42195 meter

Die arme Griekse soldaat die 2500 jaren geleden er zijn leven bij gelaten heeft, hij heeft wat teweeg gebracht. Iedereen die iets of wat aan het lopen is wil op zijn minst één keer in zijn leven die 42 kilometer gelopen hebben. Gisteren was het opnieuw van dat. In marathonstad Eindhoven gingen vele teamgenoten de uitdaging aan. Voor enkelen was het hun debuut, voor nog anderen was het hun tweede keer, er waren ook al wat meer ervaren “marathoniens”. Elk van hen is terug thuis gekomen met een verhaal. De emoties verschillen wel. Van euforie tot ontgoocheling en dat in verschillende gradaties.

Mijn madame. Haar marathondebuut, vorig jaar in hetzelfde Eindhoven, is geëindigd in een fiasco. Een menselijk drama, was het. Voor haar, voor haar kinderen, voor haar supporterende zussen, voor mij. Ik heb het al eerder verteld, zij is een harde tante. Ze wou een revanche. Dus stond ze gisteren opnieuw aan de start. Dat haar voorbereiding niet ideaal was, hebben jullie kunnen lezen in mijn eerdere verhaaltjes. Donderdagavond verraste me ze me door te zeggen dat de kans dat ze zal moeten opgeven groot is. “Meer dan 50 %”, zei ze. Ik kan u verzekeren dat ik niet happig was om een zelfde drama opnieuw mee te maken.

Dat ze de fout die ze vorig jaar gemaakt heeft niet zou herhalen, daar waren we met z’n allen gerust in. Perfect op schema zagen wij haar doorkomen aan de 14de kilometer. Iets voorbij halfweg hing ze nog altijd aan het groepje dat 4 uur 30 als doel had. Geen vuiltje aan de lucht. Vanaf de 23ste kilometer ben ik haar beginnen volgen. De kilometertijden bleven constant tot aan de 30ste kilometer de donkere wolken zich kwaad maakten en besloten hun overtollige water te lozen over de Eindhovense straten. Algauw klaagde ze dat ze het koud had. Ik gaf haar mijn trui. Het was geen zicht, zij met een veel te grote trui. Maar dat was nu niet zo belangrijk. Ik vreesde vooral dat de kou op haar benen zou slagen. Niet veel later begon ze daar inderdaad over te klagen. “We zijn nog niet thuis”, dacht ik. Ondertussen was de groep van 4 uur 30 uit ons zicht verdwenen. Het leek er op dat de geschiedenis zich zou herhalen. Toen ze bij een volgende drankpost begon te stappen zonk mijn moed in mijn natte schoenen. Gelukkig begon ze terug te lopen. Het regenen stopte en zij voelde de spieren warmer worden. We zijn aan de 38ste kilometer als opnieuw een regenvlaag de lopers teistert. Bij een drankpost stapt ze terug. Ik hoop dat ze spoedig zou lopen. Ze doet dat ook. Nu is het gewoon aftellen. De passsage in het centrum waar de enthousiaste massa rijen dik staat doet deugd. Even later bereikt ze de aankomstlijn.

Ik kan me maar twee momenten herinneren dat ik met tranen van intense vreugde mijn madame geknuffeld heb. Telkens was dat bij de geboorte van één van onze dochters. Gisteren gebeurde dat voor de derde keer. Wat een marathon met een mens kan doen.