Aan de lijn,...Start

Ik ben een slechte slaper. Het aantal keren dat ik per nacht naar het uurwerk kijk in de hoop dat ik mag opstaan, ik tel het niet meer. Misschien moet ik dat wel doen en denken dat mijn wekker een schaap is. Soit, vorige nacht lag ik opnieuw te piekeren. Deze keer vooral omdat ik voor het eerst sinds lang nog eens een wedstrijd op een piste zou lopen. Een 1500. Ik kreeg er zowaar hartkloppingen van. Telkens opnieuw rekende ik uit welke tussentijden ik moest halen.

Ik ben het gaan opzoeken. De laatste keer dat ik een 1500 gelopen heb was in juni 2006. Mijn laatste pistewedstrijd was in juli 2008, een 1000. Maar omdat ik de trainingen makkelijk verteer, wou ik het er terug op wagen. Vandaag dus, in Sint-Niklaas. Een wedstrijd voor alle categorieën. Dat heeft zijn voordeel: meestal komen er veel lopers op af. Dat heeft ook zijn nadeel: mijn leeftijd ligt beduidend hoger dan de gemiddelde leeftijd van de lopers in mijn reeks, altijd een beetje sullig dat een veertigplusser zich moet meten met atleten die twintig jaar jonger zijn. Niet dat ik me dat aantrek. Zeker niet omdat ik vandaag in dezelfde reeks kon lopen met twee cadetten van mijn team, Daan en Bo. Samen hadden we een tijd van 4'40" vooropgesteld. Dat zou voor hen een enorme verbetering van hun persoonlijk record zijn. Ik, daarentegen had toch wel vragen of die tijd in mogelijkheden lag.

Voor het aan ons was, zag ik in de andere reeksen mijn ploegmakkers prachtige tijden lopen. De koude temperatuur bleek hen niet te deren. En toen stond ik aan de startlijn. 1500 meter. Lijkt niet veel, maar de kunst is de krachten te doseren. 600 meter ver, en ik zat nog perfect op schema. Maar enkele honderden meters later besef ik dat ik achter lig op het schema. Ik kom aan na 4'47". Daan is me enkele meters voor, Bo luttele meters na mij. Na het overschrijden van de meet voel ik dat ik niet "piepedood" zit. Te voorzichtig gelopen? Teveel schrik gehad om stil te vallen? Tegelijkertijd besef ik dat Daan en Bo hun besttijd gevoelig verbeterd hebben. Hoed af voor hen en ook voor alle andere teamleden, trainer Patrick en de supporters die tot de invallende duisternis gebleven zijn om te supporteren. Dit smaakt naar meer. Volgende week woensdag in Ninove?

Vandaag heb ik ook weer een staaltje van de technologische vooruitgang ondervonden. De gelopen tijden verschenen zo goed als ogenblikkelijk op het internet. Terwijl wij nog aan het uithijgen waren, wist de trainer onze tijden tot op een honderdste van een seconde. Het is ook voor het eerst dat ik me zie op een fotofinish.