Lopen in de Brusselse groene long

Heel lang geleden ben ik een welp geweest. Een welp in Evere dan nog wel. Af en toe gingen wij ravotten in het Zoniënwoud. Ik herinner me dat we niets anders deden dan in diepe ravijnen te dalen. Ik ga jullie iets bekennen. Ik deed dat niet graag. Beneden geraken was al een hele opdracht voor mij. Ik was zo een angsthaas, niet te geloven. Maar mijn knieën gingen pas echt aan het knikken en beven toen we het ravijn terug moesten uit klimmen. Ik had schrik dat ik er nooit uit zou geraken.

Zondagvoormiddag ben ik nog eens in dat woud geweest. Mijn welpenpsychose ben ik na dertig jaar kwijtgeraakt. Ik verwachtte ook niet op handen en voeten uit ravijnen te moeten klauteren. Neen, ik was er naar toe getrokken om er een duurloop te doen. Ik was er niet alleen. Een bont gezelschap, jong en minder jong, was present. Onder hen vier mannen die nog nagenieten van de conditie die ze verzameld hebben dankzij hun marathon van een goede maand geleden. Dat dit vuurwerk zou opleveren, dat kon je zó voorspellen.

Het was de trainer die het vuur aan de lont stak door ons enkele versnellingen te laten doen. Je kon zo aanvoelen dat de ene de andere aan het testen was. Diegene die de kop nam werd onmiddellijk bijgehaald. Niet veel later moest de trainer ons niet meer aanporren om nog een versnelling te doen. Er volgde een spervuur van aanvallen. Dan op een stuk bergop. Even later, na een hergroepering, op een dalend gedeelte. En hopla, weer een aanval. Wie gaat nu het gat dichtlopen?

Anderhalf uur heeft onze tocht geduurd. Het werd een echte crosstraining. Een deugddoende training. Ik hield er in elk geval een goed gevoel aan over.