Rock Werchter is voorbij. Vier dagen die voorbij gevlogen zijn. Muziek is de drug. De drug die je doet ontspannen, de drug die je uit de bol doet gaan, de drug die je overeind houdt, de drug die je nodig hebt om vier dagen te overleven.
Rock Werchter. Waar de Engelstaligen met duizenden aanwezig zijn. De Hollanders zijn er ook nog. Dat merk je aan de geel-zwarte nummerplaten op de parkings. Maar je hoort ze niet meer. Ze vallen niet meer op. Voelen ze zich in het nauw gedreven door de Angelsaksen? Mij niet gelaten. Die laatste zijn veel rustiger, veel gezelliger.
Rock Werchter. Waar onze allochtone medeburgers afwezig blijven. De integratie wil maar niet lukken, de cultuurkloof blijkbaar te groot is. Waar onze Franstalige medeburgers in beperkte getale aanwezig zijn. Niet zo verwonderlijk gezien hun wil om te integreren onbestaande is.
Rock Werchter. Waar mijn oudste dochter haar eerste grote rockfestival heeft meegemaakt. Voor de volle vier dagen. Haar vriendinnen begrijpen niet wat een veertigplusser in Werchter komt doen. Mij niet gelaten. Volgend jaar, bij leven en welzijn, vier ik een zilveren jubileum op de wei van Werchter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten