Vandaag was ik de chauffeur van mijn jongste dochter. Zij en een vriendinnetje wilden een film zien. Wij naar de bioscoop. Maar in plaats van ze er te droppen en terug te gaan halen heb ik mezelf getrakteerd op “Aanrijding in Moscou”.
Twee redenen waarom die film me interesseerde. Er wordt gesproken in een Vlaams dialect. Ik hoor graag mensen vertellen in hun dialect. Bovendien speelde het verhaal zich af in Ledeberg, Gent. Mijn geboortestad. Niet dat ik er veel herinneringen aan heb. Ik was één jaar oud toen we naar Schaarbeek, Brussel trokken. Maar het Oost-Vlaamse dialect heeft me altijd weten te bekoren.
Matty legt in het begin van de film haar situatie uit: “Mijne man zit in een midlife crisis, mijn oudste dochter zit in haar puberteit, mijn jongste dochter denkt dat ze in haar puberteit zit en mijn zoon geraakt er maar niet in. En mijn auto moet naar de garage”. Zij wil verder met haar leven. Zij wordt verplicht beslissingen te nemen die bepalend zullen zijn voor haar verdere leven. Ik heb van deze film genoten. Komisch en realistisch. Het staat enorm dicht bij het werkelijke leven, de drang om gelukkig te worden.
En wanneer ben je gelukkig? Twee maanden heb ik zonder pijn kunnen lopen. Vandaag heb ik terug pijn. Dezelfde pijn op net dezelfde plaats als toen. Voorlopig train ik wel maar ik vrees dat ik binnenkort mijn loopschoenen zal mogen opbergen. Ben ik nu ongelukkig? Neen. Ik ben wel enorm ontgoocheld. En dan nog. Alles is relatief. Ik ken mensen die voor een wekenlange revalidatie staan na een zware operatie. Waarom zou ik dan klagen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten