Modderlopen

Draaien en keren, bergop en bergaf en dankzij de regen glijden en schuiven. Op sommige stroken verdwenen de enkels in de modder. Een oercross. Dat was wat Kortenberg te bieden had. Vader en dochters aan de start. Moeder langs de kant.

Ons jongste zorgde weeral voor een surprise. Ze verkoos de cross boven de chiro. Ze maakt het zichzelf niet gemakkelijk. Nu ja, ik denk dat als ze naar de chiro geweest zou zijn, ze net zo vuil thuis gekomen zou zijn als na haar wedstrijd. Ze maakt niet veel trammelant rond een cross. Als ’t van haar afhangt wordt er niet opgewarmd: “Ik doe dat wel tijdens de wedstrijd”. Enkele versnellingen doen? “Waarom?”. De omloop wandelend verkennen volstaat. “Allez, wanneer mogen we beginnen?”. Ze begon er aan. En ze eindigde ook. En deze keer niet als laatste. Driewerf hoera. En vooral, ze heeft iets bijgeleerd: ritmisch ademhalen, maakt het lopen makkelijker.

Ons oudste. Haar versnellingen bestonden er uit van de ene uithoek naar de andere uithoek van de omloop te rennen om haar zus aan te moedigen. Wat speelde er in haar hoofd na de uitschuiver in Bonheiden? Blijkbaar wou ze toch ’t één en ’t ander rechtzetten. Je zag het in haar ogen. Gefocust. De verklaring? Na enkele hectische weken het wat rustiger aan doen. Het is een schatje. Hoe ze na de aankomst haar vriendinnetje, die een baaldag had, aan het troosten was.

En tenslotte het opperhoofd. Vrijdag zat de training er snel op. De lies blokkeerde mijn rechterbeen. Plots. Niets dat me waarschuwde. Zaterdag voelde ik dan weer geen pijn meer. Zondagvoormiddag ook niet. Gisteren, de opwarming verliep vlot. Tijdens de versnellingen voelde ik de lies stijf worden. De start dan. Ik had me voorgenomen snel te starten. We werden al gauw een nauw pad ingestuurd dus wou ik oponthoud vermijden. ’t Was snel gedaan met mijn bliksemstart. Die lies was er niet mee akkoord. Ik dacht aan opgeven. Maar wie geeft nu op na honderd meter? Eventjes het tempo laten zakken en ja, de pijn ging weg. Maar om te zeggen dat alles nadien vlotjes liep? Neen, ik zat nooit in een vlot ritme. Eigenlijk nooit comfortabel gelopen. Het was altijd harken en ploeteren. Gelopen aan een gemiddelde snelheid van 14,2 per uur. Ook niet veel redenen om te juichen. Enkele jaren geleden streed ik nog met collega’s die nu tien plaatsen voor mij eindigen. Maar… ik was er bij. Ik deed mee. Schoof toch een beetje op in het klassement. Als nu die lies zich even gedeisd wil houden.