Stokjes geven

Lopen, is er iets makkelijker om aan sport te doen dan lopen? Je neemt je trainingspak, doet dat aan, je trekt een paar goed zittende schoenen aan en weg ben je. Je loopt de buitenlucht tegemoet, je voelt de stress en al je frustraties uit je lichaam verdwijnen. En als alleen lopen je niets zegt, dan spreek je af met je vrienden en vriendinnen. Vind je die gelijkgezinden niet onmiddellijk dan kan je je nog altijd aansluiten bij een club.

Maar wanneer je besluit je te meten met anderen, wanneer je aan wedstrijden gaat meedoen dan blijkt dat lopen toch een individuele sport is. Het is jouw lichaam en de grenzen er van tegen de anderen. Een strijd van één tegen allen. Uitzonderlijk, heel uitzonderlijk wordt lopen een ploegsport. Dat zijn van die momenten dat je je extra wil geven, dat je die versnelling nu wel wil doen maar waar je er zeker van bent dat je ze niet zou gedaan hebben moest je voor eigen rekening aan het lopen zijn.

Gisteren was zo een uitzonderlijke dag. De Lotto CrossCup Relays in Gent. Trio’s moesten gevormd worden. In een grote club is dat heel eenvoudig. Tenzij enkelingen hun ego belangrijker vinden dan een gezellige middag in clubverband. Wanneer de ambitie om in de kranten te staan, om op televisie te verschijnen niet kan opzij geschoven worden, al is het maar een halve dag. Als twee clubgenotes noodgedwongen de wedstrijd thuis op tv moeten volgen omdat de vedette hen niet belangrijk genoeg acht. Is de vedette van nu wel de vedette die we binnenkort willen toejuichen?

Gisteren heb ik moeten toekijken. Mijn hamstring is nog altijd diep ongelukkig van wat ik hem tijdens mijn marathon heb aangedaan. Maar ik heb fantastische dingen gezien. Meisjes, jongens, dames, heren die zich de ziel uit hun lijf hebben gelopen. Ik zag een teamgenote aankomen en diep voorover gebogen over een dranghekken bekomen van haar inspanning. Achteraf vertelde ze dat ze blij was dat ze had meegedaan, dat het enorm plezant was. Hoed af voor zo’n ingesteldheid, en voor alle anderen die meegedaan hebben.