Wanneer je een met reservekleren volgestouwde sportzak naar één of ander bos of sportterrein sjouwt dan weet je dat de winter voor de deur staat. Gelukkig waren de weergoden de zielen beter gezind dan de heiligen zodat de eerste cross van het nieuwe seizoen toch nog in aangename omstandigheden kon gelopen worden.
Onze trainer was terecht fier op zijn drie vrouwen. Alle drie aan de start van eenzelfde koers. Daar ben ik nog niet aan toe. Maar ik had ook iets te vieren. Voor het eerst in de loopgeschiedenis van ons gezin verschenen we alle vier aan de start in eenzelfde clubuitrusting. En mijn vrouwen hebben, elk op hun manier, mijn bewondering afgedwongen.
Om te beginnen mijn jongste dochter. Eerstejaars cadet. Nooit had ik gedacht dat ze een wedstrijd zou lopen in die categorie. En toch. “Ik doe zondag mee”, zei ze, “ik zal wel laatste zijn. En iedereen zal naar me kijken met van die ogen: wat komt die hier doen. Maar ik doe mee”. En ja, ze werd laatste, allerlaatste. Hoed af.
Mijn oudste dochter dan. Zij is de laatste weken door omstandigheden niet veel aan trainen toegekomen. Maar de sfeer van het PDB-team maakt veel goed dus startte ze toch maar. Als tweedejaars scholier ondertussen. Mens, ik word oud. Zij was achteraf zichtbaar ontgoocheld. Alles behalve tevreden over haar prestatie. En wanneer langs de zijlijn dingen geroepen wordt in de trant van:”Allez, wanneer gaat ge er eindelijk eens aan beginnen”. Tja, daar wordt een mens niet vrolijk van. Ik apprecieer haar wel vanwege haar zelfkritiek.
En dan mijn madame. Haar mislukt marathonavontuur laat toch meer sporen na dan aanvankelijk gedacht. Ze is voorzichtig gestart. Maar toch begon ze zich te realiseren dat de uithouding die de marathontraining haar opgeleverd heeft moest renderen. Dat ze zou afzien maar dat ze nu langer kan afzien. En zo geschiedde.
O ja. Ik was daar ook. Met één week training in de benen. Ik kan me niet meer herinneren wanneer ik nog een duurloop van één uur gedaan heb. En toch heb ik mensen gelukkig gemaakt. Voor het eerst wisten ze mij te kloppen. Ik gun het hen van harte. Maar toch zal ik proberen om het hen volgende keer moeilijker te maken. We zien wel. Afspraak Binnen twee weken in Kortenberg? Of volgende week al in Mechelen?
1 opmerking:
Je zal tot Kortenberg moeten wachten voor de revanche :-)
Een reactie posten