20 km door Brussel

Drie jaar geleden zei mijn madame nochtans “nooit meer”. Gisteren stond ze toch onder de triomfboog in het Jubelpark. Zij en drie andere moedige dames hadden het idee opgevat er een uitstap van te maken. Ik was er in de hoedanigheid van chauffeur van dit gezelschap.

En daarmee zijn we terecht gekomen bij een eerste probleem: parkeerplaats vinden. Na veel gezoek en gemanoeuvreer is dat in orde gekomen. Maar om dat probleem te mogen oplossen moest je eerst een ander probleem zien te klaren: aan een startnummer geraken. De dames hebben die kwestie omzeild door in een topsportwinkel een pakket aan te kopen. Een pakket bestaande uit een T-shirt, broekje, jasje, kousjes en een startnummer. Een aanbieding van Nike. Nog vóór de officiële inschrijving begon waren zij al zeker van een startbewijs. Een bijkomend privilege waarvan mijn vrouwen konden genieten was de door Nike, in het automuseum, voorziene omkleedruimte en bewaarplaats voor hun sporttassen. Een potige maar vriendelijke veiligheidsagente zorgde er voor dat de niet bij Nike ingeschreven deelnemers er niet in kwamen.

De start dan. Ik stond op het Schumanplein. Het kanonschot deed vele toeschouwers enorm opschrikken. Het was een enorme knal. En net daarna begonnen verschillende sirenes te loeien. Zonder zeveren, mijn eerste reactie was: “Terroristen hebben een aanslag gepleegd”. Algauw werden we overrompeld door lopers. Zo een massa is indrukwekkend.

Maar dat brengt me tot een volgend probleem. Ik heb verschillende mensen gezien die gevangen zaten in de massa. Mannen en vrouwen die wel sneller willen maar niet kunnen. Die in elk gaatje duiken om toch maar rapper te kunnen gaan maar dan een paar meter verder terug zo goed als stilstaan. En ze hadden dit jaar ook tempomakers ingeschakeld. Te beginnen van 1u20 tot 2u10. Elke tijd kwam overeen met een gekleurde ballon. Goed initiatief maar niet uitvoerbaar in Brussel. Ik heb de ballonnen zien voorbijkomen. Maar de volgorde was niet helemaal zoals gepland.

Ik dan terug naar het Jubelpark. Het zou nog 45 minuten duren eer de winnaar er zou aankomen. Vanaf dat moment begon voor mij het lastigste van de dag. Eén uur en 20 minuten lang heb ik duizenden mensen zien passeren. Zo veel mogelijk mensen proberen te herkennen en vooral zorgen dat ik mijn dames opmerk. Gezond en wel hebben ze hun twintig kilometer afgewerkt.

Maar dat kan niet van iedereen gezegd worden. Ik heb veel zombies gezien. Er waren er bij die amper beseften waar ze waren. En dat hebben de dames bevestigd. Zij hebben enorm veel mensen langs de kant gezien die amper of zelfs niet meer vooruit geraakten. Aan de aankomst overheerste het geluid van de sirenes van de ambulances. Velen zullen er aan begonnen zijn zonder goed te weten wat hen te wachten stond. Zou het kunnen dat vele bedrijven en organisaties grote hoeveelheden startnummers hebben aangekocht en die verdeeld hebben aan “janneke en mieke”? Ik ben zelf aan het tellen geslagen. Zeven bedrijven/organisaties waren goed voor 3400 deelnemers. Niet te verwonderen dat alles op drie dagen uitverkocht was. Van die 3400 hebben er 550 de aankomst niet gehaald of zijn zelfs niet gestart. En zo komt het dat mensen die ik normaal aanspreek als Bart nu plots Roel heten. Alle truken zijn goed om aan de start te verschijnen.