Heer, geef mij nieuwe voeten

Gelukkig besef ik dat ik niet kan zingen en doe ik niet zoals Assurancetourix die elke bijeenkomst wil verblijden met zijn gejank. Neen, als ik zing is het binnensmonds. En gezongen heb ik.

Toen ik een koppel jonggeliefden hun vreugde zag, kon ik het niet laten. In stilte beeldde ik me in hoe hij zijn liefde verklaarde. “Oh Kristiene. Oh Kristiene. Hoe kan ik jouw hart verdienen. Ik hield altijd van brunettes maar ik hou het nu op blond. … Jij hebt alles wat ik mooi vind. Jij hebt charme, gratie, stijl. Door jou vele kwaliteiten ging ik aardig voor de bijl”. Af en toe waag ik me aan een Engels lied. “please tell me why do birds sing when you're near me, sing when you're close to me?”.

Nog een gelegenheid om te zingen is een kerkbezoek. Zaterdag hebben ze me nog eens in het huis van God gezien. En elke keer neem ik me voor om aandachtig te luisteren naar wat de priester te verkondigen heeft. Maar elke keer opnieuw stel ik vast dat de man in het gewaad, na ongeveer tien minuten, mij aan het verliezen is. Het zal niet aan hem liggen. De man had een klok van een stem en aan zijn intonatie was het ook niet gelegen. Neen, ik begon opnieuw te zingen. “Je wordt ouder pappa, geef ´t maar toe. Je wilt er alles aan doen, maar je weet niet hoe. Je wordt ouder pappa”. Deze keer was de tekst autobiografisch. Plots kon de pastoor mijn aandacht terugwinnen. Eén zin volstond. Hij riep:”Heer, geef ons nieuwe voeten”. Ik stond op en antwoordde: “Het eerste paar dat weggegeven wordt is voor mij”.

Ja, ik zou ze nochtans kunnen gebruiken, dat paar voeten. Met één nieuwe linkervoet zou ik ook al tevreden zijn. De trainingsarbeid van de voorbije weken heeft me doen confronteren met de grenzen van mijn lichaam. Afgelopen woensdag heb ik nog een training afgewerkt waar de verhoopte tijden gehaald werden maar de manier waarop dat gebeurde stemde me niet tevreden. Het was wroeten en werken om mijn benen rond te laten draaien. Diezelfde nacht nam mijn lijf weerwraak. In het bijzonder de pezen in mijn linkervoet lieten me weten dat ze het nu wel genoeg vonden. Donderdagochtend stond ik op en kon amper de trap af. Een echte baaldag was dat. En dat op enkele dagen van die vijfduizend waar ik zo naar uitgekeken heb. Vrijdagavond nog geprobeerd te lopen maar lang heeft dat niet geduurd. Zondagmiddag, de dag van de wedstrijd, ook nog geprobeerd maar de pijn was er nog altijd. Met pijn in het hart, en in de voet, heb ik verschillende masters hun wedstrijd zien lopen.

Nu ja, er zijn ergere dingen in de wereld. Wat te denken van die arme man, ik ken hem als één van de medewerkers van een klant waar ik voor werk, die op terugreis van zijn skivakantie, zijn vrouw verliest in een auto-ongeval en achterblijft met zijn drie maanden oude dochter. En dan die sukkelaar in onze straat, iedereen wist dat die man niet helder van geest was, dat hij eigenlijk niet hoorde alleen te wonen. Hij had hulp nodig, heeft die ook gekregen maar blijkbaar niet lang genoeg. Vorige week hebben ze hem levenloos aangetroffen in zijn garage. Wat zou ik dan mopperen over achillespezen die vervelend doen?