In ocharme één week tijd hoor ik verschillende mensen zeggen dat het niet meer eerlijk is. Dat ze vechten tegen de bierkaai. Dat ze er niets aan kunnen doen tenzij ze diep in de portemonnee tasten.
Neem nu onze zwemmers. Zij zijn in Rome aan de slag op hun WK. Niettegenstaande nationale records vlot sneuvelen, moeten ze met lede ogen toekijken op hun alsmaar sneller zwemmende concurrenten. Oorzaak: het zwempak dat zij niet hebben maar de anderen wel. Een hoogtechnologisch stukje textiel waarin naar het schijnt de in de ruimtevaart opgedane kennis toegepast wordt. Heel straf dat hierdoor mensen beter blijven drijven, sneller gaan zwemmen. Helaas heeft onze nationale zwembond een pact gesloten met blijkbaar de verkeerde sponsor. Nochtans, als ze mij zouden vragen om één fabrikant van zwempakken te noemen, ik zou: “Speedo” antwoorden.
Vorige week sprak ik een vader wiens zoon als belofte regelmatig uitkomt in een wielerwedstrijd. “En elk jaar wordt er sneller gereden”, vertelde hij me. Als grote onwetende vroeg ik of doping dan altijd zó bepalend is voor een goed resultaat. “Neen”, zei hij. “Dat materiaal wordt alsmaar beter. Ik ben verplicht elk jaar opnieuw een nieuwe fiets en nieuwe wielen te kopen”. Toen hij me uitlegde dat wanneer je tegenwoordig aan een wiel een fameuze snok geeft, dat een half uur later nog aan het draaien is, tja, dan moet ik als troste bezitter van een oldtimer van het merk Peugeot mijn wenkbrauwen van ongeloof fronsen.
Afgelopen zaterdag heb ik een beloftevolle, pas begonnen triatleet gevolgd. Hij heeft al enkele overwinningen behaald maar daar werd wat smalend over gedaan vanwege te verwaarlozen concurrentie. In Kapelle-op-den-Bos, daar zal hij getaxeerd worden, dan zal geweten zijn hoe goed, of hoe slecht hij is. Wel, hij moet wel goed zijn. Anders eindig je niet als derde. Zeker wanneer de eerste een full-time prof is en amper twee en een halve minuut eerder aankomt. Die betaalde atleet was in het zwemmen trager dan onze jonge snaak. Het verschil werd gemaakt in het fietsen, waar de kwaliteit van het materiaal een belangrijke rol speelt. Alle krantenverslagen zijn er het over eens, de sterkste loper was onze jongeman. Akkoord, hij kan nog groeien in het fietsen maar volstaat dat om de technologische achterstand te overbruggen? Mensen met centen die de jongeman willen ondersteunen mogen zich altijd melden.
maandag 27 juli 2009
donderdag 23 juli 2009
Magnificent
Als jonge kerel las ik de krant en had toen al veel interesse voor de recensies van concerten. Halverwege december 1982 las ik een verslag, veel groter dan één paragraaf zal het niet geweest zijn, van de passage van een groep die zich U2 noemde. Ze hadden gespeeld in zaal Volksbelang in Mechelen. Ik las over het enthousiasme van de groep, de zaal die uit de bol ging, het moet één groot feest geweest zijn.
In die tijd frequenteerde ik af en toe een fuif. Een "floor filler" was keer op keer “I Will Follow”. Van diezelfde U2.
RockPalast, een muziekprogramma op één van de Duitse zenders. Een hemelsgeschenk voor de liefhebber van concerten want die werden rechtstreeks uitgezonden. Augustus 1983, het Loreley-festival volg ik op tv. De eerste keer dat ik U2 live, weliswaar van op afstand, bezig zie. Ik heb dat opgenomen op een audiocassette. Zo kon ik nog vele keren genieten van de muziek, het contact dat Bono met zijn publiek opzoekt. Ik kocht toen “War”, hun derde album. Hun teksten, toen als fragiele puber, spraken me aan: “They say I'm a fool, they say I'm nothing. But if I'm a fool for you oh, that's something.” Of als ik in een revolterende bui was: “A generation without name, ripped and torn. Nothing to lose, nothing to gain. Nothing at all”.
Oktober 1984. U2 komt naar Vorst-Nationaal. Er was toen nog geen sprake van internet. Kaartjes moesten afgehaald worden in verschillende voorverkooppunten verspreid over het land. Het aangekondigde concert was al uitverkocht, gelukkig was er een extra concert voorzien. Ik was enorm onder de indruk, ik was “fan” geworden.
Juli 1985: U2 sluit Torhout-Werchter af. Mijn eerste TW. Het was de eerste in een reeks die nog niet gestopt is. U2 speelt een week later op Live-Aid. Bono zoekt en vindt contact met de massa in het Wembley-stadium. De hele wereld leert U2 kennen.
Juli 2009: Al hun platen zitten in mijn rek. Ik heb het geluk gehad dat ik al voor al hun tournees, de afgelopen vijfentwintig jaar, tickets heb kunnen bemachtigen. Afgelopen maandag mocht ik er ook bij zijn in de Amsterdam Arena, stadion van één van Nederlands grootste voetbalteams, Ajax. Je verwacht je aan een immens grote plaats maar dat viel enorm goed mee. Ik vond het eerder klein uitvallen. Of kwam dat door het dak dat ze gesloten hadden? U2 zal hier zijn eerste indoorconcert geven in deze 360°-tour. Goed voor de sfeer maar komt dat het geluid ten goede? Toen Snow Patrol er om 20u aan begon was ik gerustgesteld: met dat geluid komt het wel goed. De plek waar ik sta valt ook goed mee.
De klauw en alle elektronica die er aan hangt is indrukwekkend. Er wordt getoverd met licht. Technologisch hoogtepunt is het moment dat het beeldscherm, dat rondom het podium hangt, als een accordeon uiteen getrokken wordt tot een huizenhoge “frietzak”. De Arena wordt door verschillende kleuren onder vuur genomen.
Muzikaal neemt U2 een risico door te beginnen met nummers uit de nieuwe CD. Nu ja, voor de fans geen probleem, zij kennen alle nummers. En die laatste plaat van hen mag er gerust zijn. Er staan parels op. Dat het mooie “The Unforgettable Fire” na twintig jaar nog eens gespeeld werd, maakt van mij een blij man. Zij hebben in hun lange carrière zo vele prachtige nummers gemaakt dat “Sunday Bloody Sunday” en “Pride (In The Name Of Love)”, niettegenstaande de zaal dan telkens ontploft, wat mij betreft mogen vervangen worden door één van die vele parels. Ook steevast op het programma staat “One”. Heel mooi omdat het publiek de arena omtovert in een sterrenhemel. En dat Bono de wereld wil verbeteren is algemeen geweten. Tijdens deze tournee wordt Aung San Suu Kyi in de schijnwerpers geplaatst. Frank De Winne en Desmond Tutu mogen ook de revue passeren.
Het laatste zinnetje dat Bono zingt is “How long to sing this song”. Het komt uit “40”, een nummer waarmee ze begin jaren tachtig een optreden afsloten en uitmondde in een massazang. Dat meezingen, het publiek dat zich geeft, U2 die zich geeft. Daarom ben ik ze nog niet beu. Hopelijk komen ze volgend jaar terug. De geruchten laten vermoeden van wel.
In die tijd frequenteerde ik af en toe een fuif. Een "floor filler" was keer op keer “I Will Follow”. Van diezelfde U2.
RockPalast, een muziekprogramma op één van de Duitse zenders. Een hemelsgeschenk voor de liefhebber van concerten want die werden rechtstreeks uitgezonden. Augustus 1983, het Loreley-festival volg ik op tv. De eerste keer dat ik U2 live, weliswaar van op afstand, bezig zie. Ik heb dat opgenomen op een audiocassette. Zo kon ik nog vele keren genieten van de muziek, het contact dat Bono met zijn publiek opzoekt. Ik kocht toen “War”, hun derde album. Hun teksten, toen als fragiele puber, spraken me aan: “They say I'm a fool, they say I'm nothing. But if I'm a fool for you oh, that's something.” Of als ik in een revolterende bui was: “A generation without name, ripped and torn. Nothing to lose, nothing to gain. Nothing at all”.
Oktober 1984. U2 komt naar Vorst-Nationaal. Er was toen nog geen sprake van internet. Kaartjes moesten afgehaald worden in verschillende voorverkooppunten verspreid over het land. Het aangekondigde concert was al uitverkocht, gelukkig was er een extra concert voorzien. Ik was enorm onder de indruk, ik was “fan” geworden.
Juli 1985: U2 sluit Torhout-Werchter af. Mijn eerste TW. Het was de eerste in een reeks die nog niet gestopt is. U2 speelt een week later op Live-Aid. Bono zoekt en vindt contact met de massa in het Wembley-stadium. De hele wereld leert U2 kennen.
Juli 2009: Al hun platen zitten in mijn rek. Ik heb het geluk gehad dat ik al voor al hun tournees, de afgelopen vijfentwintig jaar, tickets heb kunnen bemachtigen. Afgelopen maandag mocht ik er ook bij zijn in de Amsterdam Arena, stadion van één van Nederlands grootste voetbalteams, Ajax. Je verwacht je aan een immens grote plaats maar dat viel enorm goed mee. Ik vond het eerder klein uitvallen. Of kwam dat door het dak dat ze gesloten hadden? U2 zal hier zijn eerste indoorconcert geven in deze 360°-tour. Goed voor de sfeer maar komt dat het geluid ten goede? Toen Snow Patrol er om 20u aan begon was ik gerustgesteld: met dat geluid komt het wel goed. De plek waar ik sta valt ook goed mee.
De klauw en alle elektronica die er aan hangt is indrukwekkend. Er wordt getoverd met licht. Technologisch hoogtepunt is het moment dat het beeldscherm, dat rondom het podium hangt, als een accordeon uiteen getrokken wordt tot een huizenhoge “frietzak”. De Arena wordt door verschillende kleuren onder vuur genomen.
Muzikaal neemt U2 een risico door te beginnen met nummers uit de nieuwe CD. Nu ja, voor de fans geen probleem, zij kennen alle nummers. En die laatste plaat van hen mag er gerust zijn. Er staan parels op. Dat het mooie “The Unforgettable Fire” na twintig jaar nog eens gespeeld werd, maakt van mij een blij man. Zij hebben in hun lange carrière zo vele prachtige nummers gemaakt dat “Sunday Bloody Sunday” en “Pride (In The Name Of Love)”, niettegenstaande de zaal dan telkens ontploft, wat mij betreft mogen vervangen worden door één van die vele parels. Ook steevast op het programma staat “One”. Heel mooi omdat het publiek de arena omtovert in een sterrenhemel. En dat Bono de wereld wil verbeteren is algemeen geweten. Tijdens deze tournee wordt Aung San Suu Kyi in de schijnwerpers geplaatst. Frank De Winne en Desmond Tutu mogen ook de revue passeren.
Het laatste zinnetje dat Bono zingt is “How long to sing this song”. Het komt uit “40”, een nummer waarmee ze begin jaren tachtig een optreden afsloten en uitmondde in een massazang. Dat meezingen, het publiek dat zich geeft, U2 die zich geeft. Daarom ben ik ze nog niet beu. Hopelijk komen ze volgend jaar terug. De geruchten laten vermoeden van wel.
zondag 12 juli 2009
De éne comeback is natuurlijk de andere niet
De Tour is één week bezig en ik moet vaststellen dat Lance er niet voor spek en bonen bij rijdt. Bewonderenswaardig, de manier waarop hij in het peloton terugkeert en in de grootste koers ter wereld op een podiumplek staat, op een handvol seconden van de gele trui. Ik ben één van de velen die hem volgt op zijn Twitter-pagina en kom zo te weten naar welke muziek de man luistert op zijn ipod en wat hij van de wedstrijd vindt. Blijft natuurlijk de vraag of er zuiver gereden wordt. Met twee dopingcontroles op één en dezelfde dag later de organisatoren niets aan het toeval over. Of zij dezelfde wetenschappelijke kennis hebben dan de renners en hun omgeving zal over enkele jaren blijken.
Ik ook hoop stilletjes op mijn terugkeer. Ik vermoedde al een paar maanden dat mijn schoenen er hun termijn er op zitten hadden. Uiteindelijk ben ik tot bij mijn vaste schoenenleverancier geraakt. En de man is nog steeds enorm populair. Een kwartier voor openingstijd waren er al drie wachtenden voor ons. Toen de winkel zijn deuren opende waren met z’n tienen die hoopten de eersten te zijn. De analyse van mijn inderdaad versleten schoenen leverde een opmerkelijk resultaat op. De grote teen van mijn linkervoet had een ware put uit mijn zool gegraven. Door die put wrong mijn hele voet zich in rare bochten in mijn schoen met de gekende pijn aan de linkerkant van mijn hiel als gevolg. Eens het probleem gevonden ligt de oplossing voor de hand: extra ondersteuning onder die grote teen.
Mijn eerste loop met die nieuwe schoenen is me goed bevallen. Ik voel de steun die ze me gaven. Conclusie is dat ik veel te lang met versleten schoenen heb gelopen. Mijn hele seizoen naar de kloten. Ongelooflijk dom van me. Het is ook al een hele tijd geleden dat ik met een hartslagmeter gelopen heb. Een klein, onverbiddelijk toestel. Bijna anderhalf uur gelopen aan een matig tempo maar met een gemiddelde hartslag van honderdvijftig. De conditie is dus verre van ideaal. Niet dat ik iets anders verwacht had. Er is nog werk aan de winkel.
Ik ook hoop stilletjes op mijn terugkeer. Ik vermoedde al een paar maanden dat mijn schoenen er hun termijn er op zitten hadden. Uiteindelijk ben ik tot bij mijn vaste schoenenleverancier geraakt. En de man is nog steeds enorm populair. Een kwartier voor openingstijd waren er al drie wachtenden voor ons. Toen de winkel zijn deuren opende waren met z’n tienen die hoopten de eersten te zijn. De analyse van mijn inderdaad versleten schoenen leverde een opmerkelijk resultaat op. De grote teen van mijn linkervoet had een ware put uit mijn zool gegraven. Door die put wrong mijn hele voet zich in rare bochten in mijn schoen met de gekende pijn aan de linkerkant van mijn hiel als gevolg. Eens het probleem gevonden ligt de oplossing voor de hand: extra ondersteuning onder die grote teen.
Mijn eerste loop met die nieuwe schoenen is me goed bevallen. Ik voel de steun die ze me gaven. Conclusie is dat ik veel te lang met versleten schoenen heb gelopen. Mijn hele seizoen naar de kloten. Ongelooflijk dom van me. Het is ook al een hele tijd geleden dat ik met een hartslagmeter gelopen heb. Een klein, onverbiddelijk toestel. Bijna anderhalf uur gelopen aan een matig tempo maar met een gemiddelde hartslag van honderdvijftig. De conditie is dus verre van ideaal. Niet dat ik iets anders verwacht had. Er is nog werk aan de winkel.
maandag 6 juli 2009
Vier dagen feest
1985: U2 staat op de affiche van, toen nog, Torhout-Werchter. Ik was er ook. U2 was fantastisch maar het hele gebeuren heeft toen zo’n indruk op me gemaakt dat ik wist dat ik zou terugkeren.
2009: Mijn vijfentwintigste Rock Werchter. Niet één editie, sinds die dag in juli 1985, heb ik gemist. Ik ben mee geëvolueerd van acht groepen op één podium op één dag, naar zevenenvijftig artiesten op twee podia op een vierdaags festival.
Donderdagochtend, om half tien, thuis vertrokken. Maandagochtend, om half drie, thuis aangekomen. Vier dagen en nachten ondergedompeld worden in het leven van een festivalganger, het blijft een belevenis. Ik bewonder de jeugd die met beperkte financiële middelen dit gebeuren moet doorstaan. Ik bewonder ook de creativiteit waarmee ze er in slagen om er één groot feest van te maken. Ik bewonder ook de artiesten die hun dankbaarheid tonen omdat ze zoveel warmte, zoveel liefde van hun publiek krijgen.
Het was mijn eerste keer op camping A2, het was een enorme meevaller. Klein, gezellig, relatief rustig. In ieder geval de meest rustige camping waar ik in mijn Rock Werchter-geschiedenis verbleven heb. En je hoort er soms wat.
“Ik voel me en bosbewoner!”. Het gevoel na een eerste dag en nacht.
“Brengt gij uw tetten mee?”. Sponsor Het Nieuwsblad bood een kussen aan in de vorm van …
“Vanavond hebben we de keuze tussen een hoer (de jongeman bedoelt Lady Gaga) en kerkermuziek (diezelfde jongeman bedoelt Coldplay). Dus, vanavond gaan we zuipen”.
Ik had die eerste avond amper tien stappen op de festivalweide gezet of ik kreeg een microfoon onder mijn neus gestopt. Er stond: “VRTNIEUWS” op. “Of hij me enkele vragen mocht stellen voor de radionieuwsdienst”, vroeg hij. Ik stemde toe. Hij vroeg wat ik er van verwachtte. Meer dan een cliché-antwoord zoals “veel goede muziek en veel sfeer” kon ik niet bedenken. Maar algauw vertelde ik hem dat ik toch wat schrik had van de hitte. “En wat ga je doen om de warmte te trotseren?” was zijn repliek. Man,man,man. Wat heb ik toen moeten liegen. “Veel water drinken”, zei ik. Ik kan op de nationale radio toch niet verklaren dat ik veel pinten zou drinken. Maar de man had me door. “Je gaat toch ook af en toe iets anders drinken?”.
Naast de vele Jupilerkes heb ik ook genoten van:
Eagles Of Death Metal, Emiliana Torrini, Fleet Foxes, Placebo, Oasis
Just Jack, Henri Rollins, Elbow, Bloc Party, The Killers, Coldplay
Triggerfinger, Japer Erkens, Rodrigo Y Gabriela, Limp Bizkit, Franz Ferdinand, Kings Of Leon, 2Manydjs
The Hickey Underworld, De Jeugd Van Tegenwoordig, Lady Linn & Her Magnificent Seven, Black Eyed Peas, Kaiser Chiefs, Röyksopp, Milk Inc
2009: Mijn vijfentwintigste Rock Werchter. Niet één editie, sinds die dag in juli 1985, heb ik gemist. Ik ben mee geëvolueerd van acht groepen op één podium op één dag, naar zevenenvijftig artiesten op twee podia op een vierdaags festival.
Donderdagochtend, om half tien, thuis vertrokken. Maandagochtend, om half drie, thuis aangekomen. Vier dagen en nachten ondergedompeld worden in het leven van een festivalganger, het blijft een belevenis. Ik bewonder de jeugd die met beperkte financiële middelen dit gebeuren moet doorstaan. Ik bewonder ook de creativiteit waarmee ze er in slagen om er één groot feest van te maken. Ik bewonder ook de artiesten die hun dankbaarheid tonen omdat ze zoveel warmte, zoveel liefde van hun publiek krijgen.
Het was mijn eerste keer op camping A2, het was een enorme meevaller. Klein, gezellig, relatief rustig. In ieder geval de meest rustige camping waar ik in mijn Rock Werchter-geschiedenis verbleven heb. En je hoort er soms wat.
“Ik voel me en bosbewoner!”. Het gevoel na een eerste dag en nacht.
“Brengt gij uw tetten mee?”. Sponsor Het Nieuwsblad bood een kussen aan in de vorm van …
“Vanavond hebben we de keuze tussen een hoer (de jongeman bedoelt Lady Gaga) en kerkermuziek (diezelfde jongeman bedoelt Coldplay). Dus, vanavond gaan we zuipen”.
Ik had die eerste avond amper tien stappen op de festivalweide gezet of ik kreeg een microfoon onder mijn neus gestopt. Er stond: “VRTNIEUWS” op. “Of hij me enkele vragen mocht stellen voor de radionieuwsdienst”, vroeg hij. Ik stemde toe. Hij vroeg wat ik er van verwachtte. Meer dan een cliché-antwoord zoals “veel goede muziek en veel sfeer” kon ik niet bedenken. Maar algauw vertelde ik hem dat ik toch wat schrik had van de hitte. “En wat ga je doen om de warmte te trotseren?” was zijn repliek. Man,man,man. Wat heb ik toen moeten liegen. “Veel water drinken”, zei ik. Ik kan op de nationale radio toch niet verklaren dat ik veel pinten zou drinken. Maar de man had me door. “Je gaat toch ook af en toe iets anders drinken?”.
Naast de vele Jupilerkes heb ik ook genoten van:
Eagles Of Death Metal, Emiliana Torrini, Fleet Foxes, Placebo, Oasis
Just Jack, Henri Rollins, Elbow, Bloc Party, The Killers, Coldplay
Triggerfinger, Japer Erkens, Rodrigo Y Gabriela, Limp Bizkit, Franz Ferdinand, Kings Of Leon, 2Manydjs
The Hickey Underworld, De Jeugd Van Tegenwoordig, Lady Linn & Her Magnificent Seven, Black Eyed Peas, Kaiser Chiefs, Röyksopp, Milk Inc
Abonneren op:
Posts (Atom)