Enkele weken geleden sprak ik een dame die klaagde over de fuiven en feestjes zoals ze vandaag de dag georganiseerd worden. Op geen enkele van die gelegenheden wordt nog een slow gedanst. Nergens wordt er traag, tegen elkaar aangeplakt bewogen. De dame in kwestie is zelf nog enorm jong, ze trouwt deze zomer. Maar toch is volgens haar de beleving van het nachtleven onder de jongeren veranderd.
Ik wou dat zelf eens ervaren. Ik trok naar een reusachtige feesttent die opgezet stond in een wei in Nieuwenrode. Incognito weliswaar. Mijn oudste dochter was er ook. Zij wou me er absoluut niet bij, ik wou er absoluut wel bij zijn. Op geen enkel moment had ze in de mot dat ik er ook rond dwaalde. Op zich was dat niet zó moeilijk. Er was zo veel volk dat in de massa verdwijnen een koud kunstje was. En die massa ging nogal tekeer. De éne beat ging over in de andere. De jongeren konden dat appreciëren, zo veel was duidelijk. Toen Regi en Linda het podium bestegen vloog het dak er helemaal af. Maar een slow? Neen, niet gehoord noch gezien.
Zonde is het. Terwijl met zijn tweetjes dansen toch zo mooi en hartstochtelijk kan zijn. Gisteren heb ik toevallig een flard gezien van een film met Richard Gere en Jennifer Lopez waarin beiden hun beste beentje voor zetten. Daarom, beste jongeren, pak elkander eens goed vast en beweeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten