Hoevengetrappel op een Booischotse paardenrenbaan

Niettegenstaande de cross in Booischot op de clubkalender stond, waren het vooral PDB’ers die er present tekenden. Bij de mannelijke masters viel de magere VAC-opkomst nog het meeste op. Enkel Sven als niet PDB’er maakte de verplaatsing. Dirk liep er een beetje verloren bij. Al die vreemden. Op wie moest hij zijn koers nu afstemmen? Ik had Sven en Tom die ik in de gaten kon houden. Maar wat moest Dirk doen? Ik wees hem twee mannen aan die ik enkele jaren geleden nog kon volgen. De uit Oost-Brabant afkomstige Hubert en de Kortenbergse Herman.

De omloop zou me moeten liggen. Elke ronde moesten er vijf haarspeldbochten en drie haakse bochten genomen worden die afgewisseld werden met lange rechte stukken. Vooral die bochtenloze stroken zouden in mijn voordeel moeten spelen. Die lagen er dan nog licht bevroren bij, er moest niet geploeterd worden.

De start had iets komisch. Een kleine honderd man wiens spikes op de bevroren aarde van de paardenrenbaan tikten. Allen in galop. In de eerste bocht staat het gebouw waar de weddenschappen afgesloten werden. Op hoeveel zou ik genoteerd staan?

Tot mijn grote verbazing zat ik in het spoor van de eerder genoemde Herman. Zijn tempo beviel me. Maar na de eerste haarspeldbocht vond hij het welletjes en ging hij er van door, om uiteindelijk één minuut vóór mij te eindigen. Hij strandde op twintig seconden van Dirk. En Hubert was twee secondjes sneller dan Dirk. Maar waar was Sven? Pas na het einde van de eerste ronde zag ik dat ik een kleine voorsprong bij elkaar had gelopen. Maar een ronde verder moest ik vaststellen dat hij korter was gekomen. Net zoals vorige week ging het middenstuk me dus niet zo goed af. Maar ook nu kon ik me herpakken en was ik uiteindelijk redelijk tevreden over mijn laatste twee ronden. Maar we zijn er nog lang niet. Ik geraak maar niet in de eerste helft van het pak. Puur afgaande op mijn rangschikking in vergelijking met totaal aantal deelnemers was dit mijn zwakste resultaat van dit seizoen.

Wat gaan we daar aan doen? Ten eerste: enkele kilo’s kwijtraken. Zaterdag had ik mijn singletje over mijn broek laten hangen. Kwestie dat mijn omvang dan niet zo opvalt. Maar daarvan word je natuurlijk geen gram lichter. Ten tweede: trainen. De kerstperiode is traditioneel een veertiendaagse waar het aantal trainingen opgevoerd wordt. Ten derde: meer aandacht schenken aan de opwarming vóór een cross. Ik probeer die opwarming zo lang mogelijk uit te stellen om zoveel mogelijk foto’s te kunnen nemen. Die korte opwarming zou volgens de trainer de reden kunnen zijn waardoor ik in de koers een dipje meemaak.

Afgelopen zaterdag was blijkbaar ook “Dag van de trainer”. Ik wist het zelf veel te laat. Te laat om nog een geschenk te verzinnen. Beter laat dan nooit, zeggen ze. Weet je wat ik ga doen? Aan de start staan van de cross in Grimbergen. Jullie ook?