Let's Dance

Ik was al langer van plan om een fuif te bezoeken waar ook mijn dochter aanwezig zou zijn. Dat zij daar niet naar uitkijkt, kan ik begrijpen. Op een plek waar de gemiddelde leeftijd net onder de twintig is, een veertiger tegen het lijf lopen en dan moeten toegeven aan de vrienden en vriendinnen dat het je pa is, ik kan me voorstellen dat daar een gevoel van gêne mee gepaard gaat. Maar omdat ik de gulle gever die me een vrijkaart gaf niet wou ontgoochelen, moest ik wel aanwezig zijn.

Het gebeurde allemaal in een tent die op een wei in Kapelle-op-den-Bos rechtgezet werd. Waarom mijn dochter me vroeg een sms’je te sturen zodra ik in de tent was, weet ik niet. Moesten de flesjes Smirnoff plots vervangen worden door cola en water? Wie zal het zeggen? Enfin, het was iets na twaalven toen ik aankwam. De tent was goed gevuld, de sfeer zat er goed in. De snelle beats vlogen me rond de oren. Of je de bewegingen die de jongeren aan ’t maken waren dansen kan noemen, ik denk het niet. Veel meer dan wat handjes zwaaien en wat ter plaatse getrappel heb ik niet gezien. Hier en daar zag je wel een deerne die iets te veel naar TMF en andere MTV’s gekeken heeft en de verleidelijke danspasjes van de Madonna’s en de Britney’s van deze wereld imiteerde. Maar of dat dan dansen is? Typisch gegeven van die jongerenfeestjes blijkt te zijn dat ze met één dj niet toekomen. Neen, je moet kunnen uitpakken met een resem platenruiters. Die vissen natuurlijk allemaal in dezelfde vijver waardoor je het zelfde lied meer dan één keer hoort. Pas op, ik klaag niet hoor. Ik heb me laten meedeinen op de beats en met mijn handen in de lucht wat ter plaatse getrappeld. Ik ben wat dat betreft flexibel, ik pas me aan de omgeving aan en laat me met plezier onderdompelen in wat de jeugd van tegenwoordig bezig houdt.

Diezelfde gulle gever was ook zo vriendelijk om een vrijkaart te geven voor de danspartij die de dag daarop in dezelfde tent gegeven werd. Guy De Pré stond er achter de draaitafel om er zijn Préhistorie te vertellen. Nooit had ik gedacht dat ik op een dansgelegenheid The Platters of Alain Barriere zou horen. Via een korte tussenstop in de jaren zestig kwamen we terecht in de jaren zeventig. Met plezier hoorde ik Tavares nog eens. En Cloclo kon natuurlijk ook niet ontbreken. De jaren tachtig bracht ons de disco en de funk, tot zelfs de ska. Een waaier aan muziekstijlen dus. En in tegenstelling tot de dag een dag eerder werd er nu gedanst. Ik vond het wel spijtig dat twee muziekstromingen niet aan bod kwamen. En toevallig beginnen ze elk met het woord “new”. Ik miste de New Beat en de New Wave. Pas op, ik klaag niet hoor. Ik heb me laten meedeinen op de golven van de muziekgeschiedenis. Ik ben wat dat betreft flexibel, ik pas me aan de omgeving aan en laat me met plezier onderdompelen in wat mijn jeugd gebracht heeft.

Samengevat. Ik heb me fameus geamuseerd. Het was een geslaagde tweedaagse. Zeker voor herhaling vatbaar. En als ik een boodschap mag geven aan de jeugd: onderschat die oudjes niet, zij kunnen ook feesten.