Pinksteren met veel bubbeltjes

Het is nog maar eens bewezen. Ge moet niet braaf zijn om veel chance te hebben.  Geef toe, het weer was tijdens het pinksterweekend bijzonder mooi. Te mooi om waar te zijn. En net dat weekend trekken veertien van lopen bezeten personen er op uit. Gek van lopen, maar evenzeer even gek van genieten. Genieten van elkaar, van lekker eten, van lekkere wijnen en deze keer meer specifiek van champagne.

De kapstok van de vierdaagse was de Champenoise de la vallée de la Marne. Een halve marathon tijdens de welke verschillende dorpen doorkruist worden en wiens gastvrije bevolking ons trakteert op het blonde, sprankelende vocht waar zij zo fier op zijn.

Met een halve marathon vul je geen vier dagen. Maar als je zou denken dat we ons verveeld hebben,  geenszins.  Onder ons hadden we een reisleidster die een programma had opgesteld waar menig professionele reisorganisator een punt aan kan zuigen. De geschiedenis van de streek leren kennen, bezoeken aan verschillende champagnehuizen, we hebben het allemaal mogen meemaken. Alles was perfect voorbereid. Ook het hotel was een voltreffer.

Maar waar de meesten onder ons zich toch aan mispakt hebben is die halve marathon. Lastig, enorm lastig. Het was dus inderdaad fantastisch goed weer. Te warm, om eerlijk te zijn. En schaduw vind je niet zo gauw langs de wijnranken die amper een halve meter hoog reiken.  En natuurlijk liggen die velden in de heuvels. Na de start moesten er al twee kilometer geklommen worden. Uitgedroogd passeerde ik de eerste bevoorrading. De champagne heb ik overgeslagen. Water, veel water was wat ik nodig had. Na goed vijf kilometer had ik door dat het er vooral op aan kwam om rustig die overige zestien kilometer uit te lopen. Het werd een lijdensweg waar kilometer na kilometer afgeteld werd. De ruim drie kilometer durende helling die begon aan de dertiende kilometer zal ik niet gauw vergeten. Ik moest denken aan de Tervurenlaan op het einde van de twintig kilometer van Brussel.  Die laan, waar velen hun in verslikken, stelt niets voor in vergelijking met wat wij voorgeschoteld hebben gekregen. Ik durf het bijna niet luidop te zeggen maar ik heb aan iets meer dan twaalf per uur gelopen. Leeg was ik. Maar dat glas champagne dat ik aan de aankomst heb gekregen, heb ik met veel smaak, tezamen met de vrienden, opgedronken.

Zo een weekend is de perfecte remedie tegen stress. Leven als God in Frankrijk. Ik denk dat wij het benaderd hebben.

Een klein, klein beetje beter

Vandaag mijn tweede 1500 gelopen in één week. De ambitie was beter te doen dan vorige keer. De training op zondag verliep zo goed dat het niet anders kon dan dat ik mijn tijd zou verbeteren.  Ik wil dichter bij die 4 minuten 40 eindigen en het kon niet anders dan dat dit me zou lukken, zo'n goed gevoel had ik, die zondagmiddag.

Gisteren, daarentegen, voelden de benen enigszins vermoeid aan. En tijdens de opwarming had ik niet echt het gevoel dat alles lekker vlot ging. Laat me zeggen, ik had me al frisser gevoeld. Ik weet echt niet aan wat dat lag. Niet aan de omstandigheden, alhoewel de temperatuur nog iets hoger had mogen liggen. Aan de tegenstanders lag het zeker niet. Er had zich een groep ingeschreven die rond de 4'35", 4'40" wou eindigen. Ideaal voor mij dus.

Na een rustige start nestelde ik me helemaal achteraan maar zag dat er twee voor mij een gat aan het laten vallen waren met de groep. Dat heb ik dan maar gedicht zodat ik net achter teammakker Wim liep. Wim, een spiksplinternieuwe master, die vorige donderdag net boven de 4'40" eindigde. Blijven volgen was de boodschap. Dat lukte tot een 600 meter voor de streep. De groep die tot dan bij elkaar gebleven was begon uiteen te vallen en ik kon niet mee. Wim zou nog zes seconden voor mij aankomen.  Vijf lopers komen binnen een tijdspanne van twee seconden aan en ik ben de laatste er van, net geen seconde sneller dan vorige week. Dus toch een beetje ontgoocheld.

Op naar de volgende wedstrijd dus. En lang zal die niet op zich laten wachten. Komende zaterdag staat er een halve marathon op het programma. Dat is dus van het ene uiterste in het andere, van 1500 meter naar 21000 meter. Een wedstrijd zal ik er niet van maken. Ik zal er trachten te genieten van de omgeving, de wijnbouwerslandschappen alwaar de druiven geteeld worden die dienen om er een lekker vocht van te maken: de champagne. Gezondheid.

Aan de lijn,...Start

Ik ben een slechte slaper. Het aantal keren dat ik per nacht naar het uurwerk kijk in de hoop dat ik mag opstaan, ik tel het niet meer. Misschien moet ik dat wel doen en denken dat mijn wekker een schaap is. Soit, vorige nacht lag ik opnieuw te piekeren. Deze keer vooral omdat ik voor het eerst sinds lang nog eens een wedstrijd op een piste zou lopen. Een 1500. Ik kreeg er zowaar hartkloppingen van. Telkens opnieuw rekende ik uit welke tussentijden ik moest halen.

Ik ben het gaan opzoeken. De laatste keer dat ik een 1500 gelopen heb was in juni 2006. Mijn laatste pistewedstrijd was in juli 2008, een 1000. Maar omdat ik de trainingen makkelijk verteer, wou ik het er terug op wagen. Vandaag dus, in Sint-Niklaas. Een wedstrijd voor alle categorieën. Dat heeft zijn voordeel: meestal komen er veel lopers op af. Dat heeft ook zijn nadeel: mijn leeftijd ligt beduidend hoger dan de gemiddelde leeftijd van de lopers in mijn reeks, altijd een beetje sullig dat een veertigplusser zich moet meten met atleten die twintig jaar jonger zijn. Niet dat ik me dat aantrek. Zeker niet omdat ik vandaag in dezelfde reeks kon lopen met twee cadetten van mijn team, Daan en Bo. Samen hadden we een tijd van 4'40" vooropgesteld. Dat zou voor hen een enorme verbetering van hun persoonlijk record zijn. Ik, daarentegen had toch wel vragen of die tijd in mogelijkheden lag.

Voor het aan ons was, zag ik in de andere reeksen mijn ploegmakkers prachtige tijden lopen. De koude temperatuur bleek hen niet te deren. En toen stond ik aan de startlijn. 1500 meter. Lijkt niet veel, maar de kunst is de krachten te doseren. 600 meter ver, en ik zat nog perfect op schema. Maar enkele honderden meters later besef ik dat ik achter lig op het schema. Ik kom aan na 4'47". Daan is me enkele meters voor, Bo luttele meters na mij. Na het overschrijden van de meet voel ik dat ik niet "piepedood" zit. Te voorzichtig gelopen? Teveel schrik gehad om stil te vallen? Tegelijkertijd besef ik dat Daan en Bo hun besttijd gevoelig verbeterd hebben. Hoed af voor hen en ook voor alle andere teamleden, trainer Patrick en de supporters die tot de invallende duisternis gebleven zijn om te supporteren. Dit smaakt naar meer. Volgende week woensdag in Ninove?

Vandaag heb ik ook weer een staaltje van de technologische vooruitgang ondervonden. De gelopen tijden verschenen zo goed als ogenblikkelijk op het internet. Terwijl wij nog aan het uithijgen waren, wist de trainer onze tijden tot op een honderdste van een seconde. Het is ook voor het eerst dat ik me zie op een fotofinish.

Afkicken is niet gemakkelijk

Iets meer dan één week geleden zat ik in de cafetaria van een atletiekclub te nippen aan een Palm. Kreeg ik daar een patat rond mijn oren, niet te geloven, die kwam hard aan. Niet dat mijn madame in een colère was geschoten. Ze kan wel eens, om het zacht uit te drukken “haar ongenoegen uiten” maar fysiek geweld gebruiken, neen, zoiets doet zij niet. Die patat zat meer tussen mijn oren. Ik was al een hele dag in de weer geweest en vroeg me af waarom. En laat het nu net dat zijn, waarom mijn madame zich op mij kwaad kan maken. Ze zou willen dat ik, al was het maar een ietsepietsie, egoïstischer zou zijn, meer aan mezelf zou denken.

Die zondagmiddag begon ik te beseffen dat ze wel eens gelijk zou kunnen hebben. Terwijl iedereen kon vertellen over zijn wedstrijd, zat ik er stikkapot bij maar zonder zelf iets gedaan te hebben, tenzij me van pier naar pol gehaast te hebben om overal op tijd te zijn. Ik moet dringend afkicken of mijn hobby’s worden me nog fataal. Zelf nu ben ik aan het zondigen want dit tekstje zit ik te verzinnen terwijl ik net zo goed naar de strijd van drie mannen had kunnen kijken die allen gekust willen worden door Sofie Lemaire. Maar het kriebelde, het was al lang geleden dat ik iets geschreven had. En als het kriebelt moet je schrijven, foto’s maken, filmpjes maken, lopen,…