Winterbleus

Weet, winter, dat ik het welletjes vind
Je mag wat mij betreft vertrekken
En neem ze mee, die schrale oostenwind

Ik ben ze beu, uw karaktertrekken
Ik moet u niet meer, besef dat dan
Stop het nutteloze tijdrekken

Hij is er lang van door, de Kerstman
En samen met hem Sinterklaas
Hoog tijd om hen te volgen, als het effe kan.

Wat ik wil is warmte, het brengt me soelaas
Groen gras, kleurrijke tulpen, welriekende krokussen
Lelies, vlijtige liesjes en dahlias

Boeken toe

De klad zit er in. Zelf in die mate dat ik betwijfel of ik nog veel schrijfsels zal neerpennen. Ik kan toch niet blijven verkondigen dat ik weeral eens een lastig moment had tijdens de cross. Die twee kilo die ik minder heb moeten meesleuren veranderden er niets aan. De veertiendaagse zonder Duvel evenmin. Het zal ooit wel eens beteren, blijf ik hopen. We zullen wel zien wanneer.

Met z’n elven in het bos

Die sneeuw wil maar niet verdwijnen. Integendeel. Zaterdag dikte het tapijt nog een paar centimeter aan. Het zijn vervelende tijden voor trainers en hun atleten. Intervaltrainingen zijn amper mogelijk. Duurlopen worden afgewisseld met duurlopen en als het even kan wordt het tempo verhoogd. Trainers moeten deze dagen creatief zijn opdat de trainingen niet te eentonig zouden worden. Die creativiteit bracht ons afgelopen zondag in het Zoniënwoud.

Wat mij betreft hebben we onze portie sneeuw voor deze winter gehad. Laat de zuidwestenwind maar een regenzone en hogere temperaturen brengen. Maar ik moet eerlijk toegeven dat het Zoniënwoud er prachtig bij lag. Dat laagje verse sneeuw had het bos herschapen in een feeëriek landschap. Wat ontbrak om het plaatje compleet te maken waren enkele dartele reeën die met grote sprongen zich een weg baanden tussen de bomen.

Moesten die reeën er toch geweest zijn, ze zouden van grote schrik het hazenpad gekozen hebben. Want hoewel de meesten van ons de veertig al lang voorbij zijn, leken we eerder een meute jong wolven die voor het eerst sneeuw zagen. Onze anderhalf uur durende loop kan je best omschreven als één lang uitgerekt sneeuwbalgevecht. Om een sneeuwkogel te ontwijken werden de risico’s niet geschuwd. In een ravijn rennen om vast te stellen dat de snelheid zo hoog, en de sneeuw zo glad was dat op een normale manier tot stilstand komen niet meer mogelijk was. De enige uitweg was je in de sneeuw laten vallen. Het hoorde er allemaal bij. Vijf volwassen mannen die op een hoopje lagen, in de sneeuw rolden en dan als volwaardige sneeuwmannen rechtstonden. Het mocht niet ontbreken tijdens deze tocht.

Dat zulke inspanningen niet onderschat mogen worden werd later die middag bewezen want ik heb me laten vertellen dat niet iedereen van ons gezelschap de overwinning van Sven Nys heeft kunnen volgen. De tv stond op 2Be, de koers was best interessant en spannend maar toch wogen de oogleden van sommigen ietsje te zwaar. De tol van de strijder.

Goede voornemens

De laatste trainingen van het vorige jaar konden op een sneeuwvrije ondergrond afgewerkt worden. Eindelijk, want dat witte goed begon op mijn systeem te werken. Niet dat de “normale” trainingsomstandigheden me inspireerden, integendeel.

De training op woensdag verliep moeizaam. Zwaar ademhalend trachtte ik mijn wagonnetje aan het treintje vast te haken. De laatste hectometers waren er telkens teveel aan, de versnelling die mijn trainingmaatjes in de benen hadden, nekten me.

De traditionele training in Hofstade, op de laatste dag van het jaar, was nog een pak erger. Van het gevraagde rondje tempolopen in het Bloso-domein kwam niets in huis, totaal geen macht in de benen. Ik begon me af te vragen of meedoen aan de eerste cross van het nieuwe jaar, in Grimbergen, wel zin had.

De moraal was niet wat het moest zijn, maar om daarom forfait te geven, neen. Dus toch maar de spikes aangetrokken. Omdat ik met grote vraagtekens zat over mijn vorm had ik mezelf beloofd om rustig te starten. Ik zou me ook niet bekommeren om mijn concurrenten die me zouden voorbij rennen, ik zou ze laten doen. Het Prinsenbos was bedekt met een laagje sneeuw. Niet dat het glad lag. De pinnen onder mijn schoeisel zouden me wel recht houden. Maar toch waren die stroken waar ik me het comfortabelste voelde, de paden die er onbesneeuwd bij lagen. En zo waren er niet veel. Het aantal keren dat ik me nog net kon rechthouden op de hobbelige, hard bevroren grond, het was niet op mijn twee handen te tellen. De benen, die hadden het lastig om het tempo vast te houden. En zo ging dat ruim zeven kilometer lang. Normaal gezien moet ik na de meet overschreden te hebben, enkele minuten bekomen van de inspanningen. Nu helemaal niet. Mijn gemiddelde hartslag lag tien slagen lager dan op mijn eerdere crossen. Niet zo best dus. Maar je kan het ook op een positieve manier bekijken: het was mijn beste cross van het jaar.

Omdat het zo niet verder kan, en we toch een nieuw jaar begonnen zijn, ben ik gestart met het uitvoeren van mijn eerste voornemen: op regime. Kilo’s kwijt raken om sneller te lopen.

Herinneringen aan zoveel mooie dingen

Net vandaag mijn oudste dochter een eerste les in het autorijden gegeven. Voor haar een volgende belangrijke stap in haar nog jonge leven, voor mij het besef dat ik er niet jonger op aan het worden ben. Ook net vandaag vindt zij in een doos het computerspelletje “Freddy Fish: Het Mysterie van de Spoken op School” terug. Ongeveer tien jaar geleden haar eerste lessen in het werken met een computer. En kijk wat ik vandaag op Youtube aan het bekijken ben. Ook zo een klassieker uit mijn jeugd.