Ik schrijf dit stukje één dag voor het begin van de winter. Wat mij betreft hebben we ons deel van de winter al gehad. Ze mogen er hierboven mee stoppen. Tenzij ze voor erg plaatselijke vorst en sneeuw kunnen zorgen. Parken en bossen die er betoverend mooi bijliggen, wegen en fietspaden die goed berijdbaar zijn. Vraag maar aan mijn jongste dochter wat zij van de winter vindt, zij die vrijdag haar fiets onder haar voelde wegglijden en onzacht tegen het asfalt smakte.
En toch heeft de winter zijn charme. De aanblik van het Bloso domein in Hofstade, het was gewoonweg prachtig. Schilderachtig mooi, die bomen en struiken die hun stammen en takken bedekt zagen met een verse laag witgoed. Een idyllische omgeving om in te wandelen, om in te lopen.
En wij laten, net zoals vorige week in het Zoniënwoud, ons inspireren door de omstandigheden. Er wordt gesproken over het “Wauw”-moment. Ken je dat? Het overvalt je, uit het niets. Maar als het gebeurt, dan blijft het voor eeuwig in je geheugen gegrift. Je merkt het, lopen is bij ons een totaalervaring: lichaam en geest worden geprikkeld.
Het lichamelijke aspect, dat ligt voor de hand, lopen is een fysieke inspanning. Zeker als je in de groep een rebel hebt die plots voor de groep gaat uitlopen, die zijn trainer tot het uiterste drijft. Waarom? Je kunt je afvragen of hij het zelf wel weet.
Onze geest wordt gestimuleerd door de verschillende vragen die in onze gedachten komen. Waarom wordt sneeuw alsmaar gladder en gladder? Wie was nu weer Daniel Cohn-Bendit? In welk boek kwam het personage “Speeltie” voor? Of was het een tv-reeks? Vragen, alsmaar meer vragen. Maar vragen die een antwoord krijgen. De synergie van onze groep mag niet onderschat worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten