De Brokkenmakers

Wat schreef ik nog niet zo lang geleden? Dat ik geen goed oog had in wat 2008 zou brengen? Wel, het nieuwe jaar was 15 dagen jong en ’t was al van dat.

Ik kreeg een telefoontje van mijn madame die in ware Peter Van de Veire stijl me liet weten: “Ik ga later komen, ze hebben in mijn gat gezeten”. Wat was er nu aan de hand: zij was netjes haar beurt aan het afwachten op één van de vele kruispunten op de A12. Zij was tweede in een rij van drie wagens. De verkeerslichten kleurden groen maar rijden ging niet, te veel verkeer. Eén iemand ging er van uit dat je in alle omstandigheden bij groen licht moet doorrijden. Resultaat: die persoon rijdt in op de derde wagen in de rij, die op zijn beurt op Yvonne inrijdt, die op haar beurt tegen de eerste wagen botst. De inzittenden van de wagen die al deze ellende hadden veroorzaakt waren, en nu moet ik goed opletten wat ik schrijf, van niet-Belgische herkomst. En een verklaring hadden zo ook onmiddellijk: nieuwe wagens zijn uitgerust met ABS, als je met zo’n wagen remt dan sta je onmiddellijk stil. Helaas hadden zij een oude wagen, zonder ABS dus. Dus je mag zoveel remmen als je wilt, tijdig stilstaan gaat niet. Het ongeval was dus niet te vermijden. Yvonne dacht er anders over, nam haar GSM en verwittigde de politie.

Vandaag deelde ik bijna in de brokken. Net voor de afrit in Wemmel, komende van Groot-Bijgaarden, rij ik op het eerste vak, twee vrachtwagens voor mij. De eerste vrachtwagen neemt de afrit, de tweede rijdt verder. Beslist de chauffeur dat hij niet deze afrit moet hebben maar deze naar de A12, een honderdtal meter verder. Mijnheer draait zijn stuur naar links maar ziet de tweede vrachtwagen niet, die ondertussen op gelijke hoogte hangt. Ik vol op mijn rem, luid claxonnerend en knal: de invoegende vrachtwagen raakt de linkerzijde van andere vrachtwagen. Me een weg banend tussen de rondslingerende brokstukken neem ik de afrit naar de A12.

En gisteren was het te doen in Herentals. Vijf jaar geleden heb ik er één van mijn betere crossen gelopen. Toen nog als senior. Chris, Tom, Lieven,… Ze moesten er allemaal aan geloven. Zonder pardon. Gisteren was het wel even anders. Er stond iemand langs de omloop die het aantal gepasseerde deelnemers telde. “116” riep hij de eerste keer, het daalde wel naar 110 en dan naar 106 maar echt vrolijk werd ik daar niet van. Aan de aanmoedigingen lag het in ieder geval niet. Tenzij, net na de start, toen we opgehouden werden door een versmalling klonk het als volgt:”Jos! Ge zit veel te ver vanachter! Ge moet opschuiven! Komaan, hé zeg!”. De dame had wel gelijk maar gelukkig had ze het tegen een andere Jos. Neen, dan heb ik veel liever het PDB-team als supporters. Eerst stonden ze in verspreide slagorde rond de omloop, later vormden ze als het ware een erehaag. Lieve mensen, bedankt voor de aanmoedigingen maar volgende keer ook eens “mexican wave” wanneer ik passeer ;-)
Echt happy was ik niet na de aankomst. Daar waar ik vorige week vooral mijn eigen tempo aanhield, heb ik gisteren geprobeerd duels met andere deelnemers aan te gaan: tempo verhogen om aansluiting te vinden bij een groepje, reageren op een versnelling… . Maar ik had het gevoel dat dit niet volstond, dat ik maar wat liep aan te modderen. En ja mijn buik(je). Overduidelijk waarneembaar op de foto’s. Allemaal de schuld van dat nieuwe singlet. Heb ik daar al op gevloekt! Ten eerste: ze vallen niet op. Vroeger kon je van mijlenver de VAC-atleten opmerken, nu lopen ze anoniem in het peloton. Ten tweede: de moddervlekken verdwijnen niet na een wasbeurt. Nog een paar slijkerige omlopen en we hebben een bruin singlet in plaats van een wit. Ten derde: mijn buik valt er te veel in op.

Laat ons proberen het iets positiever te zien. Laat ons veronderstellen dat de afstanden in Hamme en Herentals bij benadering juist zijn. Dan heb ik in Hamme een gemiddelde gehaald van net geen 14 km/h en in Herentals was dat 14,5 km/h. En ik, ik sta toch maar lekker aan de start. Waar zijn al die andere atleten? Zij die een veel betere fysieke conditie hebben dan ik, zij die geen overgewicht moeten meesleuren? Schrik om hun singlet vuil te maken? Schrik om een pandoering te krijgen van Dirk? Binnen een paar weken zullen ze allemaal uit hun pijp moeten komen. Ik kijk er naar uit.