Ik haat de maand januari. Ik zit dan meestal gebogen over reisbrochures, consulteer via het internet de beschikbaarheid van hotels, lees de beoordelingen van mensen die de hotels bezocht hebben. We wilden dit jaar opnieuw vliegen, gaan daar waar de zon zeker schijnt, zonder dat we daar twee dagen in de auto moeten voor doorbrengen. Verschillende uren heb ik gespendeerd aan het zoeken naar een bestemming die enigszins bij prijs is en toch een aangename vakantie garandeert. Het kwam me de strot uit. Ofwel was het te duur, ofwel stond het hotel me niet aan. Er was altijd iets op aan te merken. Tot het me te veel werd en uiteindelijk de knoop doorhakte. Sousse. Tunesië. Afrika. Een risico. Maar wie niet waagt niet wint.
Nog maar net hadden we geboekt of er lag al een brief van het reisbureau in onze bus. Het hotel voert werken uit. Een nieuwe vleugel wordt gebouwd. Maar de werken worden afgeschermd. De overlast zou minimaal zijn. Een telefoontje met het reisbureau leerde me dat ik mijn reis niet kan annuleren. Werken in of aan een hotel telt niet als geldige reden. Toch maar een mail gestuurd dat ik nota van dit alles neem en er op zal terugkomen wanneer zou blijken dat onze vakantie er onder geleden zou hebben.
Een paar dagen voor onze afreis lees ik op het internet nog enkele verslagen van mensen die in het hotel gelogeerd hebben. Blijkt het daar plots een invasie van Russen te zijn. Boeren van Russen als ik de verhalen mag geloven. En het personeel zou ook al niet van de vriendelijkste soort zijn. Allez op. Dat belooft.
De ochtend van ons vertrek blijkt ons reisbureau ons vergeten te zijn. De bedoeling was dat zij zouden zorgen voor het vervoer naar Zaventem. Enkele telefoontjes later werden we dan toch opgepikt. Als allerlaatste checkten we in met als gevolg dat we niet in elkaars buurt op het vliegtuig zaten. Een vliegtuig dat dan op de koop toe een uur later dan voorzien opstijgt. Plezant is anders.
Maar eens voet gezet op Tunesische bodem bleek het tij te keren. Van dan af is alles goed gegaan.
Die Russen. Ze waren er inderdaad. Er waren ook Italianen, Fransen, Engelsen, Nederlanders en ook enkele Polen. Maar de meerderheid waren Russen. Maar het waren beleefde Russen. Brave Russen. In het restaurant zat een gezinnetje naast ons. Russisch en met een dochtertje van een jaar of twee, drie. Lieve mensen, een wel opgevoede dochter. Geen kwaad woord kan ik er over vertellen Natuurlijk staan de Russen niet weigerachtig tegenover een alcoholisch drankje. Eén iemand viel wel op. Die ging om zes uur dertig ’s ochtends in het restaurant proberen of er bier uit de tapkraan kwam. Helaas voor hem niet. En ik heb hem een ober zien vragen om een limonadeglas vol te gieten met wodka. Hij kreeg dat ook. Maar dronken heb ik hem niet gezien. Niemand trouwens. Wat wel opviel waren de vrouwen. ’s Avonds vooral. Opgemaakt, verleidelijk gekleed, nog nooit heb ik zo’n hoge naaldhakken gezien. Tik, tak, tik, tak weerklonk het over de marmeren vloeren.
Het hotel. Er waren inderdaad werken. Goed afgeschermd. Geen hinder ondervonden. Ik heb er lekker gegeten. Security aan de ingangspoorten en personeel die het privé strand in de gaten hield. Waarom weet ik niet, maar misschien een manier om iets aan de werkloosheid te doen. En ’s nachts was het muisstil. De bedden waren goed. Geen reden tot klagen.
Het personeel. Daar kwam het op aan een band te smeden. Vooral met de barmannen. Veel hoefde je daar niet voor te doen. Ze aanspreken in het Frans (de tweede taal in Tunesië) volstond. Je waardering voor hun werk laten blijken ook. En het rendeerde. Toen mijn madame en ik de bar binnenkwamen duurde het niet lang eer onze drankjes klaar stonden. En op een avond kwamen we net voor middernacht in het hotel aan. Verlangend naar een biertje. Maar om middernacht sloot de bar. Een Russische dame voor ons bestelde twee biertjes. Bier kon niet meer zei de barman. Ik, ik kreeg wel mijn biertjes.
De Tunesiërs. Zij zien natuurlijk dat ze te maken hebben met toeristen. En om de haverklap klampen je ze aan. Ben je net het hotel buiten en er wordt gevraagd of je een taxi nodig hebt. Kom je langs een café of restaurant word je gevraagd of je iets wil drinken of eten. Op het strand worden sigaretten, fruit, souvenirs, halskettingen aangeboden. Je kunt je daar druk om maken, maar ik niet. Op de duur wordt het een spelletje. Die verkopers willen ook direct weten vanwaar je afkomstig bent. Omdat ik ze aanspreek in het Frans gokken ze op “Français”. Neen zeg ik dan, “Belge”. En wanneer ik dan preciseer: “Belge Flamand” krijg je soms verrassende reacties. Zoals ”friet me mayonnaise” of zelfs “Belge Flamand: capitaliste.” Dus wisten ze dat er geld kon verdiend worden. Maar allen hadden ze de boodschap: “ce n’est pas cher. Je vais vous faire un bon prix”. Ook onze dochters hebben geregeld de aandacht getrokken van de Tunesische mannelijke tieners.
Zakkenrollers. Daar waren we voor gewaarschuwd. Vooral in de smalle steegjes in de centra moesten we opletten. Geen probleem. Ik liep met mijn handen in mijn zakken. Mijn zakken waarin mijn portefeuille en mijn gsm zaten. Ik zou onmiddellijk merken wanneer er iets zou verdwijnen. Op de zondagmarkt in Sousse, amper toeristen te bespeuren, zei mijn madame dat mijn broek vuil was. En net op dat zelfde moment biedt een man aan mijn broek proper te maken. Hij had al een zakdoek in zijn hand klaar. En hij maar wrijven en mijn broek door elkaar schudden. Maar hij ving bot. Er viel bij mij niets te rapen.
Herinneren jullie dat vorig jaar, tijdens onze vakantie in Italië, mijn vrouwen de aanwezigheid van een kleine Italiaanse ober wisten te appreciëren? Dit jaar was het weer van dat. Een jonge Tunesische ober viel bij hen in de smaak. Hier hangt ook een verhaal aan vast. Bij het binnenkomen in het restaurant stond een jongeman die foto’s van je trok. ’s Anderdaags kon je die dan bij hem aankopen. Hij had van ons een familiefoto gemaakt maar ik had geweigerd de foto aan te kopen. De volgende dagen bleef die man me vriendelijk begroeten en hadden we soms zelf een kort gesprek. Tijdens één van onze laatste avonden stelde ik mijn vrouwen voor, om hen te laten fotograferen samen met hun ober. Ze vonden het geen goed idee, er weerklonk zelf hevig protest. Tot ik op een avond de jonge fotograaf vroeg de foto te maken. Wat waren ze toen in hun nopjes. Wil je de foto zien? Klik dan
hier.
En op die manier heeft ieder van ons zich geamuseerd en genoten van het goede (wel wat iets te warme) weer. Waar we volgend jaar naar toe trekken? Geen idee. Dat zullen we in januari wel zien.
