My name is Black, Joseph Black

Ik ga dit niet te luid vertellen maar ik heb vijf opeenvolgende dagen getraind. En sssst… mijn pezen houden het momenteel vol. Af en toe zeuren ze wel eens maar tot nu toe ben ik ze de baas. Afgelopen woensdag werd wel nog eens in de verf gezet hoe erg het met mijn conditie gesteld is. Na eerst een 1000 m aan 4’20” afgewerkt te hebben stelde de trainer voor om bij de jongens aan te pikken: dat leverde 3 keer 1000 m in 3’45” op. Heel lang geleden dat ik aan dat tempo gelopen heb. Verschrikkelijk hard ging dat, terwijl het eigenlijk niet eens zo snel is. Ik heb in een ver verleden ooit nog joggings van 10 km aan dat tempo gelopen. De tijden die ik vanmorgen rond de vallei gelopen heb zijn, denk ik, niet zo slecht. Ik zou dat vermaledijde Excel bestand kunnen openen (over dat bestand heb ik het al eerder gehad) en vergelijken met de tijden die ik vroeger gelopen heb. Maar ik wil het noodlot nu nog niet tarten.

2007 ligt zo goed als achter de rug. Maar ik heb een slecht voorgevoel over wat 2008 zal brengen. Er zijn voortekenen die dat inluiden. Mijn voet voelt dan wel goed aan maar sinds enkele dagen heb ik pijn in mijn linkerschouder. Mijn arm heffen, mijn veiligheidsgordel aandoen, het gaat maar kost me veel moeite. Komt daar nog bij dat mijn jongste dochter op school betrokken is bij een incident waar ik later misschien meer over zal kunnen vertellen (wees gerust, wat haar betreft is het voorval een afgesloten hoofdstuk). En het alsmaar duurdere leven baart me ook zorgen. En zo zijn er nog dingen waarover ik aan het piekeren ben. Hoe noemen ze dat? Midlifecrisis?

Ondertussen vind ik enig vertier in De Kronieken van Panchrysia. Ik had wel gedacht dat ik het bij het verkeerde eind had. Ik heb ondertussen het eerste deel gelezen. Vol spanning wacht ik af hoe dit verder afloopt.

Tot volgend jaar en maak er het beste van.

’t is Peter hé

We zullen het missen. De muziek, het enthousiasme, de sfeer rondom het Leuvense station. We hebben het gevolgd via radio, tv en internet want het is er dit jaar weer niet van gekomen. Maar volgend jaar zullen we er staan, aan dat glazen huis. Ja, we hebben onze bijdrage geleverd. Al was het maar € 15 en dat voor een complete foute plaat. Maar we vonden de naam van de groep en de titel van het lied wel passen bij het thema.

Ondertussen heeft onze trainer zijn nieuwe website op de internetgemeenschap losgelaten. En dat zijn interesse ruimer is dan alleen maar atletiek wisten we al maar hij komt er nu ook mee naar buiten. Hij breekt een lans voor het stripverhaal in zijn rubriek Sioban. Ik ben er van overtuigd dat we hier nog veel zullen van mogen opsteken. Wat hij van plan is met zijn rubriek Panchrysia is me nog niet helemaal duidelijk. Ik ga er van uit dat hij ons wil misleiden want wat Google me leert over Panchrysia…

Het Nederlands van Miss België

Ik had een titel in gedachten voor een stukje over de Miss België verkiezing van afgelopen weekend. Maar iemand van de vrt nieuwsdienst was me voor. Zijn verhaal vind je hier.

U23D

Ter gelegenheid van de heruitgave van, wat mij betreft hun beste plaat ooit, The Joshua Tree kunnen Subscription Members (lees betalende leden) van U2.com de versie van Party Girl bekijken zoals ze het in 1987 speelden in Parijs. Ik was één van de 70.000 aanwezigen.

Binnenkort is U2 terug in het land, zij het dan wel op het grote witte doek.

Meisjes met rode haren

Wel, ik mag momenteel niet klagen. Die cortisone doet waarvoor het uitgevonden is. Vorige donderdag heb ik vijftig minuten pijnloos gelopen. De eerste test na de injectie. Daar waar ik drie weken geleden, na gelopen te hebben mijn pezen heftig voelde protesteren, voelde ik nu niets. Het was zowaar een vreemde ervaring. Iets waar ik zelfs niet meer op hoopte. Geen pijn hebben, wat een zalig gevoel. Sindsdien twee keer interval gedaan en gisteren een duurloop van een uur. Ik voel me terug loper. Ik voel me gewoonweg goed. En wanneer ik me goed voel, begin ik te zingen. En deze week zong ik over meisjes met rode haren. Een lied uit mijn kinderjaren. De zanger voelde zich helaas minder goed en heeft er een eind aan gemaakt.

Toch betrouw ik het niet helemaal. Morgen kan het alweer gedaan zijn met lopen. Vóór mijn blessure noteerde ik elke training in een Excel bestand. Gelopen afstanden, mijn tijden, het staat er allemaal in. Ik durf het bestand niet te openen, laat staan mijn trainingen er in op te nemen. Pas als ik voor mezelf uitgemaakt heb dat ik van mijn pezenleed af ben, zal ik dat bestand openen.

O ja, over deze blog. Op mijn website zullen de bezoekers dit weekend kunnen lezen dat ik deze blog heb. Het is dan aan hen om me te vinden.

Gezien in Gva

Vorige vrijdag verscheen de Gazet van Antwerpen. Niet zo uitzonderlijk. Elke dag, uitgezonderd zon –en feestdagen, verschijnt die krant. Maar toch was de editie van vrijdag de 7de december iets speciaal.

Bijna een halve bladzijde werd aan Sofie besteed. Dat meisje verdient dat. Keer op keer eindigt ze vooraan. Mooie foto ook. Alleen die toeschouwers. Niet één ervan gunt arme Sofie een blik. Hoe onbeleefd kan een mens toch zijn. Wellicht tuurden ze in de verte op zoek naar Sofie haar opponenten. En wat die in het rood omcirkelde halve gare daar loopt te doen, Joost mag het weten.

Tipje van de sluier gelicht en onmiddellijk ontdekt

Nadat ik mijn vorige blog opgedoekt had ontving ik al vrij snel fanmail. Neen, nu ben ik aan het overdrijven. Laat het me eerder houden op enkele reacties van vrienden die, zo blijkt, mijn verhaaltjes wisten te appreciëren. Vandaag kwam die blog weer ter sprake.

Ik heb toen maar aan de aanwezigen opgebiecht, in casu, Dirk en Pieter, dat ik terug aan ’t bloggen ben. Waar en hoe moesten ze zelf maar uitzoeken. Tenslotte, zij hadden de primeur. Aan hen om me te vinden.

En gevonden hebben ze me. ’ t Is te zeggen, Dirk heeft me gevonden. Met dank aan Google vermoedelijk. Ik wist al dat Google mijn blog gevonden had. Eén of andere verloren gelopen Amerikaan en een verdwaalde Canadees hebben eerdere deze week mijn nieuwe blog bezocht maar ik veronderstel dat dit eerder toeval was. Dus de eer om als eerste deze blog bezocht te hebben gaat naar Dirk.