Er werd hard gewerkt. Zonder twijfel.
De schoolgaande jeugd heeft de examens afgewerkt. Niettegenstaande het vandaag amper 21 juni is, is voor hen de vakantie al begonnen. Volgende week zal blijken wat de geleverde inspanningen opgeleverd hebben.
Vandaag werd er gezwoegd in het residentiële Keerbergen. Mijn lieve schoonzus is al van zes uur deze ochtend in de weer om van Fata Morgana een succes te maken. Terwijl ik dit schrijf weten de Keerbergenaars hoeveel sterren ze waard zijn.
Maar ook ten huize JoJoLaYv werden de handen uit de mouwen gestoken. De cadeaus die vader onlangs gekregen heeft moesten dringend uitgeprobeerd worden. Om half acht werd 3,5 ton gestabiliseerd zand geleverd. Aan de slag dus. Buurman Kurt, die in tegenstelling tot mezelf wel een handige Harry is, moest toegeven dat we dat goed gedaan hebben. Goed begonnen is half gewonnen. Volgende week doen we voort.
zaterdag 21 juni 2008
zaterdag 14 juni 2008
J’aime, j’aime la vie
Tja. Topsporters. En wij maar denken dat zij leven gelijk een pater. We mogen ze natuurlijk niet allemaal over dezelfde kam scheren. Er zal hier en daar ook wel een pater zijn die een scheve schaats rijdt. En wie ben ik om hun doen en laten te veroordelen. Maar sta me toe het moeilijk te hebben met een sportman die een paar dagen voor een wedstrijd in het holst van de nacht tegen een boom knalt en geëerd wordt als een volksheld. Wat als hij enkele toevallige passanten mee had gesleurd?
Dan voel ik veel meer mee met een collega die deze week afscheid heeft moeten nemen van zijn echtgenote. Veel te vroeg gestorven na enkele jaren gestreden te hebben tegen iets waar je niet van kan winnen. Ongeveer mijn leeftijd. Met een zoon zo oud als mijn oudste dochter.
Op de afscheidsplechtigheid was ik niet aanwezig. Ik heb het dus van horen zeggen maar het moet indrukwekkend geweest zijn. Het was een niet-religieus gebeuren. Mijn collega achter het spreekgestoelte, voor de volle zaal vertellend over zijn vrouw. Sterk. Ik weet niet of ik het zou aankunnen. Mijn collega kennende, het is een perfectionist, moet hij de plechtigheid onnoemelijk veel keren gerepeteerd hebben.
Ik begin dan te filosoferen over mijn afscheid. Veel trammelant moet er niet rond gemaakt worden. Wie mij wil groeten mag dat doen. Veel gepraat moet er over mij niet worden. Ik ben per slot van rekening zelf iemand van weinig woorden. En er mag muziek bij. Dat mag dan “Tomorrow” zijn van U2. Bert André trakteerde de aanwezigen op een cornetto. Van mij mag iedereen een Duvel drinken. Maar laat ons daar toch nog vele tientallen jaren mee wachten.
Dan voel ik veel meer mee met een collega die deze week afscheid heeft moeten nemen van zijn echtgenote. Veel te vroeg gestorven na enkele jaren gestreden te hebben tegen iets waar je niet van kan winnen. Ongeveer mijn leeftijd. Met een zoon zo oud als mijn oudste dochter.
Op de afscheidsplechtigheid was ik niet aanwezig. Ik heb het dus van horen zeggen maar het moet indrukwekkend geweest zijn. Het was een niet-religieus gebeuren. Mijn collega achter het spreekgestoelte, voor de volle zaal vertellend over zijn vrouw. Sterk. Ik weet niet of ik het zou aankunnen. Mijn collega kennende, het is een perfectionist, moet hij de plechtigheid onnoemelijk veel keren gerepeteerd hebben.
Ik begin dan te filosoferen over mijn afscheid. Veel trammelant moet er niet rond gemaakt worden. Wie mij wil groeten mag dat doen. Veel gepraat moet er over mij niet worden. Ik ben per slot van rekening zelf iemand van weinig woorden. En er mag muziek bij. Dat mag dan “Tomorrow” zijn van U2. Bert André trakteerde de aanwezigen op een cornetto. Van mij mag iedereen een Duvel drinken. Maar laat ons daar toch nog vele tientallen jaren mee wachten.
zondag 8 juni 2008
Viert Vader
Het was vorige week, was het nu dinsdag- of woensdagavond, ik weet het niet exact meer. Mijn madame vertelde me dat de nieuwe digitale reflex camera van Olympus, de E-520 met twee lenzen, een heel mooi cadeau is om te krijgen op Vaderdag. Ik knikte instemmend en enthousiast. Gedaan met de onscherpe foto’s, ook dingen die veraf zijn zal ik nu haarfijn kunnen trekken. Helaas was haar zin nog niet af. “Maar een beetje te duur voor een Vaderdag”. Met een pruillip en een beetje van een ontgoocheling in mijn stem, gaf ik haar gelijk.
Maar eerlijk is eerlijk, Vaderdag hebben zij en de kinderen niet vergeten: een metselaarskuip, een vlakspaan, een truweel, een betonmenger, enkele zakken betonmortel, een metselaarskoord, een waterpas. En een fles cognac. Vader zal dus moeten werken. En na het werk mag hij een beetje drinken. Als dat maar goed afloopt.
Lopen. Ik mag de laatste tijd niet klagen. In die mate zelfs dat ik gisteren een koers op een piste gelopen heb. Als tempomaker dan nog. In een wedstrijd die ze meer moeten organiseren. Een “mixed race”. Mannen en vrouwen toegelaten. Vijfduizend meter. En heeft deugd gedaan. Ik hou van die spanning voor de wedstrijd. Spanning is misschien te sterk uitgedrukt. Een lichte vorm van zenuwachtigheid eerder. Het gefocust zijn. Ik lust er wel wat van. Misschien waag ik me binnenkort aan een 1500 meter. Het is wel te hopen dat er veel volk aan de start zal staan. Want op de website van de organiserende club valt er bitter weinig te lezen over die meeting. Je hebt een vergrootglas nodig om te weten te komen dat je je vooraf kan inschrijven. Als dat maar goed afloopt.
Maar eerlijk is eerlijk, Vaderdag hebben zij en de kinderen niet vergeten: een metselaarskuip, een vlakspaan, een truweel, een betonmenger, enkele zakken betonmortel, een metselaarskoord, een waterpas. En een fles cognac. Vader zal dus moeten werken. En na het werk mag hij een beetje drinken. Als dat maar goed afloopt.
Lopen. Ik mag de laatste tijd niet klagen. In die mate zelfs dat ik gisteren een koers op een piste gelopen heb. Als tempomaker dan nog. In een wedstrijd die ze meer moeten organiseren. Een “mixed race”. Mannen en vrouwen toegelaten. Vijfduizend meter. En heeft deugd gedaan. Ik hou van die spanning voor de wedstrijd. Spanning is misschien te sterk uitgedrukt. Een lichte vorm van zenuwachtigheid eerder. Het gefocust zijn. Ik lust er wel wat van. Misschien waag ik me binnenkort aan een 1500 meter. Het is wel te hopen dat er veel volk aan de start zal staan. Want op de website van de organiserende club valt er bitter weinig te lezen over die meeting. Je hebt een vergrootglas nodig om te weten te komen dat je je vooraf kan inschrijven. Als dat maar goed afloopt.
maandag 2 juni 2008
Dag Zon
Sinds de kinderen enkele weken geleden het zwembad geplaatst hebben is het aan mij om er voor te zorgen dat het water proper blijft. Chloor -en Ph waarden controleren en zo nodig bijsturen, vuil verwijderen. Elke twee à drie dagen. Zo ook gisteren. Mijn schepnet in het water wadend, op zoek naar restjes van uiteen gebrokkelde bladeren. De in het water weerspiegelende zon nodigde mij uit. En waarom ook niet. Ik gooide mijn kleren in het gras en liet me in het water glijden. In het verdomd koude maar enorm deugddoende water. Minutenlang heb ik gedobberd.
Dit verkwikkende bad bracht me op een idee. Zon, geen zuchtje wind. Ideaal voor een fietstochtje. De banden van mijn rammelend vehikel voorzien van de nodige druk, niet te veel druk. Ze zouden kunnen springen. Alleen op pad. Op een fietspad. Dan merk je dingen op die anders niet zouden opvallen. Zo is een reclame paneel van Sloggi nog indrukwekkender als je dat vanaf een paar meter afstand aan achttien per uur voorbijrijdt, dan vanaf enkele tientallen meter aan zeventig per uur.
Achttien per uur. Ik moest aan Pieter denken. Lang geleden dat we hem gezien hebben. Achttien per uur. Aan dat gemiddelde loopt hij zijn wedstrijden.
Zeventig per uur. Ik moest aan de politie van het Brusselse Hoofdstedelijke gewest denken. Je mag er maar vijftig. Ik wist het niet. Ik verwacht binnenkort dus iets in mijn brievenbus.
Ondertussen een tiental voor zich uit starende vissers voorbij gereden. Omgeven met een stilte, verzameld rondom een in het groen verstopte visvijver. Verderop vraag ik me af hoe mensen er in slagen van hun tuinen juweeltjes te maken. Of zij hebben veel tijd. Of ze hebben veel geld en huren een tuinman in. Of ze hebben veel tijd en geld. Wat heb ik?
Ik heb Sofie. Ik niet alleen. Wij allemaal hebben Sofie. Sofie blijkt de Marc Galle van haar tijd te worden. Sofie leert me dat “als een kip naar een onweer kijken” en “dat slaat als een lul op een drumstel” spreekwoorden zijn. Sofie studeerde af als kunstenares in woorden. Sofie blogt ook. Sofie leert me dat met heel eenvoudige woorden iets heel moois kan gemaakt worden. Bedankt, Sofie.
Dit verkwikkende bad bracht me op een idee. Zon, geen zuchtje wind. Ideaal voor een fietstochtje. De banden van mijn rammelend vehikel voorzien van de nodige druk, niet te veel druk. Ze zouden kunnen springen. Alleen op pad. Op een fietspad. Dan merk je dingen op die anders niet zouden opvallen. Zo is een reclame paneel van Sloggi nog indrukwekkender als je dat vanaf een paar meter afstand aan achttien per uur voorbijrijdt, dan vanaf enkele tientallen meter aan zeventig per uur.
Achttien per uur. Ik moest aan Pieter denken. Lang geleden dat we hem gezien hebben. Achttien per uur. Aan dat gemiddelde loopt hij zijn wedstrijden.
Zeventig per uur. Ik moest aan de politie van het Brusselse Hoofdstedelijke gewest denken. Je mag er maar vijftig. Ik wist het niet. Ik verwacht binnenkort dus iets in mijn brievenbus.
Ondertussen een tiental voor zich uit starende vissers voorbij gereden. Omgeven met een stilte, verzameld rondom een in het groen verstopte visvijver. Verderop vraag ik me af hoe mensen er in slagen van hun tuinen juweeltjes te maken. Of zij hebben veel tijd. Of ze hebben veel geld en huren een tuinman in. Of ze hebben veel tijd en geld. Wat heb ik?
Ik heb Sofie. Ik niet alleen. Wij allemaal hebben Sofie. Sofie blijkt de Marc Galle van haar tijd te worden. Sofie leert me dat “als een kip naar een onweer kijken” en “dat slaat als een lul op een drumstel” spreekwoorden zijn. Sofie studeerde af als kunstenares in woorden. Sofie blogt ook. Sofie leert me dat met heel eenvoudige woorden iets heel moois kan gemaakt worden. Bedankt, Sofie.
Abonneren op:
Posts (Atom)