Vraagtekens

Mijn zomerseizoen is al afgelopen nog vóór het begonnen is. Ik kan me beginnen focussen op het crossen. Die liggen zes maanden van ons verwijderd. Tijd genoeg dus. Nadat mijn loopschoenen ruim twee weken in de kast gestaan hebben, trok ik ze dinsdag weer aan. Vanaf de eerste looppassen kwam de twijfel. Voel ik iets of niets? Ik voel niets,da’s positief. Oei, ik voel toch iets. Vrijdag was het net hetzelfde, het lopen gebeurt meer met het hoofd dan met de benen. De schrik om toch pijn te voelen overheerst de euforie van het kunnen lopen.

Zondag, het was al na vijven. Na mijn middagdutje, na te moeten vaststellen dat de renners in de Giro niet veel zin hadden, na de Goedele gelezen te hebben kreeg ik plots een enorme goesting. Ik weet niet of het aan Goedele, de renners of aan mijn dutje lag. Maar ik kreeg enorm veel zin in een loopje. De benen voelden goed aan, ze wilden eens getest worden. Het ging vlot. Ook nu vroeg ik me af hoe lang het zou duren. Ik was meer bezig met het al dan niet iets gewaar worden aan mijn voet. En ja hoor, er kwam protest. Niet dat het me tegenhield, niet dat het echt pijnlijk was, maar er kwamen signalen. Na veertig minuten vond ik het welletjes. Het gezeur van mijn voet hield vrij snel op.

Vandaag laat mijn voet weten niet gelukkig te zijn met mijn uitbarsting van gisteren. De duurloop van morgen zal, tenzij ik niets voel, al fietsend gebeuren. Vraag is of die crossen nog wel iets voor mij zijn.