Nooit meer 21 juli vieren zoals dit jaar

Ik had veel verwacht van het afgelopen weekend. Het is anders uitgedraaid.

Laat ons beginnen met de geleerden uit Ukkel die voorspeld hadden dat het maandag een droge dag zou worden. Zaterdag en zondag zouden eerder nat worden. Voor iemand die een terras aan het aanleggen is, is dat belangrijke informatie. En als die slimme mensen tegenwoordig zich al wagen aan een voorspelling van tien dagen dan zal het hen wel lukken om drie dagen verder in de toekomst te kijken. Niet dus. Maar door enkele regendruppels laten wij ons niet uit ons lood slaan. Spijtig genoeg werden die druppels buien en moesten we de werkzaamheden onderbreken.

Maandag 21 juli had ik ook aangestipt als de dag waarop ik wou schitteren op de 1000 m in Dilbeek. De training op vrijdag zou al een indicatie geven van de vorm. Twee keer 700 m. De eerste heb ik voorzichtig afgewerkt en eindigde na 2’09”. Tijdens de tweede voelde ik me enorm goed, ik had het gevoel te zweven. 2’05” gaf mijn klok aan. Enorm tevreden was ik daar mee. Ik zag die 1000 in Dilbeek helemaal zitten. Maar…

Zaterdag stond ook nog de eerste editie van de Veldkantjogging op het programma. Voor de gelegenheid had ik spiksplinternieuwe schoenen aangetrokken. En niettegenstaande het net dezelfde waren als mijn vorige paar voelde ik een blaar op mijn linkerhiel groeien. Dat gecombineerd met de training van de dag eerder in mijn benen, de wind die veel te lang tegen me op blies, de paden in het bos die eerder op een labyrint leken, maakten dat het een lijdensweg werd. En als toetje voelde ik op enkele honderden meters van de aankomst een kramp in de hamstrings van mijn rechterdij. Het voelde aan als een lichte verrekking. Ik kon niet anders dan hopen dat 48 uren rust zouden volstaan om er van af te geraken.

Maandagavond. De thermometer vertelde me dat 13° was toen we op weg naar Dilbeek waren. En nog altijd viel er motregen uit de hemel. De blaar bleek een enorme joekel te zijn. Die pijn zou ik wel overleven. Maar wat met die hamstrings? Tijdens de opwarming heb ik ze niet gevoeld. Dat was al een geruststelling. Met de schrik om het lijf deed ik enkele versnellingen. Een stijf gevoel was het gevolg. Voorzichtig deed ik nog enkele versnellingen al was het maar om geen kou te krijgen.

Ik heb de gewoonte om tijdens een wedstrijd op een piste me te lagen begeleiden door mijn chronometer. Die stel ik dan zo in dat die een bieptoon geeft na elke honderd meter. Komt de biep eerder dan de honderd meter dan ben ik te traag, passeer ik de honderd meter vooraleer de biep komt dan ben ik te rap. Mijn chronometer dient dus als haas. Wat me bezielde ik weet het niet, maar ik drukte de chrono al in toen de starter “aan de lijn” riep. Mijn haas was dus al een paar seconden vertrokken toen het startschot afging. Daar ging de controle over mijn tempo. Als klap op de vuurpijl voelde ik na 450m mijn linkerschoen de greep rondom zijn voet te verliezen. Ik keek naar beneden en zag daar inderdaad mijn veters van links naar rechts bewegen. “Als ik niet oplet val ik hier nog op mijn bakkes” . “Hoe is dat nu toch mogelijk”. Van alles speelde door mijn hoofd. Kortom, ik was meer bezig met mijn chronometer en mijn linkerschoen dan met mijn koers. Resultaat van dat alles was een ondermaatse tijd. Eentje om snel te vergeten. En veel kansen om dit debacle te doen vergeten zullen er dit seizoen niet zijn. Positieve noot: de hamstrings heb ik niet gevoeld en die blaar zal binnen enkele dagen wel verdwenen zijn.