Daarom zal ik Dirk nooit meer kunnen volgen…

Nog niet zo gek veel jaren geleden waren Dirk en ik concurrenten. Tijdens de crossen wel te verstaan. Menig wedstrijdje werd op het scherp van de snee gestreden. Maar tegenwoordig is er van een strijd geen sprake meer. Van bij de start al moet ik Dirk laten gaan. Ik heb me altijd afgevraagd waarom. Hoe komt het dat er plots zo een groot verschil tussen ons beider kunnen is?

Dirk, sympathieke kerel als hij is, lichtte beetje bij beetje een tipje van zijn sluier op. Eerst bekende hij Perskindol-zalfjes op zijn benen te smeren. Later gaf hij toe, enkele tellen vóór de start van een wedstrijd, een paar pastilles druivensuiker te slikken. Akkoord, ik doe dat niet. Maar ik kan me niet voorstellen dat een vettige substantie en wat glucose zo prestatiebevorderend kunnen zijn. Er moet een andere oorzaak zijn.

Dirk en ik, we hebben dezelfde trainer. We kopen onze schoenen in dezelfde speciaalzaak: Watermolen Sport. Heel veel ervaring, hoogtechnologische snufjes en een uitzonderlijke kennis van het menselijk lichaam zorgen er voor dat je er de geschikte schoenen om je voeten bindt. Dus weer geen reden gevonden waarom Dirk zo veel sneller loopt dan ik.

En toch…

De afbeelding hieronder is eigenlijk een filmpje. Een kort filmpje weliswaar. De atletische benen zijn die van… inderdaad…Dirk. Hij laat analyseren of de schoenen die hij draagt wel geschikt zijn. Wat onmiddellijk opvalt, is de lichte tred. Die man loopt niet, hij zweeft. Maar herkennen jullie ook de man die Dirk gadeslaat? Neen? Kennen jullie Miel Puttemans nog? Zestienvoudig wereldrecordhouder. Meervoudig Europees kampioen. Medaillewinnaar op de Olympische spelen. Tja, als Dirk hem ook nog laat begeleiden door een man met zo een palmares, dan snap ik waarom ik er niet meer aan te pas kom.

Van Blog