Gisterenavond is mijn madame naar een Tupperware avond geweest. Althans, ik dacht dat ze naar een Tupperware avond ging. Toen ik haar vanmorgen vroeg wat ze besteld had, moest ik mijn wenkbrauwen fronsen toen ze antwoordde: “Een kleedje, een pull en enkele slipjes”. Oeps, misverstand. Het was dus geen Tupperware avond maar een Mylène party. Zo heet dat tegenwoordig: een party. En zo te horen was het heel gezellig geweest.
Vandaag heeft de lente, voor het eerst dit jaar, mijn zintuigen geprikkeld. Terwijl ik een muur aan het witten was genoot ik van de vrolijke deuntjes van een merel, het zachte gezoem van een hommel, de aangename warmte van enkele zonnestralen, de frisse geuren van hyacinten. Tot plots mijn neusharen gekweld werden door de reuk van een barbecue. Wie, verdomme, haalt het in zijn hoofd om de lentearoma’s te verdringen door de stank van geroosterd, veel te lang gebakken vlees? Wie is zo barbaars? Zomers, ja, dan sta ik ook soms aan dat hete vuur. Maar nu toch nog niet. De natuur doet haar eerste, schuchtere poging om ons, na die donkere winter, wat licht en warmte te geven. Laat ons daar toch van genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten