Een lach en een traan

Drie maanden geleden schreef ik over de marathonplannen van mijn madame en mezelf. Mij resten er nog twintig dagen, mijn madame en een tiental andere moedigen krijgen zeven extra dagen respijt. De spanning stijgt, de zenuwen staan gespannen en de grote vraag die zich stelt: gaan we met de nodige kilometers in de benen aan de start staan?

Ik had totaal geen plannen om een marathon te lopen. Hoegenaamd niet. Ik wou me nog eens toeleggen op de piste, zien hoe snel ik nog zou kunnen lopen. Het voorjaar heeft me helaas geleerd dat mijn lichaam voor dat soort trainingen past. Liever lang maar traag, dan kort en snel. Dat werd mijn motto. Voorzichtig in juni gestart, al iets meer gedaan in juli. Maar bijlange niet genoeg om te kunnen spreken van trainingen die in functie staan van een marathon. Dan toch tijdens de maand augustus de knop omgedraaid en er volop voor gegaan. En ondertussen zijn we half september. Of ik er helemaal klaar voor ben durf ik nog niet te beweren. Maar als ik iets terug gevonden heb, dan is het ontegensprekelijk de vreugde van het kunnen, van het mogen lopen. Dat ik mijn trainingen afwerk aan een tempo dat één kilometer per uur trager ligt dan wat ik vroeger deed, het stoort me niet. Alhoewel, vorige week heb ik een training afgewerkt met de jeugd. Zij gaan een stuk sneller dan ik, eigenlijk veel te snel voor mij. Maar het voelde goed aan, dat iets snellere tempo. Het deed me terug dromen, ik zag me volgende zomer terug op de piste verschijnen. Momenteel voel ik me dus goed, het lichaam spartelt niet tegen. Ik heb nog één zware week af te werken en dan volgt de periode van relatieve rust.

Helaas, driewerf helaas. Niet iedereen van de marathonmannen en –vrouwen voelen zich goed. Zij vragen zich af of het wel zal lukken om die 42 kilometer af te leggen. Diegenen die de trainingen hebben kunnen afwerken maar schrik hebben van de afstand zullen er wel geraken. Ze moeten er enkel voor zorgen dat ze niet te snel starten. Erger is het voor zij die, al enkele maanden met weinig anders bezig geweest zijn dan die marathon, nu geconfronteerd worden met lichamelijke ongemakken. Voor hen komt het er op aan in eerste instantie de start te halen.

Mijn madame hoort jammer genoeg bij die laatste categorie. Het kraakbeen in de heup wordt niet in dezelfde mate aangemaakt als het afgebroken wordt. Pijnlijk. Niet alleen fysiek maar ook mentaal. De trainingsarbeid wordt beperkt tot het absolute minimum. Zodra de pijn weer opduikt is het marathonverhaal gedaan nog voor het begonnen is. Maar dat scenario staat niet in haar draaiboek. Het is een harde tante, mijn madame.