Magnificent

Als jonge kerel las ik de krant en had toen al veel interesse voor de recensies van concerten. Halverwege december 1982 las ik een verslag, veel groter dan één paragraaf zal het niet geweest zijn, van de passage van een groep die zich U2 noemde. Ze hadden gespeeld in zaal Volksbelang in Mechelen. Ik las over het enthousiasme van de groep, de zaal die uit de bol ging, het moet één groot feest geweest zijn.

In die tijd frequenteerde ik af en toe een fuif. Een "floor filler" was keer op keer “I Will Follow”. Van diezelfde U2.

RockPalast, een muziekprogramma op één van de Duitse zenders. Een hemelsgeschenk voor de liefhebber van concerten want die werden rechtstreeks uitgezonden. Augustus 1983, het Loreley-festival volg ik op tv. De eerste keer dat ik U2 live, weliswaar van op afstand, bezig zie. Ik heb dat opgenomen op een audiocassette. Zo kon ik nog vele keren genieten van de muziek, het contact dat Bono met zijn publiek opzoekt. Ik kocht toen “War”, hun derde album. Hun teksten, toen als fragiele puber, spraken me aan: “They say I'm a fool, they say I'm nothing. But if I'm a fool for you oh, that's something.” Of als ik in een revolterende bui was: “A generation without name, ripped and torn. Nothing to lose, nothing to gain. Nothing at all”.

Oktober 1984. U2 komt naar Vorst-Nationaal. Er was toen nog geen sprake van internet. Kaartjes moesten afgehaald worden in verschillende voorverkooppunten verspreid over het land. Het aangekondigde concert was al uitverkocht, gelukkig was er een extra concert voorzien. Ik was enorm onder de indruk, ik was “fan” geworden.

Juli 1985: U2 sluit Torhout-Werchter af. Mijn eerste TW. Het was de eerste in een reeks die nog niet gestopt is. U2 speelt een week later op Live-Aid. Bono zoekt en vindt contact met de massa in het Wembley-stadium. De hele wereld leert U2 kennen.

Juli 2009: Al hun platen zitten in mijn rek. Ik heb het geluk gehad dat ik al voor al hun tournees, de afgelopen vijfentwintig jaar, tickets heb kunnen bemachtigen. Afgelopen maandag mocht ik er ook bij zijn in de Amsterdam Arena, stadion van één van Nederlands grootste voetbalteams, Ajax. Je verwacht je aan een immens grote plaats maar dat viel enorm goed mee. Ik vond het eerder klein uitvallen. Of kwam dat door het dak dat ze gesloten hadden? U2 zal hier zijn eerste indoorconcert geven in deze 360°-tour. Goed voor de sfeer maar komt dat het geluid ten goede? Toen Snow Patrol er om 20u aan begon was ik gerustgesteld: met dat geluid komt het wel goed. De plek waar ik sta valt ook goed mee.



De klauw en alle elektronica die er aan hangt is indrukwekkend. Er wordt getoverd met licht. Technologisch hoogtepunt is het moment dat het beeldscherm, dat rondom het podium hangt, als een accordeon uiteen getrokken wordt tot een huizenhoge “frietzak”. De Arena wordt door verschillende kleuren onder vuur genomen.

Muzikaal neemt U2 een risico door te beginnen met nummers uit de nieuwe CD. Nu ja, voor de fans geen probleem, zij kennen alle nummers. En die laatste plaat van hen mag er gerust zijn. Er staan parels op. Dat het mooie “The Unforgettable Fire” na twintig jaar nog eens gespeeld werd, maakt van mij een blij man. Zij hebben in hun lange carrière zo vele prachtige nummers gemaakt dat “Sunday Bloody Sunday” en “Pride (In The Name Of Love)”, niettegenstaande de zaal dan telkens ontploft, wat mij betreft mogen vervangen worden door één van die vele parels. Ook steevast op het programma staat “One”. Heel mooi omdat het publiek de arena omtovert in een sterrenhemel. En dat Bono de wereld wil verbeteren is algemeen geweten. Tijdens deze tournee wordt Aung San Suu Kyi in de schijnwerpers geplaatst. Frank De Winne en Desmond Tutu mogen ook de revue passeren.
Het laatste zinnetje dat Bono zingt is “How long to sing this song”. Het komt uit “40”, een nummer waarmee ze begin jaren tachtig een optreden afsloten en uitmondde in een massazang. Dat meezingen, het publiek dat zich geeft, U2 die zich geeft. Daarom ben ik ze nog niet beu. Hopelijk komen ze volgend jaar terug. De geruchten laten vermoeden van wel.