Ik heb deze week enkele straffe uitspraken gehoord en gelezen. Een overzicht:
“Dees was mijne laatste cross”. In dezelfde stijl: “Crossen, het zegt me niets meer”. Allemaal het gevolg van een half uur afzien op de Kortenbergse grond. Woorden die vallen in het heetst van de strijd, nog overmand door emoties. Woorden die na het laten bezinken niet meer vallen. Laat me hopen.
“Jos, hoe is dat nu mogelijk. U in de sprint nog zo laten kloppen. Luistert, als gij niet graag crost, stopt er dan mee. Van mij moet ge niet crossen, hé”. Deze Gentleman had inderdaad gelijk. Ik weet het zelf maar al te goed. Ik heb me in de laatste rechte lijn laten vloeren door iemand uit het Lierse. Ik weet ook dat hij niet meende wat hij zei. Dat het plagerij was.
“Belgische bloggers niet in orde met de wet”. Zo staat het vandaag in Metro. “Iedere eigenaar van een website waarop kan gereageerd worden of die een teller heeft om zijn bezoekers te traceren, moet zich laten registreren en € 25 betalen aan de privacycommissie”. Dat hoort zo volgens de wet van het “elektronisch verzamelen en verwerken van gegevens”. Dit is wel gemeend, maar hier ga ik (voorlopig) geen rekening mee houden.
“Uwe papa heeft een Facebook!”. Dat heeft mijn oudste dochter moeten aanhoren. Alsof dat weer iets is dat voorbehouden is aan de jongeren. Mag het even, ons amuseren? Ik lees vandaag in de krant dat het al zo ver gekomen is dat er fuiven “niet onder de veertig” georganiseerd worden. Als het zo verder gaat moet er nog een belangenvereniging opgericht worden die de veertigplussers in onze maatschappij verdedigt.
2 opmerkingen:
wanneer gaan we de jeugd eens verrassen met onze aanwezigheid op een fuif waar zij ook zijn.
Ik verheug er mij al op om hun gezicht te zien als we de show stelen op den dansvloer.
Dirk
'Dees was mijne laatste cross' een straffe uitspraak na een half uur frustratie. Niemand kan me nog op andere gedachte brengen. Zondag 16 november reed ik met deze gedachte naar huis. Maandag na een zware werkdag spookte deze gedachte nog steeds door mijn hoofd. Ik ging 10km loslopen om even de stress van de dag uit mijn lichaam te lopen en plots kwam de frustratie opnieuw naar boven. Ik begon te versnellen, nog te versnellen, kwam mijn ex trainer tegen die riep na een cross moet je rustig lopen en recuperen. Ik dacht recuperen??? en begon nog te versnellen. Eens terug thuis ben ik tot rust gekomen. Dinsdag niet gelopen. Woensdag op training had ik mij al gewapend in mijn hoofd. Als ze me iets vragen over de cross was mijn antwoord: 'Dees was mijn laatste cross' en daarmee basta. Donderdag had den deze vergadering bij de kezen dus niet gelopen. Vrijdag farlek training en dit ging goed. Het donkere doemdenker verwaterde. Zaterdag 10km loslopen ging goed. Zondag farlek of was het fartlek aan de vele klankeffecten die ik tijdens de inspanningen hoorde. 's Middags gaan wandelen in sneeuw. Ik voel me goed, Ik voel me goed ik heb de kriebels in mijn bloed. Maandag niet gelopen den deze had weer vergadering met de kezen. Dinsdag 10x 600m en dit ging ook weer goed. Woensdag overnacht in kezeland dus duurloop 1u30 in het donkere orange land en ook dit ging goed en opeens schoot de gedachte door mijn hoofd: ik ga zaterdag crossen en ik zal ze laten zien wat ik kan ,ik zal ze laten afzien, ik ik ik ... I WILL FIGHT I WILL FIGHT !!!
Donderdag stond ik op verstopte neus, keelpijn. Onmiddellijk heb ik mijn streetfighting modus afgezet en kwam terug neer op aarde.Vrijdag losgelopen. Zaterdag aanwezig op de cross genoten van alle prestaties die er geleverd zijn. Tevreden naar huis gegaan. Zondag, ik heb net een duurloop gedaan van 1u30 in mijn eentje. Soms kan ik er echt van genieten alleen te lopen en te filosoferen over allerlei dingen. Over één ding blijft mijn mening onveranderd: ' Dees was mijn laatste cross ........ in november 2008.'
Den deze die de komende weken heel veel tijd bij de kezen moet doorbrengen.
Een reactie posten