Actief, passief en de balans. Ik lijk wel een boekhouder.

De atletieksport beoefen ik nu eerder in een passieve vorm. Ik schuim de wedstrijden af waar het PDB-team zijn zinnen op gezet heeft. Nu ik zelf niet kan meedoen beschouw ik het als een sport om de inspanningen van de atleten op de mooist mogelijke manier op de gevoelige plaat vast te leggen. Daarvoor moet ik soms enkele sprintjes uit de benen schudden. Kortom ik blijf in beweging, als had ik liever zelf de spikes aangetrokken.

Een deugddoende vaststelling is dat de persoonlijke records bij bosjes sneuvelen. Natuurlijk, die jongens en meisjes worden elk jaar groter, sterker en beter maar je moet het toch maar doen. Ik heb de voorbije weken in Mechelen, Sint-Niklaas, Ninove en Duffel genoten van het jeugdelijk enthousiasme. De gedrevenheid, de wil om te presteren in combinatie met de lol die er getrapt wordt, dat maakt mij een gelukkige supporter. Kortom de trainer en zijn atleten zijn goed, zeer goed bezig.

Helaas, veel persoonlijke records zal ik op piste niet meer lopen. Mijn leeftijd is wat dat betreft mijn vijand. Mijn gevoelige achillespezen zijn nu ook niet bepaald mijn bondgenoten. Als ik ooit een persoonlijk record zal breken dan zal het de waarde van mij cholesterolgehalte zijn. De slechte cholesterol natuurlijk. Gisteren nog vroeg een dame of ik niet afgevallen was. Heel sympathiek van haar, maar ik heb haar moeten vertellen dat mijn balans dat niet kon bevestigen.

Het zou natuurlijk wel kunnen dat mijn vetten in spieren veranderen. Ok. Ik beken. Ik doe de laatste tijd aan krachttraining, heel actief. Niet in de fitness. Neen, in de tuin. Vijfendertig coniferen uit de grond sleuren, ik garandeer u, da’s hard labeur. Mijn gebruind lichaam neemt alsmaar meer atletische vormen aan.