Volgende keer beter...

Hier zitten we dan, een ontgoocheling rijker.
Les één: zorg voor een goede opwarming. Vijftien minuten loslopen en één, ja één versnelling volstaan niet. Al na enkele meters na de start kreeg ik in beide benen pijnprikkels, net kleine elektrische schokjes.
Les twee: de omloop valt in niets te vergelijken met de vlaktes van Hamme, Herentals en Bornem. Als je hier met veel trainingsachterstand aan begint, kom je de man met de hamer al na één kleine ronde tegen. Zeker als iedereen beslist er een snelle start van te maken.

Nog een kleine ronde verder had ik de mannen, die ik hoopte te volgen, al lang moeten laten gaan. Ook de master van Sparta, die me net voor de start vertelde dat hij in mei hoopt Belgisch marathonkampioen te worden, moest ik vrij snel laten gaan. Ik viel stil. Dacht even aan opgeven, maar ik heb nog nooit opgegeven, dus weigerde ik hier aan toe te geven. Ik wist niet welke VAC’ers er nog achter mij liepen maar dat deed er niet toe. Ik wilde ze het gunnen om me voorbij te snellen. Gewoon omdat ze vandaag beter waren dan ik.

Ik heb me niet alleen geërgerd aan mijn eigen prestatie. Een meisje dat afstevent op de provinciale titel krijgt een inzinking van jewelste. Wordt voorbijgesneld, stort letterlijk in, ligt als een hoopje ellende op de grond, wordt opgeraapt, loopt terug enkele meters en valt opnieuw, op vijftig meter van de aankomst. Ik moest denken aan die atlete die zwalpend de laatste meters van haar Olympische marathon aflegde. Was dat in 1984? Vandaag zijn we 2008 en in dagen van hoogtechnologische spitsvondigheden is het erg vast te moeten stellen dat een medewerker van de organisatie moet lopen naar de mensen die instaan voor de medische bijstand. Op andere omlopen zie je medewerkers met een walkietalkie die de speaker van dienst inlichten over het verloop van de wedstrijd. Stel dat er iets gebeurt, dan kan dat zelfde toestel gebruikt worden om de hulpdiensten te mobiliseren.

En wat dan te denken van het jurylid die Aleksandra, tijdens haar laaste meters, tegenhield. De masters die ondertussen gestart waren kwamen er aan. Dus moest Aleksandra aan de kant, opzij, uit de weg.

Gelukkig is er Marlies die ons verblijdt met foto’s van het mooie Suriname.