En ja, gisteren waren er al heel wat meer collega’s masters aan de start. Niet dat ik de pretentie heb te beweren dat dit door mijn bericht van vorige week komt, hoegenaamd niet. De vermoedelijke reden van hun aanwezigheid hoorde ik van een trainer van de Grimbergse atletiekclub die tegen één van zijn meisjes, die onbedreigd op kop liep, zei: “Blijven tempo maken, in functie van volgende week”. Nog een beetje wedstrijdritme opdoen kan inderdaad geen kwaad. Want volgende week worden inderdaad de prijzen uitgedeeld, op het officieuze clubkampioenschap veldlopen.
In Hamme nog in strijd met een Spartaanse junior, gisteren met een Spartaanse master. Ik noem hem Eddy de marathonman. De man die zijn 42 km nog ruim binnen de drie uur afhaspelt. We zaten in een groepje van een vier, vijf man. Hij kwam naast mij lopen en zei: “Jos, we gaan ons niet laten doen door die mannen hé.” Meer dan een piepende “nee” kwam er bij niet uit. Ik had de kracht, noch de zuurstof om er nog meer woorden aan te verspillen. En wat deed Eddy: er tijdens een slijkerig stukje een fameuze snok aan geven. Resultaat, we waren een paar man kwijt. Tijdens de koers hoorde ik de tekst “I’m half the man I used to be” in mijn hoofd galmen want toen ik in de lussen zag welke verschillen er waren met de mensen in wiens buurt ik vroeger liep… Er is nog veel werk aan de winkel. Vraag het maar aan de ouders van een Londerzeels toptenniserke. Terwijl vele PDB-ers met prijzen zoals een gsm, een radio/cd-speler en meer van dat fraais huiswaarts keerden was ik tevreden met mijn twee flesjes Duvel. Gezondheid trouwens. We hebben er bovendien ook Marlies uitgewuifd. Een dame waarvoor ik mijn hoed af doe.
Later die avond, terwijl de dames hun lichamen zuiverden in een sauna, stoomcabine en jacuzzi heb ik de strijd geleverd aan de kaarttafel. En toen, toen gebeurde het: Dirk moest er aan geloven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten