20 km door Brussel

Drie jaar geleden zei mijn madame nochtans “nooit meer”. Gisteren stond ze toch onder de triomfboog in het Jubelpark. Zij en drie andere moedige dames hadden het idee opgevat er een uitstap van te maken. Ik was er in de hoedanigheid van chauffeur van dit gezelschap.

En daarmee zijn we terecht gekomen bij een eerste probleem: parkeerplaats vinden. Na veel gezoek en gemanoeuvreer is dat in orde gekomen. Maar om dat probleem te mogen oplossen moest je eerst een ander probleem zien te klaren: aan een startnummer geraken. De dames hebben die kwestie omzeild door in een topsportwinkel een pakket aan te kopen. Een pakket bestaande uit een T-shirt, broekje, jasje, kousjes en een startnummer. Een aanbieding van Nike. Nog vóór de officiële inschrijving begon waren zij al zeker van een startbewijs. Een bijkomend privilege waarvan mijn vrouwen konden genieten was de door Nike, in het automuseum, voorziene omkleedruimte en bewaarplaats voor hun sporttassen. Een potige maar vriendelijke veiligheidsagente zorgde er voor dat de niet bij Nike ingeschreven deelnemers er niet in kwamen.

De start dan. Ik stond op het Schumanplein. Het kanonschot deed vele toeschouwers enorm opschrikken. Het was een enorme knal. En net daarna begonnen verschillende sirenes te loeien. Zonder zeveren, mijn eerste reactie was: “Terroristen hebben een aanslag gepleegd”. Algauw werden we overrompeld door lopers. Zo een massa is indrukwekkend.

Maar dat brengt me tot een volgend probleem. Ik heb verschillende mensen gezien die gevangen zaten in de massa. Mannen en vrouwen die wel sneller willen maar niet kunnen. Die in elk gaatje duiken om toch maar rapper te kunnen gaan maar dan een paar meter verder terug zo goed als stilstaan. En ze hadden dit jaar ook tempomakers ingeschakeld. Te beginnen van 1u20 tot 2u10. Elke tijd kwam overeen met een gekleurde ballon. Goed initiatief maar niet uitvoerbaar in Brussel. Ik heb de ballonnen zien voorbijkomen. Maar de volgorde was niet helemaal zoals gepland.

Ik dan terug naar het Jubelpark. Het zou nog 45 minuten duren eer de winnaar er zou aankomen. Vanaf dat moment begon voor mij het lastigste van de dag. Eén uur en 20 minuten lang heb ik duizenden mensen zien passeren. Zo veel mogelijk mensen proberen te herkennen en vooral zorgen dat ik mijn dames opmerk. Gezond en wel hebben ze hun twintig kilometer afgewerkt.

Maar dat kan niet van iedereen gezegd worden. Ik heb veel zombies gezien. Er waren er bij die amper beseften waar ze waren. En dat hebben de dames bevestigd. Zij hebben enorm veel mensen langs de kant gezien die amper of zelfs niet meer vooruit geraakten. Aan de aankomst overheerste het geluid van de sirenes van de ambulances. Velen zullen er aan begonnen zijn zonder goed te weten wat hen te wachten stond. Zou het kunnen dat vele bedrijven en organisaties grote hoeveelheden startnummers hebben aangekocht en die verdeeld hebben aan “janneke en mieke”? Ik ben zelf aan het tellen geslagen. Zeven bedrijven/organisaties waren goed voor 3400 deelnemers. Niet te verwonderen dat alles op drie dagen uitverkocht was. Van die 3400 hebben er 550 de aankomst niet gehaald of zijn zelfs niet gestart. En zo komt het dat mensen die ik normaal aanspreek als Bart nu plots Roel heten. Alle truken zijn goed om aan de start te verschijnen.

Flauw en zwak

Woensdag hoorde ik een 5000 te lopen. Ik durfde niet. Flauw hé. Schrik om me belachelijk te maken. Ik ga er immers van uit dat mannen die op een meeting vijf kilometer lopen dat afhaspelen in 14, 15, 16, misschien een enkeling in 17 minuten. Ik zou daar met mijn 18 minuten verschillende keren gedubbeld worden, een mal figuur slaan. Dus vertrok ik maar in burgerkledij naar Ninove. Wat bleek toen ik daar aan kwam? In het bakje met de inschrijvingen staken kaartjes van atleten die 18 en zelfs 19 minuten opgaven als hun beste prestatie. Verdorie, dan had ik hier toch kunnen meedoen. Een gemiste kans. Ondertussen zag ik andere PDB’ers, jong en minder jong, wedstrijden lopen in voor hen nieuwe of ongebruikelijke afstanden. Zij hadden geen angst om af te gaan. Zo hoort het.

s’ Anderdaags knaagde het. Wat zou ik waard zijn op een 5000? Dat kan je maar weten door die afstand te lopen. Ik dus naar de atletiekpiste van Kapelle-op-den-Bos. Ik weet het. Vijgen na Pasen. Ik had gisteren moeten lopen. Zestien kilometer per uur. Dat zou toch moeten kunnen. Ik zal geen haas hebben maar mijn chrono zal me wel begeleiden. Elke 45 seconden zal een korte “piep” me verwittigen of ik het gewenste tempo loop. Vrij snel nestelde ik me in dat tempo maar even snel werd ik gewaar dat ik moeite zou hebben om dat vol te houden. Tot aan de derde kilometer verliep alles volgens plan. Maar toen begonnen de benen en het hoofd te mopperen. Nog vijf rondjes knokken om uiteindelijk acht seconden boven de vooropgestelde tijd aan te komen. Zwak hé.

Cha cha cha

Enkele weken geleden sprak ik een dame die klaagde over de fuiven en feestjes zoals ze vandaag de dag georganiseerd worden. Op geen enkele van die gelegenheden wordt nog een slow gedanst. Nergens wordt er traag, tegen elkaar aangeplakt bewogen. De dame in kwestie is zelf nog enorm jong, ze trouwt deze zomer. Maar toch is volgens haar de beleving van het nachtleven onder de jongeren veranderd.

Ik wou dat zelf eens ervaren. Ik trok naar een reusachtige feesttent die opgezet stond in een wei in Nieuwenrode. Incognito weliswaar. Mijn oudste dochter was er ook. Zij wou me er absoluut niet bij, ik wou er absoluut wel bij zijn. Op geen enkel moment had ze in de mot dat ik er ook rond dwaalde. Op zich was dat niet zó moeilijk. Er was zo veel volk dat in de massa verdwijnen een koud kunstje was. En die massa ging nogal tekeer. De éne beat ging over in de andere. De jongeren konden dat appreciëren, zo veel was duidelijk. Toen Regi en Linda het podium bestegen vloog het dak er helemaal af. Maar een slow? Neen, niet gehoord noch gezien.

Zonde is het. Terwijl met zijn tweetjes dansen toch zo mooi en hartstochtelijk kan zijn. Gisteren heb ik toevallig een flard gezien van een film met Richard Gere en Jennifer Lopez waarin beiden hun beste beentje voor zetten. Daarom, beste jongeren, pak elkander eens goed vast en beweeg.

Sparen en beleggen

Mensen uit Blaasveld moeten het monster van ijzer en staal trotseren om in Willebroek te geraken. En omdat het monster geregeld zijn bek wijd open staan heeft, stel ik een passage door Willebroek zo lang mogelijk uit. Vorig weekend was ik er toch verzeild geraakt. Ik had wat geld nodig om de blokjes van mijn jongste dochter te betalen en mijn bank, of liever mijn bankautomaat zou me daaraan helpen.

Mijn bank is Fortis. In de self-banking ruimte trok een affiche mijn aandacht. “Informatie-avond over sparen en beleggen. Dinsdag 6 mei om 20u”. Interessant onderwerp. Maar waarom moet ik van een affiche vernemen dat mijn bank zo een avond organiseert? Waarom werd ik niet uitgenodigd? Waarschijnlijk omdat mijn bank er van uitgaat dat ik niet veel nagels heb om mijn gat te krabben. Goed dan, als ze mij niet uitnodigen, dan inviteer ik mezelf. Maandagochtend naar het bankkantoor gebeld en mijn inschrijving laten noteren.

Ik werd verwacht op het San Marco plein in Schelle. Mensenlief, wat een massa. Een mensenstoet bewoog zich naar het plein. De man die ons verwelkomde zei dat ze hoopten op vierhonderd geïnteresseerden. Zwaar onderschat want achthonderd dames en heren wilden weten wat er met hun centen diende te gebeuren. Stipt om 20u15 (het academisch kwartier) werd een Fortis-promofilm gespeeld. Muziek van… U2. “Where the streets have no name”. Een boel financiële straten passeerden de revue, zo bijvoorbeeld Wall Street.

Hoed af voor de sprekers. Een dame en een heer die gewoon zijn voor veel volk te staan. Haarfijn werd uitgelegd waarom we altijd maar slecht nieuws blijven horen over de financiële markten. Maar bovenal, en daarvoor waren we gekomen, werd ons uitgelegd hoe wij, als spaarders, hier voordeel uit kunnen halen. Welke fondsen, obligaties, aandelen interessant zijn. We kwamen het allemaal te weten. Twee uur duurde het en ik moet eerlijk toegeven, ik heb me geen seconde verveeld. Na dit exposé werd iedereen uitgenodigd om een glaasje wijn te drinken, een hapje te eten. En ook om met zijn financiële adviseur te spreken. “Mijn financiële adviseur”. Wie zou dat dan wel mogen zijn? Geen idee. Omdat het al laat was heb ik de receptie gelaten voor wat ze was. ’s Anderendaags moest er gewerkt worden. Om centjes te verdienen. Zodat we ze kunnen beleggen. Bij Fortis natuurlijk ;-)

Team-spirit

Man, ik was zenuwachtig. Dochter stond aan de start van haar 800 meter. Wel, het was niet helemaal “haar” 800. Ze vertegenwoordigde haar club op die afstand. Beker van Vlaanderen heet dat officieel. In de volksmond noemen ze dat “interclub”. Twaalf clubs vaardigen één atleet per proef af. Hoe hoger in de uitslag, hoe meer punten dat oplevert. Op het einde van de dag worden alle punten bij elkaar opgeteld. De club met de meeste punten is kampioen en mag volgend jaar in een hogere reeks aantreden. De club met de minste punten degradeert. Dochter moest dus voor punten zorgen, en liefst zo veel mogelijk. Voor de club. En daarom was ik nerveuzer dan anders. Halfweg kwam ze door in het gezelschap van twee meisjes. Onder elkaar zouden ze uitmaken wie derde zou worden. Op tweehonderd meter zette ze haar versnelling in. Haar twee collega’s konden niet volgen. En mijn keel en stembanden waren ook aan het einde van hun latijn. Had ze het advies van de trainer gevolgd en eerder beginnen versnellen, dan zat er zelf een tweede plaats in. Ze was dat meisje tot op één seconde genaderd. Haar punten, en die van al haar teamleden leverden de derde plaats op.

Vrijdagavond stond ik aan de start van een jogging. Ik had het “club”gevoel niet. Daarom had ik de clubuitrusting niet aan. Waarom was ik die dag tegendraads? Omdat ik de indruk heb dat de joggers het vijfde wiel aan de wagen zijn. Enkele weken geleden organiseerde de club haar jaarlijkse jogging. Op de clubsite heb ik vruchteloos gezocht naar informatie. Er stond dat die zoals altijd in Melsbroek gelopen wordt. Maar waar in Melsbroek? Hoeveel kost het om mee te lopen? Ik heb het niet gevonden. Stel, je hebt je “start to run”-diploma op zak en je wilt je eens meten met anderen, je moet je weg nog wat zoeken in het joggingcircuit. Veel wijzer word je niet van die informatie. De beginpagina zal ook zelden (nooit?) iets vermelden over de joggers. Gelukkig hebben ze wel een eigen pagina en worden er geregeld berichten op geplaatst. Maar waarom kan op de beginpagina niet vermeld worden dat er iets nieuws te lezen is op de joggerspagina? En over het bericht dat vandaag gepubliceerd werd over de interclub (dit staat wel op de beginpagina), ik begrijp het niet helemaal. Misschien ligt het wel aan mij, misschien ben ik een oude zagende zak aan het worden, misschien ken ik de club niet goed genoeg. Misschien heb ik nu negatieve bui omdat een mooi weekend op zijn laatste benen loopt en morgenvroeg de wekker weer zal rinkelen.