Mijn vrienden, mijn vrienden. O zo belangrijk in een mensenleven, die beste vrienden. Ik steek het dan ook niet onder stoelen of banken dat ik twee exemplaren mis. Ik mis ze zo erg dat ik hier, op de meest publieke plek ter wereld, het wereldwijde internet, hen oproep om een teken van leven te geven.
Heb ik iets misdaan? Dan vraag ik vergiffenis. Hebben jullie andere doelen in jullie levens? Dan respecteer ik dat. Maar bestaat er toch een kans, hoe klein ook, dat ik jullie binnenkort nog eens zal zien?
Waar is de tijd gebleven dat we ons onnozel trainden, om toch maar die tweeënveertig kilometers al lopend af te leggen? Of toen we de vele bezoeken aan champagnehuizen combineerden met het lopen van een loodzware halve marathon. Om dan nog te zwijgen over de vele tuinfeesten. Waarvan, terwijl ik dit aan het schrijven ben, ik besef dat elk van jullie er één van hebben moeten missen. Hoe erg dat dit voor jullie moet geweest zijn, ik realiseer het me nu pas. Sorry.
Desalniettemin. De vele mooie momenten die we samen beleefd hebben zijn niet op twee handen te tellen. Daarom, beste vrienden, vraag ik jullie om een teken van leven. En moest het zijn dat jullie het lopen vaarwel hebben gezegd, jullie je bekeerd hebben tot een tweewieler, weet dan dat ik graag jullie wil vergezellen op één of meerdere van jullie tochten. Laat het een weerzien worden, geen vaarwel.
Hopelijk tot gauw
(Beste lezer. Net zoals mijn vorige tekst kan dit overkomen als klinkklare nonsens. Mijn vorig stukje was een poging om een verzonnen verhaal neer te schrijven. Dit stukje is pure ernst)
3 opmerkingen:
De laatste tijd had ik niet veel tijd ..problemen in de familie .
Zoals ik kan lezen kan ik er misschien één van hen zijn , Laat het mij hopen .Want ik vind "Jou" wel één van mijn beste vrienden ...waar ik een luisterend oor vind ,waar een toffe babbel kan mee gevoerd worden en al die andere toffe momenten ... Iemand waar men kan op rekenen.
Ik zie er al naar uit om dit of volgend jaar met Jou nog eens een marathontraining kan doen.
Hopenlijk is die andere vriend zijn gezondheids-probleem heel vlug opgelost...Ik kijk er al naar uit ...
Dirk
Mijn beste Jos, wat een lyrisch talent in die hersenpan van jou!
Al die tuinfeesten waar ik niet welkom was, al die trainingen waar ik altijd de laatste was ... het zijn vervlogen tijden. Ooit komt er een dag dat ik terug op de piste van de VAC in vol ornaat zal staan en waarbij ik iedereen naar huis zal lopen.
Maar eerst moet ik nog een beetje bouwen, nog een beetje werken, nog een goed achillespeeske hebben, nog een beetje (heel veel) fietstrainingen doen voor het goede doel ... en dan kom ik naar je toe als één van mijn beste vrienden waar een toffe babbel kan mee gevoerd worden, die zijn schouder ter beschikking stelt voor een lach of een traan.
Dit natuurlijk allemaal op voorwaarde dat ik één van de duo vrienden ben in jouw blog, zoniet zal ik je de rug toekeren en eenzaam huilen in mijn hoekje. Indien ik wel één van de duo vrienden ban, dan zullen we samen fietsen in het hooggebergte, Contador achterna.
Cheers en tot binnenkort
Johan
waarmee gelijk ook nog maar eens aangetoond werd dat velen regelmatig hoopvol op de blog van Jos een kijkje nemen
Erik
Een reactie posten