Moet je minstens één keer drie uur gelopen hebben in je voorbereiding voor een marathon? Sommigen zeggen van niet, anderen van wel. Een korte steekproef op het internet leert me dat de meesten een duurloop van iets meer dan dertig kilometer in hun trainingschema voorzien. Of het echt nodig is weet ik niet maar je vertrouwen groeit wel als je, zonder te veel averij opgelopen te hebben, die drie uur vol gemaakt hebt.
Zo kwam het dat een trio, zaterdagochtend om acht uur dertig, er aan begon. Het was nog vroeg maar het weer was schitterend, het gezelschap fantastisch. De tocht bracht ons langs het landelijke Londerzeel en omstreken. Veldwegen werden afgewisseld door met asfalt verharde banen. Snel werd duidelijk dat dit geen ochtendwandeling zou worden. Grappen maken, liedjes zingen, het is er niet van gekomen. Kwam het omdat we amper twaalf uur eerder onze vrijdagavondtraining hadden afgewerkt? Die duurde anderhalf uur waarvan er veertig minuten aan een pittig tempo gelopen werd. Feit is dat de benen protesteerden. Onze tocht werd gekenmerkt door lange stiltes. Elk van ons was strijd aan het leveren tegen zich zelf. Ik verbood mezelf om naar mijn uurwerk te kijken (om toch maar vast te stellen dat er amper drie minuten verstreken waren tegenover de vorige keer dat ik gekeken had). Het enige dat ik me gebood was lopen, lopen en nog eens lopen. Ik trachtte me te focussen, terug in een cadans te geraken. Wonderwel lukte me dat maar wat was ik blij dat die drie uur om waren. Turend naar visjes in een vijver en een Bock-pilsje in de hand, heb ik een half uur nodig gehad om te bekomen.
Voor diegenen waarvan de voorbereiding niet helemaal verloopt zoals voorzien (en ik reken mijn madame tot die categorie) is de kans reëel dat de mythische 42 kilometer zonder een lange duurloop in de benen, afgewerkt moet worden. Waar het voor hen op aankomt, is hopen dat de pijnen verdwijnen. De conditie wordt onderhouden maar meer ook niet. En als het even kan, als die lichamelijke ongemakken onder controle kunnen gehouden worden, zal er toch begonnen worden aan een loopje van op zijn minst tweeënhalf uur. Die lopers, gek zijn ze niet, maar veel scheelt het niet.
4 opmerkingen:
samen trainen , samen lopen ,samen afzien geeft een groepsgevoel. Stel je voor dat je dit allemaal alleen moet doen ....Er zouden veel lopers afhaken.Daarom bedankt dat ik zo'n onnozelaars nog gevonden heb.
Allé, ik wil gewoon zeggen dat jullie mijn vrienden mogen zijn BE.. & JO. .
Bedankt mannen dat Jullie met mij nog hebben willen trainen . Dit geeft mij een goed gevoel.
Ze mogen eens een voorbeeld aan ons nemen!
Dit alles onder toezicht van onze trainer die ons probeerd op het goede pad te leiden .
Zet alvast de cross van Grimbergen op jullie schema of kom kijken want dan gaat het gebeuren ....wat zullen sommigen zeggen "Vader klopt zoon in Cross"
MOESTEN JULLIE NIET ELK 1 UUR LOPEN
Na 3 uren lopen op zaterdag, stond er zondag 2 trainingen van 80min op het programma.
Hé mannen, 2x 80min? Ik ben niet gek. Eén keer zal meer dan genoeg zijn. Dus zondag om 8u20 vertrokken voor mijn 1ste en laatste training van zondag. Na 80min terug thuis, training viel eigenlijk mee. Na wat verplichtingen naar Heusden voor de BK aflossingen en daar begon het opnieuw te kriebelen. Mijn verantwoordelijkheidszin kwam naar boven. Ik heb nog eerst naar de veldrit gekeken met mijn ogen dicht en om 17u was ik vertrokken voor mijn 2de 80min. Ik ben dus toch een beetje gek.
Om het met de woorden van schrijver Haruki Murakami te zeggen om een marathon te omschrijven: 'Pain is inevitable. Suffering is optional.' Of op zijn vlaams 'Pijn valt niet te vermijden, maar lijden staat vrij'. Succes mannen, nog 3 weken! Ook wij hebben er zondag 3u opzitten, ook met 3 man;-)
Een reactie posten