I Do, I Do, I Do, I Do, I Do
Het huwelijk. Voor mij en mijn madame al zestien jaar geleden. 21 maart. Dat viel dat jaar op een zaterdag. Begin van de lente maar de temperatuur was eerder winters.
De feestelijkheden begonnen al een dag eerder. Onder de Sint-Rombouts toren in de ondertussen in vlammen opgegane taverne Lord Nelson. De feestelijkheden eindigden in het ondertussen al lang opgedoekte restaurant De Zwaan. En wij bestaan nog. Zo zie je maar, onkruid vergaat niet.
Wat ik bijzonder vond aan die dag was dat alles draaide om mij en mijn madame. Wij stonden voor één dag in het middelpunt van de belangstelling. Ik kan me ook nog het moment herinneren dat ik bij het ouderlijk huis van mijn aanstaande aanbelde. Ik dacht dat ik me van huisnummer vergist had. Zo had ik mijn madame nog nooit gezien. Wat een verschijning!
Wij hadden ons een aantal limousines geoorloofd die ons eerst naar het Mechelse stadhuis voerden, dan naar de Heffense Sint-Amanduskerk om uiteindelijk te belanden in het eerder genoemde restaurant. Tja, we hadden een volledig restaurant afgehuurd. En de kok, die zette zijn koksmuts af en begon aan zijn DJ-set. De openingsdans. Nog zo een traditie op een huwelijksfeest. Thuis honderden keren geoefend. Ik zie me ook nog met een Duvel naast me de rekening van die avond betalen.
En oeps, nog net geen negen maanden later was de eerste dochter er.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten