Ik was op terugweg van een bezoek aan de Goodyear fabrieken in het Luxemburgse Colmar-Berg waar ik door de verlaten werkplaatsen gewandeld heb. Ook hier heeft de crisis toegeslagen. Veertien dagen technische werkloosheid voor de meeste arbeiders. Plezierig is anders.
Maar helemaal stil werd ik, ergens in de file tussen Woluwe en Machelen, toen ik naar het nieuws van 19 uur luisterde. Yasmine heeft er een eind aan gemaakt. Zevenendertig jaar jong en dan al beslissen dat het leven geen toekomst meer biedt.
Ik heb altijd al een boon voor haar gehad. Een vlotte dame die haar overtuiging niet verstopte. Ze was gezegend met een fantastische stem en een gezonde portie humor. Nog niet zo lang geleden las ik over haar gestrande relatie. Een paar weken geleden zag ik in een supermarkt een cover van een weekblad waarop ze graatmager afgebeeld stond. Ik schrok maar veronderstelde dat Photoshop de grote boosdoener was. Niet dus. Ze was er dus wel degelijk erg aan toe. Ik heb haar maar één keer op een podium bezig gezien. Maar dat volstond om me helemaal door haar te laten inpalmen. Heel jammer dat ze deze dramatische oplossing de enige juiste vond.
donderdag 25 juni 2009
zaterdag 20 juni 2009
Ge zult dezer dagen maar de voornaam Bruno hebben…
Sommigen onder ons zijn gezegend met een voornaam of een familienaam die geregeld opduikt in de media. De eigenaar van zo een naam kan daar blij mee zijn maar kan daardoor evengoed onderwerp van spot geweest zijn, depressies aan overgehouden hebben. Neem nu de mensen die Devos heten. Zij zullen ooit wel eens moeten uitgelegd hebben waar Lemmens bleef. En zo kunnen we nog even door gaan. Patrick, waar is Johan? Bert, waar is Ernie?
Ik kan wel lachen met anderen, maar ik ben zelf ontelbare keren gebruikt geweest. Laat ons beginnen in het culturele. Wat dacht je van het door Tom Lanoye geschreven “De Jossen”. In de muzikale sector bestaat zoiets als “Jospop”. Ook de marketeers maakten geregeld gebruik van mij. Ik heb kriek van Belle-Vue aanbevolen tezamen met mijn kompaan Jef. Wie herinnert zich niet de passage in een radioreclame “De Jos heeft gene stoel, de Jos heeft gene stoel”. Ook in het algemene taalgebruik duikt mijn naam op. Het werkwoord jossen heb ik onlangs nog door Studio Brussel-presentatrice Siska Schoeters horen gebruiken.
Een naamgenoot werd onlangs geëerd met zijn eigen standbeeld. En terecht. Een hoogtepunt in de geschiedenis van de komische sketches is, wat wij betreft, het verhaal van Joske Vermeulen uit Schoten.
Brandend actueel is Bruno. Ocharme die mensen die Bruno heten.
Ik kan wel lachen met anderen, maar ik ben zelf ontelbare keren gebruikt geweest. Laat ons beginnen in het culturele. Wat dacht je van het door Tom Lanoye geschreven “De Jossen”. In de muzikale sector bestaat zoiets als “Jospop”. Ook de marketeers maakten geregeld gebruik van mij. Ik heb kriek van Belle-Vue aanbevolen tezamen met mijn kompaan Jef. Wie herinnert zich niet de passage in een radioreclame “De Jos heeft gene stoel, de Jos heeft gene stoel”. Ook in het algemene taalgebruik duikt mijn naam op. Het werkwoord jossen heb ik onlangs nog door Studio Brussel-presentatrice Siska Schoeters horen gebruiken.
Een naamgenoot werd onlangs geëerd met zijn eigen standbeeld. En terecht. Een hoogtepunt in de geschiedenis van de komische sketches is, wat wij betreft, het verhaal van Joske Vermeulen uit Schoten.
Brandend actueel is Bruno. Ocharme die mensen die Bruno heten.
maandag 15 juni 2009
De marathon: de voorbereiding begint
De eerste helft van juni zit er op. Hoog tijd dat de mannen en vrouwen, die met het idee speelden om over vier maanden de 42,195 kilometer te lopen, die plannen ietwat concreter maken. Eerst moet er beslist worden of ze er voor gaan. Of alles, neen niet alles maar toch veel, plaats moet ruimen om goed voorbereid aan de start te staan. En dan de volgende vraag: hoe gaan ze zich voorbereiden? Welk trainingschema gaan ze volgen?
Wat dat schema betreft, sommigen zijn bereid heel ver te gaan om het ideale trainingsprogramma te bekomen. Ik hoor verhalen van één iemand die zijn trainer 50 € per training betaalt. Vier à vijf keer per week trainen, vier maanden lang. Dat wordt een gepeperde rekening. Ik denk dat ik me zo snel mogelijk ga inschrijven voor de eerstvolgende trainerscursus. Of ik heb me terug een blaas laten wijsmaken, dat kan ook.
Hoe het eigenlijk met mezelf gaat, hoor ik u vragen. Wel, dank u voor uw interesse. De voorbije weken heb ik af en toe een training meegedaan. Meestal heb ik me koest gehouden maar af en toe heb ik toch het volle pond gegeven. Het deed deugd om een strak tempo te kunnen lopen. Ik smeedde opnieuw plannen. Veel eer kan ik deze zomer niet meer rapen maar ik zag me wel enkele jonge knapen naar een 4’45” hazen op een 1500 meter. Tijdens de training van gisterenochtend heb ik me niet gespaard. Dat ging vrij goed tot, tijdens de vijftiende keer een halve baanronde, die verdomde pees terug aan de alarmbel trok.
Wanneer die korte afstanden niet meer voor mij weggelegd blijken te zijn, dan moet ik op zoek naar een alternatief. En waar komen we dan uit? Inderdaad, op een marathon. Dus ja, ik ga me ook wagen aan dit project. Grote ambities wat betreft de eindtijd heb ik niet. Ten eerste moet het lichaam de inspanningen aankunnen, en laat nu net dat lichaam niet al te betrouwbaar zijn. Ten tweede wil ik de marathondroom van mijn madame niet verstoren. Alle aandacht gaat naar haar. Dus laat mij maar rustig trainen en als ik na drie uur en vijfenveertig minuten op een menselijke manier aankom dan is dat voor mij ook goed.
En omdat ik in Eindhoven mijn overgelukkige madame na haar aankomst in de armen wil sluiten zal ik mijn marathon een week eerder lopen. Ver hoef ik daar niet voor te gaan. Brussel ligt vlakbij. Maar eerst zal ik die pees moeten laten bekomen van de geseling die ik haar gisteren heb aangedaan.
Wat dat schema betreft, sommigen zijn bereid heel ver te gaan om het ideale trainingsprogramma te bekomen. Ik hoor verhalen van één iemand die zijn trainer 50 € per training betaalt. Vier à vijf keer per week trainen, vier maanden lang. Dat wordt een gepeperde rekening. Ik denk dat ik me zo snel mogelijk ga inschrijven voor de eerstvolgende trainerscursus. Of ik heb me terug een blaas laten wijsmaken, dat kan ook.
Hoe het eigenlijk met mezelf gaat, hoor ik u vragen. Wel, dank u voor uw interesse. De voorbije weken heb ik af en toe een training meegedaan. Meestal heb ik me koest gehouden maar af en toe heb ik toch het volle pond gegeven. Het deed deugd om een strak tempo te kunnen lopen. Ik smeedde opnieuw plannen. Veel eer kan ik deze zomer niet meer rapen maar ik zag me wel enkele jonge knapen naar een 4’45” hazen op een 1500 meter. Tijdens de training van gisterenochtend heb ik me niet gespaard. Dat ging vrij goed tot, tijdens de vijftiende keer een halve baanronde, die verdomde pees terug aan de alarmbel trok.
Wanneer die korte afstanden niet meer voor mij weggelegd blijken te zijn, dan moet ik op zoek naar een alternatief. En waar komen we dan uit? Inderdaad, op een marathon. Dus ja, ik ga me ook wagen aan dit project. Grote ambities wat betreft de eindtijd heb ik niet. Ten eerste moet het lichaam de inspanningen aankunnen, en laat nu net dat lichaam niet al te betrouwbaar zijn. Ten tweede wil ik de marathondroom van mijn madame niet verstoren. Alle aandacht gaat naar haar. Dus laat mij maar rustig trainen en als ik na drie uur en vijfenveertig minuten op een menselijke manier aankom dan is dat voor mij ook goed.
En omdat ik in Eindhoven mijn overgelukkige madame na haar aankomst in de armen wil sluiten zal ik mijn marathon een week eerder lopen. Ver hoef ik daar niet voor te gaan. Brussel ligt vlakbij. Maar eerst zal ik die pees moeten laten bekomen van de geseling die ik haar gisteren heb aangedaan.
maandag 8 juni 2009
Verkiezingen
Gisteren was het terug zo ver. Wij, inwoners van een democratisch land, moesten hun burgerplicht volbrengen. Elk van ons kon de bewindslieden beoordelen, veroordelen op hun politieke kwaliteiten.
Verkiezingen, het heeft me van jongs af aan enorm geboeid. Hoe politici hun gedachtegoed verdedigen in debatten, andersdenkenden van repliek dienen. Ik vond en vind dat nog steeds enorm interessant. Redenaars, die van op het gestoelte, zonder een spiekbriefje, hun boodschap, hun standpunt klaar en duidelijk uitleggen, ik kan daar van genieten. Zelfs als hun mening niet overeenstemt met de mijne kunnen ze me bekoren. Zoals ik al zei, als kind volgde ik het politieke gebeuren. Misschien niet verwonderlijk als je opgroeit in een politiek omstreden gemeente als Schaarbeek. En als tiener gaan wonen in Vilvoorde waar je indertijd begroet werd met de slogan “Vilvoorde is en blijft Vlaams” helpt je ook om je interesse in België en zijn politieke landschap aan te wakkeren. Misschien niet bij iedereen, maar dan toch bij mij. Moesten ze hier ooit de stemplicht veranderen in een stemrecht, ik zou er van gebruik maken.
Ik heb mijn vader verschillende keren weten “zitten” of “tellen”. Ik herinner me dat ik, wachtend achter het raam tot hij terug thuis zou zijn, me de bedenking maakte: “Later, als ik oud genoeg ben om te gaan stemmen, zal ik dat ook moeten doen”. Maar neen. Niet één keer was ik een uitverkorene. Gelukzak, zullen velen zeggen. Inderdaad. Maar één keer had ik dat toch willen doen. En dan liefst gaan “zitten”. Dan zou ik een stukje kunnen schrijven over de mensen die ik die dag zou gezien hebben.
En kijk, ik heb een verslag van een dag “zitten” gevonden. Op het internet natuurlijk. En niet op de eerste de beste website. En dan nog geschreven door een Facebook-vriend en een goed loper die de groenwitte kleuren verdedigt. Wil je het lezen? Klik dan hier.
Verkiezingen, het heeft me van jongs af aan enorm geboeid. Hoe politici hun gedachtegoed verdedigen in debatten, andersdenkenden van repliek dienen. Ik vond en vind dat nog steeds enorm interessant. Redenaars, die van op het gestoelte, zonder een spiekbriefje, hun boodschap, hun standpunt klaar en duidelijk uitleggen, ik kan daar van genieten. Zelfs als hun mening niet overeenstemt met de mijne kunnen ze me bekoren. Zoals ik al zei, als kind volgde ik het politieke gebeuren. Misschien niet verwonderlijk als je opgroeit in een politiek omstreden gemeente als Schaarbeek. En als tiener gaan wonen in Vilvoorde waar je indertijd begroet werd met de slogan “Vilvoorde is en blijft Vlaams” helpt je ook om je interesse in België en zijn politieke landschap aan te wakkeren. Misschien niet bij iedereen, maar dan toch bij mij. Moesten ze hier ooit de stemplicht veranderen in een stemrecht, ik zou er van gebruik maken.
Ik heb mijn vader verschillende keren weten “zitten” of “tellen”. Ik herinner me dat ik, wachtend achter het raam tot hij terug thuis zou zijn, me de bedenking maakte: “Later, als ik oud genoeg ben om te gaan stemmen, zal ik dat ook moeten doen”. Maar neen. Niet één keer was ik een uitverkorene. Gelukzak, zullen velen zeggen. Inderdaad. Maar één keer had ik dat toch willen doen. En dan liefst gaan “zitten”. Dan zou ik een stukje kunnen schrijven over de mensen die ik die dag zou gezien hebben.
En kijk, ik heb een verslag van een dag “zitten” gevonden. Op het internet natuurlijk. En niet op de eerste de beste website. En dan nog geschreven door een Facebook-vriend en een goed loper die de groenwitte kleuren verdedigt. Wil je het lezen? Klik dan hier.
maandag 1 juni 2009
Actief, passief en de balans. Ik lijk wel een boekhouder.
De atletieksport beoefen ik nu eerder in een passieve vorm. Ik schuim de wedstrijden af waar het PDB-team zijn zinnen op gezet heeft. Nu ik zelf niet kan meedoen beschouw ik het als een sport om de inspanningen van de atleten op de mooist mogelijke manier op de gevoelige plaat vast te leggen. Daarvoor moet ik soms enkele sprintjes uit de benen schudden. Kortom ik blijf in beweging, als had ik liever zelf de spikes aangetrokken.
Een deugddoende vaststelling is dat de persoonlijke records bij bosjes sneuvelen. Natuurlijk, die jongens en meisjes worden elk jaar groter, sterker en beter maar je moet het toch maar doen. Ik heb de voorbije weken in Mechelen, Sint-Niklaas, Ninove en Duffel genoten van het jeugdelijk enthousiasme. De gedrevenheid, de wil om te presteren in combinatie met de lol die er getrapt wordt, dat maakt mij een gelukkige supporter. Kortom de trainer en zijn atleten zijn goed, zeer goed bezig.
Helaas, veel persoonlijke records zal ik op piste niet meer lopen. Mijn leeftijd is wat dat betreft mijn vijand. Mijn gevoelige achillespezen zijn nu ook niet bepaald mijn bondgenoten. Als ik ooit een persoonlijk record zal breken dan zal het de waarde van mij cholesterolgehalte zijn. De slechte cholesterol natuurlijk. Gisteren nog vroeg een dame of ik niet afgevallen was. Heel sympathiek van haar, maar ik heb haar moeten vertellen dat mijn balans dat niet kon bevestigen.
Het zou natuurlijk wel kunnen dat mijn vetten in spieren veranderen. Ok. Ik beken. Ik doe de laatste tijd aan krachttraining, heel actief. Niet in de fitness. Neen, in de tuin. Vijfendertig coniferen uit de grond sleuren, ik garandeer u, da’s hard labeur. Mijn gebruind lichaam neemt alsmaar meer atletische vormen aan.
Een deugddoende vaststelling is dat de persoonlijke records bij bosjes sneuvelen. Natuurlijk, die jongens en meisjes worden elk jaar groter, sterker en beter maar je moet het toch maar doen. Ik heb de voorbije weken in Mechelen, Sint-Niklaas, Ninove en Duffel genoten van het jeugdelijk enthousiasme. De gedrevenheid, de wil om te presteren in combinatie met de lol die er getrapt wordt, dat maakt mij een gelukkige supporter. Kortom de trainer en zijn atleten zijn goed, zeer goed bezig.
Helaas, veel persoonlijke records zal ik op piste niet meer lopen. Mijn leeftijd is wat dat betreft mijn vijand. Mijn gevoelige achillespezen zijn nu ook niet bepaald mijn bondgenoten. Als ik ooit een persoonlijk record zal breken dan zal het de waarde van mij cholesterolgehalte zijn. De slechte cholesterol natuurlijk. Gisteren nog vroeg een dame of ik niet afgevallen was. Heel sympathiek van haar, maar ik heb haar moeten vertellen dat mijn balans dat niet kon bevestigen.
Het zou natuurlijk wel kunnen dat mijn vetten in spieren veranderen. Ok. Ik beken. Ik doe de laatste tijd aan krachttraining, heel actief. Niet in de fitness. Neen, in de tuin. Vijfendertig coniferen uit de grond sleuren, ik garandeer u, da’s hard labeur. Mijn gebruind lichaam neemt alsmaar meer atletische vormen aan.
Abonneren op:
Posts (Atom)