Het Vlaamse Pajottenland, een plek waar gezwoegd, gezweet wordt

Er werd naar uitgekeken. Ik hoorde de jongens praten over het provinciaal kampioenschap dat er aan te komen stond. Ze hadden hun voornaamste concurrenten in de voorbij crossen getaxeerd. Zelf gingen ze uit van hun eigen kunnen. Thuis werd er ook over gesproken. Je kon aanvoelen dat we de koers niet zouden ondergaan, dat we het heft in eigen handen zouden nemen. En iedere deelnemer had sowieso te maken met één en dezelfde tegenstander: de gevreesde glooiende omloop.

En ja hoor. Ook dit jaar moest er geklommen en gedaald worden. De wind stond pal op de neus op de strook waar er het langst bergop gelopen moest worden. Maar de bochten waren breder dan vorig jaar, konden dus sneller genomen worden. Nieuw was een lang vlak stuk maar daarin werden twee venijnige haarspeldbochten verwerkt en enkele modderstroken maakten dat ook dat deel niet echt toeliet om te recupereren.

De trainer raadde me aan om op de eerste rij te starten. En ik luister altijd naar mijn trainer. Na goed honderd meter komt immers de eerste haakse bocht die ons richting eerste helling brengt. Het komt er op aan die draai vanuit een goede positie te kunnen nemen. Derde keer goede keer dachten we met zijn allen want na twee valse starts mochten we dan toch nog vertrekken. Het pistool van de starter, de meest belangrijke functie op een cross, dat vindt de man in kwestie toch, weigerde dienst.

Ik was dan wel vanaf de eerste rij gestart, ik was het bijlange niet die als eerste de bocht nam. Maar toch denk ik dat mijn start niet zo slecht was. De vele lussen laten toe om de concurrentie te zoeken. Op Marc had ik toch al een mooie voorsprong genomen. Die eerste ronde ging echt goed. In de tweede rond bleef ik proberen om niet te veel snelheid in de bochten te verliezen. Maar net toen de trainer me vroeg om me in de volgende bocht te laten gaan, en zoals je weet luister ik altijd naar mijn trainer, voelde ik een been wegglijden. De middelpuntvliedende kracht deed de rest. Ik heb mijn lichaam fameus moeten bijsturen om het niet naast het parcours te zien belanden.

Sinds dat moment was de snelheid er uit. Ik voelde de krachten uit mijn benen verdwijnen. Dit was een serieuze dip. Ik zag dat Marc aan het naderen was. Met Guy in zijn zog. Vóór mij de grote leegte, het grote niets. Na mij, twee clubmakkers die op komst waren. Ik kon geen plaatsen meer winnen, enkel verliezen. Net voor het ingaan van de laatste ronde was het zover. Marc had me te pakken. Guy was blijkbaar achter gebleven.

De bel gaat. Marc neemt over. Ik heb geen andere keus dan te volgen. Het gaat moeizaam. De eerste helling. Ik blijf aanklampen. Op het eind voel ik het tempo dalen. Eens boven volgt een lange afzink. Ik neem de kop en laat mijn benen profiteren van de afdaling. Ik voel dat Marc het moeilijk krijgt. Nu komt het er op aan om tijdens de volgende hellingen niet teveel van de voorsprong af te geven en tijdens de afdalingen te proberen de voorsprong te vergroten. We beginnen aan het laatste vlakke stuk. Ik neem de eerste haarspeldbocht en zie dat ik enkele meters op Marc heb genomen. Maar hij heeft twee lopers van de organiserende verenging rondom hem. Waar kwamen die vandaan? Er zat dus niets anders op dan die laatste drie, vierhonderd meter alles uit mijn lijf te halen. En plots lijkt dat dan toch weer te lukken. Ik krijg mijn benen zover dat ze vlot aan ’t rollen gaan. Het is me terug gelukt om mijn plaats te behouden. Jammer van die dip in de tweede ronde.

Het crossseizoen zit er bijna op. Een constante is dat ik in de laatste ronde me niet wil gewonnen geven. En even grote constante is dat Dirk me op twee minuten loopt. Nu ook weer. Het jeukt nochtans om beter te doen maar het lukt me niet.