze opgaan in de sfeer in de muziek? Mijn vrees was onterecht. Het was een fantastische avond. De muziek, de sfeer, het was iets uniek. De klank was onverwacht uitstekend. Vorst Nationaal heeft wat dat betreft niet de beste reputatie. Maar waar ik in Wechter de strijkers amper kon horen bleek nu pas hun toegevoegde waarde aan de muziek. Het was loepzuiver. Fantastisch ook hoe tijdens de heel rustige nummers de zaal muisstil was en pas in een luid applaus losbarstte toen de laatste noot helemaal uitgestorven was. En dan die dekselse Guy Garvey. Na elke nummer onderhield hij ons met een korte babbel. Nu ook weer vroeg hij ons regelmatig of alles met ons goed ging. Vost Nationaal leek een gezellige kroeg.
Af en toe had Guy wel een hoog Regi gehalte (waar zijn die handjes?) en ook Koen Wauters leek niet veraf (verschillende keren werd er met de armen heen en weer gezwaaid). U vraagt zich af hoe ik weet wat Regi en Koen hun publiek laten doen? Wel, ik ben niet te beroerd om toe te geven dat ik Milk Inc en Clouseau bezig gezien heb. En van éne Marco Borsato heb ik ook al een paar optredens meegemaakt. Maar zo een intieme sfeer creëren als die mannen van Elbow dat kunnen, dat heb ik nog niet veel meegemaakt.
