Vogelen

Een bank maakt momenteel reclame voor haar diensten met de slogan: “zo gratis als het gefluit van de vogels”. Ze hebben gelijk. Niets zo zaligmakend als ’s morgens wakker worden en het gekraai van de haan en het gezang van de merel horen. Maar soms kan dit minder prettig ervaren worden.

Al enkele dagen klaagde mijn dochter dat ze wakker werd met het lawaai van vogels rondom haar hoofd. Dat er buiten vogels zijn, tot daar aan toe. Maar bij haar hoofd? Moest ze aan de paddenstoelen of andere geestesverruimende middelen zitten, ik zou dan begrijpen dat ze dingen hoort die een ander niet hoort. Maar ik vertrouw haar ten volle. Ik moest dus op zoek naar de bron van het lawaai.

De geluiden lokaliseerden zich rondom het rolluik. Dan maar de rolluikkast gedemonteerd. Ze zou wel eens kunnen gelijk hebben, mijn dochter. Twijgen en takken, stro, het is niet iets wat je rondom een rolluik verwacht. We zochten een vrijwilliger die het nest zou onderzoeken. Unaniem werd beslist dat het de dochter zou zijn, het is tenslotte haar kamer.

We hoorden plots het geschreeuw van een vogeltje. “Ik zie één jong”, zei ze. “Nog één, maar het beweegt niet meer”. Even later: “Toch wel, het leeft ook nog”. De dochter bevrijdt de jongen uit het nest. “Het zijn er drie”, riep ze. “Oh neen, ik zie er nog één!”. Ik begon me ondertussen in een scène uit “101 Dalmatiërs” te wanen. Daar bleek ook geen einde te komen aan de puppies die gebaard werden. Uiteindelijk hadden we vijf kuikens in een kartonnen doos verzameld.



Wat moeten we daar nu mee? En wat voor vogels zijn het? En wat eet dat? Ik ben absoluut geen expert in de ornithologie. Ik permitteerde me toch om ze onder de merels te catalogeren. Maar de vraag blijft, wat nu? Zelf groot brengen? Niet te doen. Ze dood doen? Er huist geen beul in mij. Rest ze onderbrengen bij mensen die er verstand van hebben. Gelukkig is er internet en vrij snel kwam ik bij een vogelopvangcentrum in Malderen terecht.

“Merels? Neen, spreeuwen zijn het”, zei de man. Hij voederde de jongen en wij trokken huiswaarts. En wat zien wij vlak bij ons huis zitten? De vermoedelijke ouders wiens jongen we ze ontnomen hebben. Zijn we dan toch dierenbeulen?