Gisteren was het terug zo ver. Wij, inwoners van een democratisch land, moesten hun burgerplicht volbrengen. Elk van ons kon de bewindslieden beoordelen, veroordelen op hun politieke kwaliteiten.
Verkiezingen, het heeft me van jongs af aan enorm geboeid. Hoe politici hun gedachtegoed verdedigen in debatten, andersdenkenden van repliek dienen. Ik vond en vind dat nog steeds enorm interessant. Redenaars, die van op het gestoelte, zonder een spiekbriefje, hun boodschap, hun standpunt klaar en duidelijk uitleggen, ik kan daar van genieten. Zelfs als hun mening niet overeenstemt met de mijne kunnen ze me bekoren. Zoals ik al zei, als kind volgde ik het politieke gebeuren. Misschien niet verwonderlijk als je opgroeit in een politiek omstreden gemeente als Schaarbeek. En als tiener gaan wonen in Vilvoorde waar je indertijd begroet werd met de slogan “Vilvoorde is en blijft Vlaams” helpt je ook om je interesse in België en zijn politieke landschap aan te wakkeren. Misschien niet bij iedereen, maar dan toch bij mij. Moesten ze hier ooit de stemplicht veranderen in een stemrecht, ik zou er van gebruik maken.
Ik heb mijn vader verschillende keren weten “zitten” of “tellen”. Ik herinner me dat ik, wachtend achter het raam tot hij terug thuis zou zijn, me de bedenking maakte: “Later, als ik oud genoeg ben om te gaan stemmen, zal ik dat ook moeten doen”. Maar neen. Niet één keer was ik een uitverkorene. Gelukzak, zullen velen zeggen. Inderdaad. Maar één keer had ik dat toch willen doen. En dan liefst gaan “zitten”. Dan zou ik een stukje kunnen schrijven over de mensen die ik die dag zou gezien hebben.
En kijk, ik heb een verslag van een dag “zitten” gevonden. Op het internet natuurlijk. En niet op de eerste de beste website. En dan nog geschreven door een Facebook-vriend en een goed loper die de groenwitte kleuren verdedigt. Wil je het lezen? Klik dan hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten