Met z’n elven in het bos

Die sneeuw wil maar niet verdwijnen. Integendeel. Zaterdag dikte het tapijt nog een paar centimeter aan. Het zijn vervelende tijden voor trainers en hun atleten. Intervaltrainingen zijn amper mogelijk. Duurlopen worden afgewisseld met duurlopen en als het even kan wordt het tempo verhoogd. Trainers moeten deze dagen creatief zijn opdat de trainingen niet te eentonig zouden worden. Die creativiteit bracht ons afgelopen zondag in het Zoniënwoud.

Wat mij betreft hebben we onze portie sneeuw voor deze winter gehad. Laat de zuidwestenwind maar een regenzone en hogere temperaturen brengen. Maar ik moet eerlijk toegeven dat het Zoniënwoud er prachtig bij lag. Dat laagje verse sneeuw had het bos herschapen in een feeëriek landschap. Wat ontbrak om het plaatje compleet te maken waren enkele dartele reeën die met grote sprongen zich een weg baanden tussen de bomen.

Moesten die reeën er toch geweest zijn, ze zouden van grote schrik het hazenpad gekozen hebben. Want hoewel de meesten van ons de veertig al lang voorbij zijn, leken we eerder een meute jong wolven die voor het eerst sneeuw zagen. Onze anderhalf uur durende loop kan je best omschreven als één lang uitgerekt sneeuwbalgevecht. Om een sneeuwkogel te ontwijken werden de risico’s niet geschuwd. In een ravijn rennen om vast te stellen dat de snelheid zo hoog, en de sneeuw zo glad was dat op een normale manier tot stilstand komen niet meer mogelijk was. De enige uitweg was je in de sneeuw laten vallen. Het hoorde er allemaal bij. Vijf volwassen mannen die op een hoopje lagen, in de sneeuw rolden en dan als volwaardige sneeuwmannen rechtstonden. Het mocht niet ontbreken tijdens deze tocht.

Dat zulke inspanningen niet onderschat mogen worden werd later die middag bewezen want ik heb me laten vertellen dat niet iedereen van ons gezelschap de overwinning van Sven Nys heeft kunnen volgen. De tv stond op 2Be, de koers was best interessant en spannend maar toch wogen de oogleden van sommigen ietsje te zwaar. De tol van de strijder.