Zondag: Roisin Murphy (Vorst-Nationaal). Hierover kan ik heel kort zijn. Ik ben er niet geraakt. De sneeuwval, weet je wel. Ik hoorde het weervrouw Sabine ‘s avonds zeggen: “We hebben u een winterprik beloofd, het is er van gekomen”. De mannen van de strooidiensten zagen het anders:”Er werd inderdaad een wintertoestand verwacht maar zo veel sneeuwval, neen, dat niet”. Mijn advies aan de bevoegde instanties en de verschillende meteorologische centra in ons land: in het vervolg beter onderling communiceren want dat ocharme vier centimeter sneeuw de autosnelwegen omtovert in een schaatsbaan, dat zou in deze moderne tijden van spitstechnologie niet mogen gebeuren. Roisin, ik had ze graag terug gezien. Een podiumbeest met een fantastische stem. Ik heb ze eerder dit jaar mogen aanschouwen in de Ancienne Belgique. Ik stond toen op de vierde rij. Als je wil zien hoe ze er toen bijliep, dan moet je hier eens klikken. In de afbeelding hieronder zie je links Roisin, rechts de dame die me aan Roisin doet denken telkens ik haar zie. Deze week nog, op tv. Mireille meisje.
Woensdag: The Kooks (Lotto Arena). Geen onverwachte obstakels deze keer. Mijn vierde keer The Kooks was de eerste keer in een zaal. Ik heb hier en daar recensies gelezen. Zo las ik er eentje die het had over een op automatische piloot gespeeld concert, routineus afgehandeld, zonder bezieling. Andere commentatoren hadden dan wel een goed optreden gezien. Ik heb gekregen wat ik er van verwacht had: leuke gitaardeuntjes, liedjes waar ik vrolijk van wordt. En het klonk enorm goed , die gasten hadden er zin in. Ook geen gedoe met overdreven visuele effecten. Gewoon muziek maken en het publiek amuseren. Meer moest dat niet zijn. En ook eens een voorprogramma dat meeviel. Mistery Jets. De looks van de jaren tachtig, muziek die klinkt als Franz Ferdinand en een stem die me soms deed denken aan de zanger van The Rapture.
Vrijdag: Daens (Voormalig postsorteercentrum Antwerpen X). Zestien jaar na de film, nu de musical. Wat een acteurs. Gouwe ouwe Jo De Meyere. Als kind heb ik hem als kapelaan Erik Odekerke gezien in “Dagboek van een herdershond”. Vandaag is hij Bisschop Stillemans. De man heeft duidelijk promotie gemaakt. Free Souffriau was er gisteren jammer genoeg niet bij. Niet getreurd. Haar stand-in heeft haar goed vervangen. Beetje sneu voor dat meisje dat ik nergens haar naam kan terugvinden. Prachtig hoe er gebruik gemaakt wordt van het enorme podium waarop bewegende platformen en visuele effecten ons in enkele luttele seconden van bijvoorbeeld een textielatelier naar een kerk brengen. Er waren vele mooie scènes, soms ook heel aangrijpend. De mooiste vond ik toen Priester Daens (Lucas Van Den Eynde), op dat moment verbannen naar een klooster vol dementerende paters, een brief ontvangt van Jan De Meeter (Jelle Cleymans). Een brief waarin Jan Daens smeekt om terug naar Aalst te komen. Vooraan op het podium in zijn klooster staat Daens met de brief in de hand. Achteraan op het podium is het donker, één spot staat gericht op Jan. Je ziet Daens de brief lezen, het is Jan die hem “voorleest”. Waarlijk ontroerend.
Van disco via pop/gitaarrock naar een musical. Moet kunnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten