Iets meer dan één week geleden zat ik in de cafetaria van een atletiekclub te nippen aan een Palm. Kreeg ik daar een patat rond mijn oren, niet te geloven, die kwam hard aan. Niet dat mijn madame in een colère was geschoten. Ze kan wel eens, om het zacht uit te drukken “haar ongenoegen uiten” maar fysiek geweld gebruiken, neen, zoiets doet zij niet. Die patat zat meer tussen mijn oren. Ik was al een hele dag in de weer geweest en vroeg me af waarom. En laat het nu net dat zijn, waarom mijn madame zich op mij kwaad kan maken. Ze zou willen dat ik, al was het maar een ietsepietsie, egoïstischer zou zijn, meer aan mezelf zou denken.
Die zondagmiddag begon ik te beseffen dat ze wel eens gelijk zou kunnen hebben. Terwijl iedereen kon vertellen over zijn wedstrijd, zat ik er stikkapot bij maar zonder zelf iets gedaan te hebben, tenzij me van pier naar pol gehaast te hebben om overal op tijd te zijn. Ik moet dringend afkicken of mijn hobby’s worden me nog fataal. Zelf nu ben ik aan het zondigen want dit tekstje zit ik te verzinnen terwijl ik net zo goed naar de strijd van drie mannen had kunnen kijken die allen gekust willen worden door Sofie Lemaire. Maar het kriebelde, het was al lang geleden dat ik iets geschreven had. En als het kriebelt moet je schrijven, foto’s maken, filmpjes maken, lopen,…
1 opmerking:
jouw madam heeft een beetje gelijk! Maar het is al langer dan van vorige zondag dat ze die opmerkingen maakt! Een tip: laat je fototoestel eens thuis tijdens het champagne-weekend.... als je het kunt laten tenminste! Want ja afkicken....
Toch bedankt dat je altijd voor de mooie herinneringen zorgt
groetjes en tot vanavond
Annick
Een reactie posten