Dit kan niet waar zijn

Stik kapot ben ik. Die kaartavond is iet of wat uit de hand gelopen. Ik hunker naar mijn bed. Ik haast me naar boven en doe ik de deur van de slaapkamer open. Ik zie een kille, ongezellige kamer waarin alleen een metalen stapelbed staat. Alleen op het bovenste bed ligt een dunne matras. Dit is mijn kamer niet. Ben ik echt zo vermoeid of heb ik teveel Duvels op? Wat maakt het uit. Ik wil slapen.

Ik hijs me omhoog en laat me op bed vallen. Een onzachte landing. Mijn hoofd staat op barsten. Verdomme, ik heb mijn schoenen nog aan. Ik heb alle moeite om me terug recht te trekken. Waarom heb ik die veters zo strak aangebonden? Foert, ik hou die schoenen aan. Ik laat mijn lijf los en voel mijn hele lichaam tegen die matras vallen. Ik staar nog even naar het plafond maar lang houden mijn ogen dat niet uit. Ik voel de wimpers van mijn ogen in elkaar verstrengeld geraken.

De stilte in de kamer wordt verstoord. Ik hoor hoe de roestige klink van de slaapkamerdeur in beweging gebracht wordt. Al mijn zintuigen zijn plots in een opperste staat van paraatheid. Langzaam recht ik mijn hoofd. De pijn die door mijn hersenpan jaagt is niet meer te harden. Ik zie hoe de deur zich langzaam opent.

Het kleine beetje licht in de kamer, in combinatie met mijn troebel zicht, verhinderen me klaar te zien. Beetje bij beetje vormt zich een silhouet. Hoe meer die deur geopend wordt, hoe meer dat silhouet van zijn vormen prijsgeeft. Hoe meer ook ik het begin te herkennen. Ik spring recht. Mijn lijf en leden verkrampen van de angst. Dit moet een droom zijn, neen, een nachtmerrie. Verlos me hieruit. Ik krijs het uit, slaak een kreet.

Mijn madame is ook thuisgekomen.

(Vandaag is het precies één jaar geleden dat iemand me vertelde dat ik klinkklare nonsens schrijf. Omdat het al lang geleden is dat ik wat geschreven heb, wilde ik proberen of ik het nog kan.)