Dit spandoek hangt aan de ingang van het provinciaal sport –en recreatiecentrum De Nekker. Het is één van de vele regels waar de bezoekers aan het domein zich moeten houden. Het huishoudelijke reglement is een document van welgeteld 55 bladzijden, waarvan de inhoud door de bezoeker gekend hoort te zijn. Regelneverij omdat er foute dingen in dat domein zijn gebeurd.
Niet dat dit domein me interesseert maar ik moest er woensdag zijn omdat de atletiekpiste waar er gelopen zou worden in dat domein ligt. Veel zin om “het verschuldigde bedrag” te betalen had ik niet, dus vertelde ik aan de portier dat ik voor de meeting kwam. “Ok”, zei hij, “mag ik uw identiteitskaart zien?”. Ik, brave inborst, toonde hem dat maar ik vroeg me af of die man wel de bevoegdheid had om mijn identiteitskaart te vragen. En o wee, als je je identiteitskaart niet mee had. Je geraakte niet binnen. Zelfs niet als je je rijbewijs of andere sis-kaarten kon voorleggen. Je geraakte er niet in. Pech voor enkele mensen die hun zoon of dochter aan de poort moesten laten gaan en in de auto moesten wachten tot hun kind gedaan had met zijn of haar wedstrijd. Discuteren of proberen tot een compromis te komen met de portier had geen zin. Bovendien hadden ze er twee potige veiligheidsagenten neer geplant. En naar men zegt is de lengte van die mannen hun pietje omgekeerd evenredig met de breedte van hun schouders. Niet dat dit een nadeel moet zijn in hun seksuele prestaties. Wie zong ook al weer dat hij een kleintje had maar ver schiet?
Alle gekheid op een stokje, je bent in België verplicht je identiteitskaart op zak te hebben. Maar brave burgers moeten blijkbaar boeten voor de misstappen die enkelingen begaan hebben. “Dit is ons land” blokletteren affiches dezer dagen. Je zou er op de duur aan beginnen twijfelen.
Om 20 uur zit de dagtaak van de portier er op. Ook de veiligheidsagenten vinden het welletjes en keren huiswaarts. Naar men zegt hebben zij thuis niets, maar dan ook niets te zeggen en moeten ze gedwee de bevelen van moeder de vrouw opvolgen. Ik moet niet te hoog van de toren blazen, met drie vrouwen in huis ken ik het gevoel. Maar wat blijkt? De poorten staan plots wagenwijd open, iedereen kan vrij binnen stappen. Niemand die moeilijk doet, iedereen is plots welkom.
Hoe ridicuul toch. Dit is dus ons land. Het land van Margritte, zoals het door een politicus onlangs genoemd werd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten