Woensdag hoorde ik een 5000 te lopen. Ik durfde niet. Flauw hé. Schrik om me belachelijk te maken. Ik ga er immers van uit dat mannen die op een meeting vijf kilometer lopen dat afhaspelen in 14, 15, 16, misschien een enkeling in 17 minuten. Ik zou daar met mijn 18 minuten verschillende keren gedubbeld worden, een mal figuur slaan. Dus vertrok ik maar in burgerkledij naar Ninove. Wat bleek toen ik daar aan kwam? In het bakje met de inschrijvingen staken kaartjes van atleten die 18 en zelfs 19 minuten opgaven als hun beste prestatie. Verdorie, dan had ik hier toch kunnen meedoen. Een gemiste kans. Ondertussen zag ik andere PDB’ers, jong en minder jong, wedstrijden lopen in voor hen nieuwe of ongebruikelijke afstanden. Zij hadden geen angst om af te gaan. Zo hoort het.
s’ Anderdaags knaagde het. Wat zou ik waard zijn op een 5000? Dat kan je maar weten door die afstand te lopen. Ik dus naar de atletiekpiste van Kapelle-op-den-Bos. Ik weet het. Vijgen na Pasen. Ik had gisteren moeten lopen. Zestien kilometer per uur. Dat zou toch moeten kunnen. Ik zal geen haas hebben maar mijn chrono zal me wel begeleiden. Elke 45 seconden zal een korte “piep” me verwittigen of ik het gewenste tempo loop. Vrij snel nestelde ik me in dat tempo maar even snel werd ik gewaar dat ik moeite zou hebben om dat vol te houden. Tot aan de derde kilometer verliep alles volgens plan. Maar toen begonnen de benen en het hoofd te mopperen. Nog vijf rondjes knokken om uiteindelijk acht seconden boven de vooropgestelde tijd aan te komen. Zwak hé.
1 opmerking:
In Leuven is er weer een gemengde 5000 m. Misschien kan je daar Lies trekken
Een reactie posten