Ziezo. Ik heb net de lange pinnen uit mijn spikes gedraaid. Het crossseizoen zit er na twee Belgische kampioenschappen nu echt wel op. Twee totaal verschillende kampioenschappen trouwens.
In Oostende, sinds jaar en dag de plek waar het BK alle categorieën gelopen wordt, mocht ik de afstand kiezen. Ik koos de kortste afstand: drie kilometer. Sprinten als een gek bij de start om niet ingesloten te geraken in de bochten, dan met doodsverachting een steile helling naar beneden. Vervolgens proberen het tempo hoog te houden om dan terug als een zot te sprinten naar de aankomstlijn. Kort maar hevig. Dat de ondergrond er droog bijlag was in mijn voordeel.
In Seraing moest er zeven kilometer gelopen worden. Te verdelen over vijf ronden. Hier werden alleen de "masters", de veteranen verwacht. Veel modder in Seraing. En elke ronde, telkens opnieuw, volgde een korte afdaling, een lange, traag stijgende strook op. Verpozing kregen we alleen op het goed beloopbare grasveld waar elke ronde begon en eindigde. Net zoals in Oostende heb ik me niet gespaard tijdens de start. Maar eens de modderstrook in, werd ik opnieuw geconfronteerd met mijn beperkingen als veldloper: geen grip, moeite met het nemen van de bochten, geen kracht om te versnellen na het uitkomen van een bocht. Ik werd algauw voorbij gesneld door verschillende concurrenten. En telkens iemand me voorbijstak probeerde ik zijn tred te volgen om na de volgende bocht hem weer te moeten laten gaan. De laatste drie man die me dat gelapt hebben, heb ik de laatste ronde nog kunnen remonteren. Eigenaardig dat dan wel lukt waar ik vier ronden lang niet in slaagde.
Van Oostende onthoud ik het gerucht dat het wel eens de laatste keer zou geweest zijn dat we er gelopen hebben. Van Seraing onthoud ik de vriendelijkheid van de mensen. Zoals de dame in de kantine die met de beperkte middelen waarover ze beschikte haar uiterste beste deed om haar klanten te bedienen. Ook lof voor de speaker van dienst die alle moeite van de wereld deed om zich in het Nederlands uit te drukken.
De veldloopwinter 2009-2010 is geschiedenis. We kijken vooruit. Eerst nog enkele stratenlopen en dan op stage. Vooral blessurevrij proberen te blijven en stilletjes hopen dat ik tijdens het zomerseizoen enkele wedstrijden op de piste mag lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten