Curly’s culturele week

Deze week stonden er drie culturele uitstappen in mijn agenda. Ziehier mijn relaas:

Zondag: Roisin Murphy (Vorst-Nationaal). Hierover kan ik heel kort zijn. Ik ben er niet geraakt. De sneeuwval, weet je wel. Ik hoorde het weervrouw Sabine ‘s avonds zeggen: “We hebben u een winterprik beloofd, het is er van gekomen”. De mannen van de strooidiensten zagen het anders:”Er werd inderdaad een wintertoestand verwacht maar zo veel sneeuwval, neen, dat niet”. Mijn advies aan de bevoegde instanties en de verschillende meteorologische centra in ons land: in het vervolg beter onderling communiceren want dat ocharme vier centimeter sneeuw de autosnelwegen omtovert in een schaatsbaan, dat zou in deze moderne tijden van spitstechnologie niet mogen gebeuren. Roisin, ik had ze graag terug gezien. Een podiumbeest met een fantastische stem. Ik heb ze eerder dit jaar mogen aanschouwen in de Ancienne Belgique. Ik stond toen op de vierde rij. Als je wil zien hoe ze er toen bijliep, dan moet je hier eens klikken. In de afbeelding hieronder zie je links Roisin, rechts de dame die me aan Roisin doet denken telkens ik haar zie. Deze week nog, op tv. Mireille meisje.


Woensdag: The Kooks (Lotto Arena). Geen onverwachte obstakels deze keer. Mijn vierde keer The Kooks was de eerste keer in een zaal. Ik heb hier en daar recensies gelezen. Zo las ik er eentje die het had over een op automatische piloot gespeeld concert, routineus afgehandeld, zonder bezieling. Andere commentatoren hadden dan wel een goed optreden gezien. Ik heb gekregen wat ik er van verwacht had: leuke gitaardeuntjes, liedjes waar ik vrolijk van wordt. En het klonk enorm goed , die gasten hadden er zin in. Ook geen gedoe met overdreven visuele effecten. Gewoon muziek maken en het publiek amuseren. Meer moest dat niet zijn. En ook eens een voorprogramma dat meeviel. Mistery Jets. De looks van de jaren tachtig, muziek die klinkt als Franz Ferdinand en een stem die me soms deed denken aan de zanger van The Rapture.

Vrijdag: Daens (Voormalig postsorteercentrum Antwerpen X). Zestien jaar na de film, nu de musical. Wat een acteurs. Gouwe ouwe Jo De Meyere. Als kind heb ik hem als kapelaan Erik Odekerke gezien in “Dagboek van een herdershond”. Vandaag is hij Bisschop Stillemans. De man heeft duidelijk promotie gemaakt. Free Souffriau was er gisteren jammer genoeg niet bij. Niet getreurd. Haar stand-in heeft haar goed vervangen. Beetje sneu voor dat meisje dat ik nergens haar naam kan terugvinden. Prachtig hoe er gebruik gemaakt wordt van het enorme podium waarop bewegende platformen en visuele effecten ons in enkele luttele seconden van bijvoorbeeld een textielatelier naar een kerk brengen. Er waren vele mooie scènes, soms ook heel aangrijpend. De mooiste vond ik toen Priester Daens (Lucas Van Den Eynde), op dat moment verbannen naar een klooster vol dementerende paters, een brief ontvangt van Jan De Meeter (Jelle Cleymans). Een brief waarin Jan Daens smeekt om terug naar Aalst te komen. Vooraan op het podium in zijn klooster staat Daens met de brief in de hand. Achteraan op het podium is het donker, één spot staat gericht op Jan. Je ziet Daens de brief lezen, het is Jan die hem “voorleest”. Waarlijk ontroerend.

Van disco via pop/gitaarrock naar een musical. Moet kunnen.

Bericht aan de lezers

"Ziehier de nieuwe versie van deze website en daarom zullen er terug berichtjes op geplaatst worden. Hoe lang dat zal blijven duren? Hangt af van de inspiratie."

Dienstmededeling

"Hier komt binnenkort een nieuwe website en daarom zal deze versie niet vaak meer aangepast worden, kwestie van geen dubbel werk te doen."

Straffe uitsprake

Ik heb deze week enkele straffe uitspraken gehoord en gelezen. Een overzicht:

“Dees was mijne laatste cross”. In dezelfde stijl: “Crossen, het zegt me niets meer”. Allemaal het gevolg van een half uur afzien op de Kortenbergse grond. Woorden die vallen in het heetst van de strijd, nog overmand door emoties. Woorden die na het laten bezinken niet meer vallen. Laat me hopen.

“Jos, hoe is dat nu mogelijk. U in de sprint nog zo laten kloppen. Luistert, als gij niet graag crost, stopt er dan mee. Van mij moet ge niet crossen, hé”. Deze Gentleman had inderdaad gelijk. Ik weet het zelf maar al te goed. Ik heb me in de laatste rechte lijn laten vloeren door iemand uit het Lierse. Ik weet ook dat hij niet meende wat hij zei. Dat het plagerij was.

“Belgische bloggers niet in orde met de wet”. Zo staat het vandaag in Metro. “Iedere eigenaar van een website waarop kan gereageerd worden of die een teller heeft om zijn bezoekers te traceren, moet zich laten registreren en € 25 betalen aan de privacycommissie”. Dat hoort zo volgens de wet van het “elektronisch verzamelen en verwerken van gegevens”. Dit is wel gemeend, maar hier ga ik (voorlopig) geen rekening mee houden.

“Uwe papa heeft een Facebook!”. Dat heeft mijn oudste dochter moeten aanhoren. Alsof dat weer iets is dat voorbehouden is aan de jongeren. Mag het even, ons amuseren? Ik lees vandaag in de krant dat het al zo ver gekomen is dat er fuiven “niet onder de veertig” georganiseerd worden. Als het zo verder gaat moet er nog een belangenvereniging opgericht worden die de veertigplussers in onze maatschappij verdedigt.

Modderlopen

Draaien en keren, bergop en bergaf en dankzij de regen glijden en schuiven. Op sommige stroken verdwenen de enkels in de modder. Een oercross. Dat was wat Kortenberg te bieden had. Vader en dochters aan de start. Moeder langs de kant.

Ons jongste zorgde weeral voor een surprise. Ze verkoos de cross boven de chiro. Ze maakt het zichzelf niet gemakkelijk. Nu ja, ik denk dat als ze naar de chiro geweest zou zijn, ze net zo vuil thuis gekomen zou zijn als na haar wedstrijd. Ze maakt niet veel trammelant rond een cross. Als ’t van haar afhangt wordt er niet opgewarmd: “Ik doe dat wel tijdens de wedstrijd”. Enkele versnellingen doen? “Waarom?”. De omloop wandelend verkennen volstaat. “Allez, wanneer mogen we beginnen?”. Ze begon er aan. En ze eindigde ook. En deze keer niet als laatste. Driewerf hoera. En vooral, ze heeft iets bijgeleerd: ritmisch ademhalen, maakt het lopen makkelijker.

Ons oudste. Haar versnellingen bestonden er uit van de ene uithoek naar de andere uithoek van de omloop te rennen om haar zus aan te moedigen. Wat speelde er in haar hoofd na de uitschuiver in Bonheiden? Blijkbaar wou ze toch ’t één en ’t ander rechtzetten. Je zag het in haar ogen. Gefocust. De verklaring? Na enkele hectische weken het wat rustiger aan doen. Het is een schatje. Hoe ze na de aankomst haar vriendinnetje, die een baaldag had, aan het troosten was.

En tenslotte het opperhoofd. Vrijdag zat de training er snel op. De lies blokkeerde mijn rechterbeen. Plots. Niets dat me waarschuwde. Zaterdag voelde ik dan weer geen pijn meer. Zondagvoormiddag ook niet. Gisteren, de opwarming verliep vlot. Tijdens de versnellingen voelde ik de lies stijf worden. De start dan. Ik had me voorgenomen snel te starten. We werden al gauw een nauw pad ingestuurd dus wou ik oponthoud vermijden. ’t Was snel gedaan met mijn bliksemstart. Die lies was er niet mee akkoord. Ik dacht aan opgeven. Maar wie geeft nu op na honderd meter? Eventjes het tempo laten zakken en ja, de pijn ging weg. Maar om te zeggen dat alles nadien vlotjes liep? Neen, ik zat nooit in een vlot ritme. Eigenlijk nooit comfortabel gelopen. Het was altijd harken en ploeteren. Gelopen aan een gemiddelde snelheid van 14,2 per uur. Ook niet veel redenen om te juichen. Enkele jaren geleden streed ik nog met collega’s die nu tien plaatsen voor mij eindigen. Maar… ik was er bij. Ik deed mee. Schoof toch een beetje op in het klassement. Als nu die lies zich even gedeisd wil houden.

Gaat dat zien, gaat dat zien

Wij gaan niet zo vaak naar de bioscoop. Drie, vier keer op een jaar, schat ik. De volgende film die we zullen gaan bekijken zal de nieuwe Harry Potter zijn. Gisteren zijn we Loft gaan zien. Zeer de moeite waard. Van het begin tot het einde is het spannend. Verrassende wendingen. Muisstil was het in de zaal.

Ze spelen er ook de nieuwe met Angelina Jolie. En kijk, ze is van fan me.

81, 82, 83, 84

Ik heb het in eerdere berichten al over gehad dat de jeugd mijn betrokkenheid bij hun fuiven eerder beperkt wil zien tot er hen naar toe brengen en hen komen halen. Zelf een danske placeren zien ze me liever niet doen. Althans niet in hun aanwezigheid. Ok dan. Bericht ontvangen. Ik zal dan maar andere oorden opzoeken waar ik me wel op de dansvloer mag vertonen.

Afgelopen maandag was het zover. In Lebbeke alwaar Zebedeüs ten dans speelde. Hij doet dat altijd op een feestdag of op een brugdag vóór een feestdag. Niet alleen de wapenstilstand werd gevierd. Ook zijn dertig jaar als dj was een goede reden om een feestje te houden. Een “new wave” feestje.

Siouxsie and the Banshees, The Human League, Gary Numan, Killing Joke, Sisters Of Mercy, ja zelfs Arbeid Adelt en zo vele anderen die me terug onderdompelden in de jaren tachtig. Nog enkele namen? Red Zebra, The Neon Judgement (één van die mannen was gast dj), The Cure, The Smiths, Simple Minds en Anne Clark.

Dat alles werd afgewisseld met wat StuBru luisteraars onder de categorie “De Afrekening” zouden plaatsen. The Offspring, Therapy?, Neil Young, U2,… Ik hoor het de enkele jeugdige lezers die ik heb al zeggen:”Zie de wel, allemaal muziek van ouwe zakken, voor ouwe zakken”. Ho maar. En wat dachten jullie van Bloc Party, Kaiser Chiefs, The Editors?

Het was half vijf toen ik mijn bed zag. Mijn nachtrust heeft er onder geleden maar het was zeker de moeite waard. Met dank aan schoonzus en schoonbroer die me er uiteindelijk toch toe kunnen verleiden hebben om een nachtje Zebedeüs mee te maken.

PS: Wanneer je klikt op de naam van een groep zal je een video/geluidsfragment er van zien en horen.

De jeugd van toen

Hieronder een video waarin Bart Peeters tegelijkertijd Bono Vox (U2) en Jim Kerr (Simple Minds) interviewt op een wei ergens in Vlaams-Brabant in 1983. Twee van mijn idolen. Meteen is ook duidelijk waarom vijfentwintig jaar later U2 populairder is dan Simple Minds (Bono kan het beter uitleggen).

Beste trainer,

Wanneer jij dit leest hebben jij en je eega net een week vakantie achter de rug. Een welverdiende vakantie. Wie vijf keer per week een training leidt, zijn atleten in het hele land volgt om ze met raad en daad bij te staan wanneer ze wedstrijden lopen, mag er een week tussenuit knijpen. Dubbel en dik verdiend, die vakantie.

Ondertussen moest er wel getraind worden. Je had mij en je dochter als secondanten aangesteld. Ik de jongens, zij de meisjes. Kwestie van toch iemand te hebben die alles in goede banen zal leiden. Het trainingsschema was al ruim op voorhand door iedereen gekend. Dat helpt natuurlijk. En je atleten zijn heel gedisciplineerd. Ze hadden kunnen profiteren van je afwezigheid en hen zelf een weekje vakantie kunnen gunnen. Niet hoor. Er was veel volk. En ze hadden er allemaal ongelofelijk veel zin in.

Zelf op zondagochtend, een niet evident moment voor de jeugd van tegenwoordig, waren er verrassend veel jongeren aanwezig. Alhoewel de meisjes een speciale pluim krijgen. Zij waren in een overgrote meerderheid present. Als cadeautje kregen ze zelfs “afslag”. Het was wel even schrikken toen plots je beide dochters in het niets verdwenen. Ik kan me inbeelden waarom. Ze wilden dat jullie een net, proper huis zouden aantreffen na jullie terugkeer. Ze zullen volop aan het poetsen gegaan zijn.

Denk nu niet dat we je niet gemist hebben. We verwachten je op de volgende training. En met zijn allen kijken we uit naar die ene training, de billattraining. Breng je Véronique mee?

Bijna winter

Wanneer je een met reservekleren volgestouwde sportzak naar één of ander bos of sportterrein sjouwt dan weet je dat de winter voor de deur staat. Gelukkig waren de weergoden de zielen beter gezind dan de heiligen zodat de eerste cross van het nieuwe seizoen toch nog in aangename omstandigheden kon gelopen worden.

Onze trainer was terecht fier op zijn drie vrouwen. Alle drie aan de start van eenzelfde koers. Daar ben ik nog niet aan toe. Maar ik had ook iets te vieren. Voor het eerst in de loopgeschiedenis van ons gezin verschenen we alle vier aan de start in eenzelfde clubuitrusting. En mijn vrouwen hebben, elk op hun manier, mijn bewondering afgedwongen.

Om te beginnen mijn jongste dochter. Eerstejaars cadet. Nooit had ik gedacht dat ze een wedstrijd zou lopen in die categorie. En toch. “Ik doe zondag mee”, zei ze, “ik zal wel laatste zijn. En iedereen zal naar me kijken met van die ogen: wat komt die hier doen. Maar ik doe mee”. En ja, ze werd laatste, allerlaatste. Hoed af.

Mijn oudste dochter dan. Zij is de laatste weken door omstandigheden niet veel aan trainen toegekomen. Maar de sfeer van het PDB-team maakt veel goed dus startte ze toch maar. Als tweedejaars scholier ondertussen. Mens, ik word oud. Zij was achteraf zichtbaar ontgoocheld. Alles behalve tevreden over haar prestatie. En wanneer langs de zijlijn dingen geroepen wordt in de trant van:”Allez, wanneer gaat ge er eindelijk eens aan beginnen”. Tja, daar wordt een mens niet vrolijk van. Ik apprecieer haar wel vanwege haar zelfkritiek.

En dan mijn madame. Haar mislukt marathonavontuur laat toch meer sporen na dan aanvankelijk gedacht. Ze is voorzichtig gestart. Maar toch begon ze zich te realiseren dat de uithouding die de marathontraining haar opgeleverd heeft moest renderen. Dat ze zou afzien maar dat ze nu langer kan afzien. En zo geschiedde.

O ja. Ik was daar ook. Met één week training in de benen. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik nog een duurloop van één uur gedaan heb. En toch heb ik mensen gelukkig gemaakt. Voor het eerst wisten ze mij te kloppen. Ik gun het hen van harte. Maar toch zal ik proberen om het hen volgende keer moeilijker te maken. We zien wel. Afspraak Binnen twee weken in Kortenberg? Of volgende week al in Mechelen?

Peter Live

Begin deze maand werd “Peter Live” op tv kijkend Vlaanderen losgelaten. Althans dat deel van Vlaanderen dat naar één kijkt en een streepje muziek kan appreciëren. Zegt mijn madame:”Awel, dat wil ik nu eens in ’t echt meemaken”. Dat leek me een haalbare opdracht. Ik heb al andere heksentoeren moeten uithalen.

En inderdaad, via de website van één kon je je inschrijven om een uitzending bij te wonen. Enkele dagen later ontving ik een mail dat we op 31 oktober verwacht werden. En nog later werd dat in een brief bevestigd. Opdracht geslaagd. Hoewel het nog even spannend werd toen ik een mail kreeg waarin gevraagd werd om verkleed naar de opnamestudio te komen. Halloween, weet je wel. Mijn madame had nog ergens een mini-heksenhoedje op de kop kunnen tikken en zag er in haar zwarte gewaad redelijk angstaanjagend uit.

Wij dus naar Lint waar we om 19 uur verwacht werden. Een fabrieksterrein met vele hangars waarin vroeger vermoedelijk machines stonden die allerlei dingen fabriceerden maar nu omgetoverd werden in opnamestudio’s. Iedereen moest zich aanmelden en werd tegelijkertijd “gesorteerd”. Sommigen kregen een grijs armbandje, anderen een geel en wij… wij kregen niets. “We zijn niet hip genoeg, te oud, te lelijk om in beeld te mogen komen”, zei ik tegen mijn madame. “We zullen ergens achteraan moeten staan”. Maar toen we de studio binnenmochten bleek dat mee te vallen. De camera wist ons op sommige momenten te vinden (klik op de foto voor een vergroting):